Παρασκευή, Μαΐου 04, 2012

Κυριακή κοντή γιορτή….


«Τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μια μέρα κρύα
Μπορεί και οι Φροϋδιστές να ρθουν στην εξουσία…»
Δ. Σαββόπουλος
Και να που είμαστε και πάλι ο κυρίαρχος λαός. Εκείνος που κατά την ρήση πολλών, θα αποφασίσει για το μέλλον του τόπου και του λαού μας. Τη σημασία έχει, που όλο το υπόλοιπο διάστημα, ιδιωτεύουμε εξ` ανάγκης,  προσωπικής απόφασης , ή περιορισμού  των όποιων –ελάχιστων-, δικαιωμάτων μας;  Την Κυριακή είμαστε ο ΛΑΟΣ!!!
Κι όμως τούτες οι εκλογές, οι σημαντικότερες για πολλούς, μετά τη δικτατορία, διεξάγονται σε ένα πρωτόγνωρο περιβάλλον. Το βαρύ πέπλο των μνημονίων, αλλά το κυριότερο για μένα, το σπάσιμο της φούσκας ευημερίας που όλοι είχαμε οικοδομήσει στο μυαλό μας, έχει καταφέρει να πολυδιασπάσει  τις πολιτικές δυνάμεις, και να διαρρήξει πολιτικούς δεσμούς, χρόνων. Σε εποχές κρίσεις , είναι κατανοητό , ότι αναδύονται εύκολα , και ριζώνουν λογικές λαϊκίστικες, αγοραίες, εθνικιστικές και πολλές φορές μη ορθολογιστικές.  
Παρόλα αυτά κάποια γεγονότα δύσκολα εξηγούνται: Πολιτικές κινήσεις που κινούνται στα όρια του κοινού ποινικού δικαίου,  ομνύουν στην καθαρότητα της φυλής, κρεμάνε ψηλά τα λάβαρα της εθνικοφροσύνης, σπεκουλάρουν με θεωρίες  συνομωσίας. Πολιτικοί με διαδρομή (όχι ιδιαίτερα επιτυχημένη) χρόνων, μεταμορφώνονται σε  Βοναπάρτηδες, κι απαξιούν να ασχοληθούν με την Παιδεία ή την Υγεία, γιατί οχυρώνονται πίσω από κάποιο «αντί». Δυνάμεις που χρόνια παράπαιαν στα όρια εισόδου στη Βουλή, με συμπεριφορές υπερφίαλες, αλλάζουν ως χαμαιλέοντες τις πολιτικές τους θέσεις.
Πρόσωπα εμφανίζονται από το πουθενά, έχοντας στις βαλίτσες τους μόνο έναν λόγο καταγγελτικό, που χαϊδεύει αυτιά και ένστικτα αυτοσυντήρησης. Κάποιοι διατείνονται ότι έχουν γεννηθεί με παρθενογένεση. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχουν ιδεολογίες, κάποιοι ήδη κήρυξαν το τέλος της ιστορίας, με τις συγκρούσεις των τάξεων, και στη θέση της βάζουν γενικά και αόριστα το λαό και τα συμφέροντά του, φέρνοντας στη μνήμη εποχές μεσοπολέμου…..
Τα δύο κόμματα εξουσίας, έχοντας χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία, έχοντας ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ, διαρρήξει κάθε δεσμό με τις κοινωνικές δυνάμεις που το ανέδειξαν και το στήριζαν, ολισθαίνουν σε λογικές τρόμου και διλλημάτων.   Η ΝΔ, ποντάροντας στην ασθενική μνήμη, καιροφυλακτεί, λουφάζει και οραματίζεται επαναφορά στην εξουσία. Θεωρεί ότι το σύστημα της εναλλαγής στην εξουσία είναι ακόμα στέρεο και αποτελεσματικό. Τι προτείνει ; ένα «άλλο μείγμα πολιτικής», «διαπραγμάτευση». Ποιο είναι αυτό;  Άγνωστο!! Πως θα διαπραγματευτείς χωρίς συμμάχους, χωρίς κοινωνική δυναμική; Σε τούτα τα ερωτήματα , σιωπή και αμηχανία. Στο ΠΑΣΟΚ, λογιστές μικροί και άνοες, ασχολούνταν με τα  οικονομικά μεγέθη, αδιαφορώντας για τις κοινωνικές τους επιπτώσεις. Γραφειοκράτες κολλημένοι στα όποια μικρά πλέον προνόμια, παινεύονται ότι έσωσαν τη χώρα κι αδιαφόρησαν  για το πολιτικό κόστος, μη γνωρίζοντας ότι τούτη η έκφραση αποτελεί ύβρη για τη Δημοκρατία. Σήμερα εκλιπαρούν εκεί που έφτυναν. Και η Αριστερά σε όλες της τις εκφράσεις; Καθεύδει, αναπαυόμενη στις δάφνες περασμένων αγώνων και μεγαλείων. Δεν επιθυμεί να λερώσει τα χέρια της στην διοίκηση και την πολιτική καθοδήγηση της χώρας. Ή όπου φαίνεται ότι το ζητά , το κάνει με τρόπο υπερφίαλο, βάζοντας ακόμα και σήμερα διαχωριστικές γραμμές και ζητώντας πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων .
Δεν είναι τυχαίο που χιλιάδες πολίτες της χώρας μας δυο μέρες πριν τις εκλογές ακόμα είναι αναποφάσιστοι. Διαισθάνονται ότι η δική τους μοναδική ψήφος θα είναι εκείνη που θα καθορίσει το μέλλον. Και έχουν δίκιο , με την έννοια ότι αυτοί, εμείς, θα αποφασίσουμε αν η ακροδεξιά και οι παραφυάδες της θα ενισχυθούν. Αν τα κόμματα εξουσίας θα τιμωρηθούν ή όχι. Αν ενισχύσουμε το ρεύμα της δημοκρατικής κοινωνικής αριστεράς, ως προοπτικής εξόδου από την κρίση. Όχι έχοντας κατά νου, την επαναφορά στο πρότερο παρελθόν της πλαστής υπερκατανάλωσης, αλλά συνειδητοποιώντας την αναγκαιότητα ρήξεων και νέων παραγωγικών μοντέλων, με συμμετοχή και διαφάνεια.