Η μελαγχολία της μετάβασης

«Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό

Το μέλλον έχει πολύ ξηρασία»

Μ. Κατσαρός

Σαν όνειρο περνούν τα  καλοκαίρια. Ο Αύγουστος παφλάζοντας έσβησε ανάμεσα στα πόδια σου και ο Σεπτέμβρης άδικα τον μιμείται.  Ξυπνάς αίφνης και έχουν τελειώσει τα ηλιοβασιλέματα τα ονειρικά και οι τεμπέλικες βόλτες σου σε στενοσόκακα νησιώτικα, οι αμμουδιές με τα αγαπημένα σώματα δίπλα σου νωχελικά απλωμένα, οι νύχτες που φιλοσοφούσες για έρωτες, τα μεσημέρια της κυριαρχίας του νότου, τέλειωσαν.

Εποχή μετάβασης και προσαρμογής το Φθινόπωρο. Μαζεύεις τα μπογαλάκια της τεμπελιάς. Τη σχολική σου τσάντα και το φοβισμένο βλέμμα των μικρών συμμαθητών σου ξαναφέρνεις στη μνήμη σου. Το δασκαλάκο , που σκυμμένος από την ανημπόρια της αντίστασης στην εξουσία , να ξεσπά πάνω σου. Πόσο μακριά είναι όλα!!

Τώρα το μνημόνιο κυριαρχεί και ο βάρβαρος καπιταλισμός δείχνει τα δόντια του. Τώρα η μιζέρια της ατομικής προσπάθειας και του ωχαδερφισμού. Τώρα οι μεταμορφώσεις γνωστών και φίλων (αχ!! και φίλων), που σαν χαμαιλέοντες αλλάζουν χρώμα, στόχους και σχέδια και φυσικά δεν συμπεριλαμβάνεσαι σε αυτά. Τώρα τα ψέματα  και η ανικανότητα μιας εξουσίας, δήθεν απροετοίμαστης και ανίκανης να συνειδητοποιήσει ότι είναι εξουσία και όχι παρατηρητής.

Κι όμως το Φθινόπωρο είναι εδώ. Σηκώνει το πολύχρωμο φλάμπουρό του και ξεκινά το επώδυνο μεροδούλι της μεταμόρφωσης των φυτών. Αδιαφορεί για την μελαγχολία όλων μας. Αφοσιώνεται στο βαθύ γαλάζιο της θάλασσας, παίζει με τα πρώτα μαβιά σύννεφα.

Σου αρέσει να περνοδιαβαίνεις  στους δρόμους της φθινοπωρινής πόλης που μεταμορφώνεται: από τον άνεμο που δοκιμάζει τη δύναμή του , τα σώματα των γυναικών που αποφάσισαν να καλυφθούν και να ευχαριστήσουν την ευχαρίστηση της θέασης, τις βιτρίνες που λαμπυρίζουν υποσχόμενες ευτυχία-αν είναι δυνατόν- στις αγορές και στην κατοχή ευτελών πραγμάτων. Και συνεχίζεις να περνοδιαβαίνεις απολαμβάνοντας τα μικρά και αδιάφορα για τους πολλούς. Ονειρεύεσαι τη βροχή που θα ξεπλύνει την κίτρινη σκόνη της άνοιας και της απογοήτευσης. Το νερό, που θα ξεδιψάσει το μέλλον μας.

Το σχολείο του μέλλοντός μας

«Τα όνειρά σου μη τα λες γιατί μια μέρα κρύα

Μπορεί και οι Φροϋδιστές ναρθούν στην εξουσία..»

Ονειρεύομαι ένα σχολείο, χωρίς τα κάγκελα της μικροαστικής φοβίας μας, να το περιτριγυρίζουν και να το απομονώνουν από τη γειτονιά που το περιβάλει. Στέκι μάθησης, πολιτισμού και αθλητισμού όλης της κοινωνίας. Ανοιχτό μέρα και νύχτα, να φιλοξενεί όλες τις εκδηλώσεις που θα οργανώνουμε για μας και τα παιδιά μας.

