Βραδιά ποίησης κι όχι μόνο

Γράμμα

«Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά

Στην αγορά στο Λαύριο»

Δ. Σαββόπουλος

Τι να πεις άλλωστε σε ένα νέο 26 χρόνων; Πώς να δικαιολογήσεις τα κατά συρροή λάθη σου; Τα περισσότερα ασυνείδητα, είναι η αλήθεια, ακολουθώντας κατά γράμμα παιδαγωγικές αρχές ξένες και ανούσιες παρμένες από το «εγχειρίδιο της ευτυχίας». Πώς να φέρεις ως επιχείρημα υπέρ σου, τον «δημιουργικό» υποτίθεται, μα ελάχιστο  χρόνο που διέθεσες;

 Ήσουν νέος κι εσύ με όνειρα για έναν κόσμο αλλιώτικο από αυτόν που παρέλαβες. Τα «κοινά», η συμμετοχή στις περιώνυμες διαδικασίες του κινήματος ρουφούσαν κάθε ελεύθερο χρόνο. Κάλυπτες τούτα τα κενά, με υπερπροσφορά υλικών αγαθών, δραστηριοτήτων, δεκάδων αχρείαστων δεξιοτήτων.

Τον «χρησιμοποιούσες» ως καθρέπτη των δικών σου επιθυμιών και όπως όλοι οι καθρέπτες ποτέ δεν έλεγαν όχι. Συμφωνούσε μαζί σου. Για πολύ καιρό, για χρόνια ολόκληρα. Κι εσύ ο αδαής νόμιζες ότι τα κατάφερες, ότι τον έπλασες ως εικόνα και ομοίωσή σου. Και πληγώθηκες όταν συνειδητοποίησες ότι τούτη ήταν μια ψεύτικη εικόνα. Μια ακόμα ουτοπία του μυαλού σου. Δεν ήταν εσύ. Ποτέ δεν θα γινόταν. Ήταν αυτός!!!

 Όταν ήρθε η κρίση και διέλυσε όλες τούτες τις φρούδες ελπίδες κι όνειρα, τρόμαξες από την οργή που έβλεπες. Από την υλοποιημένη βία που έσπαζε στα μάτια του όλα τα κρύσταλλα που είχες τοποθετήσει ώστε να ομορφύνεις την εικόνα τούτου του κόσμου.

Τρόμαξες, οχυρώθηκες στις μικροαστικές σου αυταπάτες κι ήλπιζες στον χρόνο που θα φέρει την ηρεμία και την επιστροφή στην κανονικότητα. Μα ο δρόμος του είχε χαραχτεί, ένας δρόμος ξένος για σένα, ένας δρόμος φιδίσιος και ανελέητος, χωρίς σιγουριές, χωρίς καβάντζα καμιά.

Από μακριά παρατηρούσες κι ενδόμυχα περίμενες(;) την καταστροφή, το σκυμμένο κεφάλι, την μετάνοια. Ποτέ δεν ήρθε. Ούτε θα έρθει. Θα συνεχίσει είμαι σίγουρος, σε τούτο τον ανηφορικό δρόμο, γιομάτος ορμή και ζέση. Και η θέση σου, η θέση μου είναι εκεί, στο πλάι του δρόμου. Όχι για να προσφέρω λόγια παρηγορητικά στις δυσκολίες και τις αναποδιές, αλλά στο να βρω την δύναμη να μπω κι εγώ σε τούτο τον δρόμο, να τον συνεχίσουμε μαζί. Γνωστός μου φαίνεται άλλωστε, κάποτε ίσως κι εγώ τον είχα διαβεί.

Περί διαλόγου κι άλλων ....δαιμονίων.

Και πάλι στις οθόνες μας, αλλά και στα social media, το γνωστό από παλιά παιχνίδι: Ομάδες «εξεγερμένων» ή «επαναστατών» κάτω από τη σημαία των συλλογικοτήτων που εκπροσωπούν αλλά χωρίς αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων , ή και αντίθετα στις αποφάσεις των Ομοσπονδιών που ανήκουν, μπαίνουν και διακόπτουν  εκδηλώσεις που γίνονται στα πλαίσια του διαλόγου για την εκπαίδευση. 