Ονειρεύομαι ένα σχολείο μικρό, με διαστάσεις ανθρώπινες. Τοίχους γιομάτους καμπύλες, χωρίς μεγάλες ευθείες, τσιμέντο κι άσφαλτο. Γεμάτο δέντρα και χώμα. Με χρώματα που θα διαλέξουν τα παιδιά και η γειτονιά. Με βιβλιοθήκες και υπολογιστές για όλους. Που θα αγκαλιάζει όλα τα παιδιά ανεξάρτητα από χρώμα , θρησκεία και καταγωγή, θα σέβεται τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά τους (πολιτιστικά, εθνικά και θρησκευτικά) και θα τα αναδεικνύει.

Ονειρεύομαι ένα σχολείο με δασκάλους ήρεμους κι απαλλαγμένους από το άγχος και τη μιζέρια της καθημερινής επιβίωσης. Που λέει όχι στους μονοδιάστατους εκπαιδευτικούς, και στους λοβοτομημένους μαθητές και σπουδαστές με τη δήθεν εξειδικευμένη γνώση που τους στερεί την ικανότητα να σκεφτούν και να δράσουν κριτικά. Επιμορφωμένους, χωρίς μέντορες και επιθεωρητές που θα μετρούν την οσφυοκαμψία και τον ραγιαδισμό, αλλά με Συμβούλους να συμπαραστέκονται και να καθοδηγούν δασκάλους με όρεξη και μεράκι, που θα προσπαθούν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους , όχι να παρουσιάσουν στους μαθητές τους τη γνώση, αλλά να τους συνοδέψουν στους δρόμους της ανακάλυψής της.

Ονειρεύομαι ένα σχολείο με αναλυτικά προγράμματα, ειδικά για την περιφέρεια που βρίσκεται, με τοπική ιστορία, με ανάλυση της κοινωνικής , οικονομικής, πολιτιστικής ιστορίας και ζωής του τόπου τους. Βιβλία που αλλάζουν κάθε 5 χρόνια, αναρτημένα στο διαδίκτυο και ανοιχτά σε συμπλήρωση, για να είναι σύγχρονα και συμβατά με το σήμερα, γιομάτα ζωή και όχι υποκατάστατά της.

Ονειρεύομαι ένα σχολείο που θα επικοινωνεί , όχι «δια ημικλάστου χάρτου» αλλά θα είναι on line, με αντίστοιχα ελληνικά και Ευρωπαϊκά σχολεία , για να δίνει και να παίρνει πληροφορίες και πολιτισμό .

Ονειρεύομαι ένα σχολείο που δεν θα χρειάζεται τους καρεκλοκενταύρους του «σεβαστού Υπουργείου», παρά μόνο για την χάραξη μακροχρόνιας εθνικής στρατηγικής και όχι για να διοικεί με χιλιάδες αντικρουόμενες εγκυκλίους, σαν επιλοχίας του μεσοπολέμου.

Ονειρεύομαι ……. Ως πότε; 

 Διαβάστε το εδώ: (alfavita.gr)    

  Κι εδώ: (cretalive.gr)


 
 Κι εδώ




 

Φθινοπώρου εγκώμιον

Ο  ήλιος κονταροχτυπιόταν με τη θάλασσα , σκορπίζοντας λάμψεις. Το ισχυρό αεράκι από το κρητικό πέλαγος στροβίλιζε χαριτωμένα τους λεπτούς κόκκους της άμμου, που επέλεγαν τα ..μάτια σου για να εγκατασταθούν μόνιμα.  Η κυρά Κατίνα από τη διπλανή ομπρέλα συναγωνιζόταν με τον παφλασμό των κυμάτων , ωρυόμενη στο Γιαννάκη της, ότι έπρεπε να φάει  όλο του το φρούτο για να είναι εντάξει με την Μεσογειακή (ουπς Κρητική διατροφή). Αυτός αντιδρούσε και τσίριζε, κι εσύ, ξεχνούσες τις παιδαγωγικές σου αρχές, σκεφτόσουν τον Ηρώδη, δίνοντας του άφεση αμαρτιών.

Οι δυο γόηδες από δίπλα, έβγαλαν επιτέλους τα μαύρα πουκάμισα, οι χρυσές καδένες τους μπερδεύονταν όμορφα με τα δασύτριχα στήθη τους και ξάφνου αποφάσισαν πως ο χώρος ανάμεσα στα πόδια σου, είναι το ιδανικό μέρος για να επιδείξουν τις δεινές τους ικανότητες στις ρακέτες. Το ατέλειωτο τικ-τακ της μπάλας, ροκανίζει αμέριμνα τις τελευταίες αντιστάσεις των νεύρων σου.

Η εφημερίδα σου, βοηθούμενη από το μελτεμάκι αποφασίζει να γίνει επιτέλους ανεξάρτητη και να χαριεντιστεί ασύστολα σε άλλα χέρια 8-9 καρέκλες παρακάτω.

Εικόνες καλοκαιρινής τρέλας. Εικόνες διακοπών του νεοέλληνα που παρά την οικονομική δυσπραγία, αποφάσισε να αφήσει τα πάτρια και να εκδράμει σε εξοχές και θάλασσες. Δέκα ολόκληρους μήνες βαυκαλιζόμαστε με το καλοκαίρι, της διακοπές, τα ταξίδια, τον ελεύθερο χρόνο μας.

Ψευδαισθήσεις!!!!!

Διακοπές από τι άραγε? Από τη δουλειά;, την ζωή; Την καθημερινότητα; Μα υπάρχει μεγαλύτερη ρουτίνα , ταλαιπωρία, και σκλαβιά  από τις διακοπές;  Ξεκινάς αξημέρωτα, κουβαλώντας σαν αχθοφόρος της προπολεμικής Αθήνας, τσάντες, σακίδια, βαλίτσες, νεσεσέρ και ότι άλλο μας επιβάλει η καταναλωτική κοινωνία. Γρονθοκοπιέσαι  στα λιμάνια και στα αεροδρόμια. Ιδροκοπάς σε τετράγωνα κουτάκια των 7 τετραγωνικών, έναντι 80 και 100 ευρώ, διασχίζει 3 διαδρόμους και καμιά διακοσαριά σκαλοπάτια για να  βρεις τη θέα  προς τη θάλασσα που σε είχε συγκλονίσει στη σχετική ιστοσελίδα του οικογενειακού  ξενοδοχείου. Συνάπτεις ερωτικές σχέσεις με τον κυρ Βαγγέλη, τον ιδιοκτήτη της μοναδικής αξιοπρεπούς και συμβατής με τον προϋπολογισμό σου,  ταβέρνας, για να σου βρει τραπέζι πριν τις 2 τα ξημερώματα. Ενημερώνεσαι ακουσίως  για τις τελευταίες εξελίξεις της χιπ χοπ μουσικής στις 6 το πρωί, από το μπαρ κάτω από το δωμάτιό σου. Έντρομος τρέχεις για τσεκ απ και προληπτικούς εμβολιασμούς , ανακαλύπτοντας το άλλο πρωί κάτι τεράστιες φουσκάλες και σπυράκια από την άνιση μάχη σου με τα αιμοβόρα κουνούπια , σκνίπες κι άλλα ζωύφια που ροκανίζουν μαζί με σένα και την οικολογική σου συνείδηση.

Ακόμα δεν πειστήκατε;

Γι αυτό σας λέω, ας μην αυτογελοιοποιούμαστε. Ας σταματήσουμε να εξορμούμε στα όρη και τα λαγκάδια και στα νησιά σαν πρόσκοποι. Γιατί έτσι χάνουμε και τους λόγους της όποιας εξέγερσής μας, απέναντι σε αυτούς που μας τυραννούν, όταν μιλάμε για δήθεν ελευθερία στις διακοπές.

Ζήτω το Φθινόπωρο λοιπόν!! Ζήτω οι στιγμές που ακούραστα μας κουράζουν, δίνοντας μας νόημα και καθορίζοντας μας ως σκεπτόμενα  πλάσματα. (τουλάχιστον, ως το επόμενο Καλοκαίρι, ως τις επόμενες διακοπές μας. Είναι δημοσιευμένο και στο cretalive.gr