Σήμερα βέβαια στα πάνελ βρίσκονται αυτοί που πριν χρόνια, βρίσκονταν στους εξεγερμένους, που λοιδορούσαν και εξύβριζαν άλλους που εκπροσωπούσαν το συνδικάτο ή την τότε διοίκηση.

Κάποιοι χαμογελούν χαιρέκακα: «Σας τα λέγαμε!!! Αυτά που μας κάνατε παθαίνετε»

Κάποιοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα: « Ο δικός μας διάλογος, δεν έχει σχέση με το παρελθόν(!!!)»

Κάποιοι συνεχίζουν να μετρούν τα επαναστατικά λάφυρα των ενεργειών τους με τα like  στις αναρτήσεις τους.

Η προσωπική μου άποψη (και για να προλάβω τους κακεντρεχείς, που θα διαγνώσουν κίνητρα προσωπικά), καταγραμμένη χρόνια πολλά πριν , είναι η ίδια: ΝΑΙ ΣΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ!!! ΕΔΩ Η ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΗ ΘΕΣΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ 2009.

Κι εδώ η τοποθέτησή μου στην 81η Γ. Σ της ΔΟΕ, όπου και πάλι αναφερόμουν στον ιάλογο κωφών και στην απουσία αυτοκριτικής από όλους μας:

Το συνδικάτο, αν έχει θέσεις επεξεργασμένες δεν έχει να φοβάται κανέναν. Κέρδη θα έχει που θα καταφέρει να περάσει τη συλλογιστική του στη βάση του, αλλά και στην ευρύτερη  Κοινωνία. Για να έχει λοιπόν επιτυχία, η συμμετοχή μας στον διάλογο που έχει ξεκινήσει, αυτά θα έπρεπε να εξασφαλιστούν:

·         Η ατζέντα του διαλόγου (περιεκτική και όχι αποσπασματική)

·         Η ισοτιμία στη συμμετοχή (άλλη βαρύτητα η θέση συνδικάτων που εκπροσωπούν 70.000 εκπαιδευτικούς κι άλλη η θέση ομάδων πίεσης για στενά συντεχνιακά συμφέροντα

·         Η διαφάνεια κι αν είναι δυνατόν η δημόσια προβολή των εργασιών του διαλόγου

·         Η δέσμευση, ότι τα αποτελέσματα του διαλόγου θα εφαρμοστούν άμεσα.

Δυστυχώς ως κοινωνία αλλά και ως συνδικάτα, μας λείπει η κουλτούρα διαλόγου. Οχυρωνόμαστε όλοι μας πίσω από τη μοναδικότητα της αλήθειας μας. Η άποψή μας θέσφατο ιερό. Όσοι δεν το συμμερίζονται εχθροί, προδότες, ριψάσπιδες.

Η βάση μας, που τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει, αδυνατεί να παρακολουθήσει. Οχυρώνεται πίσω από προσωπικές αγωνίες για: (αδιοριστία, λιτότητα, συνταξιοδοτικό), και δεν συμμετέχει. Η ευρύτερη κοινωνία, γονατισμένη από την κρίση και την ανασφάλεια, ενδίδει πολλές φορές στον κοινωνικό αυτοματισμό. Σε τούτη τη διαμορφωμένη κατάσταση, η επαναφορά ξεπερασμένων, εργαλείων διεκδίκησης κι αναζήτησης της πρωτοπορίας,  μέσα από διαχωρισμούς: «Επαναστάτες» από την μια, «ξεπουλημένοι» από την άλλη, μόνο κακό κάνει. 

Η πρότασή μου: ΝΑΙ ΣΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ!! Με αυτοκριτική πρώτα από τους κυβερνώντες που συνέβαλαν κι αυτοί στην διαπαιδαγώγηση μιας ολόκληρης γενιάς, στις διαδικασίες των παράλληλων μονολόγων. Ας ξεκινήσουμε από τα κοντινά μας: Από το Σύλλογο που ανήκουμε και να τον επιβάλλουμε στις ομοσπονδίες και στο Υπουργείο Παιδείας.

Η δύναμη των λέξεων

«Προσέξτε τις σκέψεις σας γιατί γίνονται λέξεις

τις λέξεις σας γιατί γίνονται πράξεις
τις πράξεις σας γιατί γίνονται συνήθειες
τις συνήθειές σας γιατί γίνονται ο χαρακτήρας σας και
τον χαρακτήρα σας γιατί γίνεται το πεπρωμένο σας»

 Μαχάτμα Γκάντι:

       Οι λέξεις πάντα τρόμαζαν τις εξουσίες και εννοώ οι λέξεις οι αλώβητες από τον καθωσπρεπισμό και οι φέρουσες την αρχέγονη σημασία τους, οι « πιστοποιημένες» λέξεις. Ο γραπτός λόγος από τη φύση του, είναι «κοινωνικός», θέλει να μοιραστεί με άλλους ανθρώπους, να χαριεντιστεί μαζί τους, να τους «δοθεί» και να γίνει κτήμα των άλλων.Έτσι είναι.

     Είχαν, έχουν και θα έχουν δύναμη, οι λέξεις. Και αυτό είναι κάτι, που η εξουσία (σε κάθε πιθανή εκδοχή της) αλλά και οι τεχνικοί της εξουσίας και των μηχανισμών της το γνώριζαν πάντα και εξακολουθούν να το γνωρίζουν καλά, και βεβαίως να το χρησιμοποιούν. Οι λέξεις, οι ιδέες δεν περιγράφουν απλώς καταστάσεις και γεγονότα, δεν σχηματοποιούν και αποσαφηνίζουν μόνον τις έννοιες, αλλά διεγείρουν συνειδήσεις, εξάπτουν φαντασίες, μορφοποιούν όνειρα, προκαλούν συναισθήματα, πυρπολούν ψυχές, ξεσηκώνουν αγώνες, εξεγέρσεις, επαναστάσεις, παρασύρουν σε φανατισμούς. "Οι λέξεις φωτίζουν και οι λέξεις σκοτίζουν...με τις λέξεις κυβερνιούνται οι άνθρωποι", έλεγε ο Ντισραέλι.

     Οι λέξεις, οι προτάσεις, τα κείμενά μας, είναι σαν τις άπιστες γυναίκες. Θέλουν τα μάτια των άλλων να τις θαυμάζουν, να τις γδύνουν από τα επιφανειακά στολίδια τους, να τις κάνουν δικές τους. Περιμένουν τον ανυποψίαστο αναγνώστη, που είναι έτοιμος να παρακολουθήσει μια ιστορία που δεν τον ενδιαφέρει προσωπικά, ν` αρχίσει την ανάγνωση. Και του κλείνουν το μάτι, του ανοίγονται, του στέλνουν χιλιάδες μηνύματα, τον καθοδηγούν, μέχρι να τους παραδοθεί εντελώς. Έρμαιο στα χέρια τους. Το ίδιο και ο επόμενος, ο επόμενος….. κάθε ένας μοναδικός και ξεχωριστός εραστής σε αυτό το παιχνίδι στα σκιερά δάση της αφήγησης.

     Κι εσύ, ο γραφιάς, έρημος και μόνος, αποκομμένος από τα γραπτά σου, γεύεσαι τη χαρά της αφής του φτηνού χαρτιού. Απολαμβάνεις την ηδονή της ανάγνωσης και ήδη δουλεύεις στο μυαλό σου το επόμενο θέμα που σε συγκινεί.

"Πες μου, άνθρωπε, πού είναι η γη μας,

τα βουνά, τα ποτάμια, οι κοιλάδες

και τα δάση μας;

Πού είναι η χώρα μας; Πού είναι οι τάφοι μας;

Είναι στις λέξεις, στις λέξεις της γλώσσας μας" "Ανώνυμο"