Κρίση και συνδικάτα

Η πολυποίκιλη κρίση που μαστίζει τη χώρα μας, αλλά και την Ευρώπη στο σύνολό της, δεν θα μπορούσε να μην έχει και τα αποτελέσματά της σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής και ιδιαίτερα στον συνδικαλισμό. Σε μια εποχή που κατεδαφίζονται κατακτήσεις χρόνων, που οι εργαζόμενοι βιώνουν για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, το ίδιο το φάσμα της πείνας, είναι φυσικό να αναδύονται και να γίνονται αν όχι πλειοψηφία, αλλά τουλάχιστον να εμφανίζονται με επιμονή απόψεις απολίτικες, γενικεύσεις, ακόμα και εθνικιστικές ή ρατσιστικές κορώνες.

Σε μια τέτοια θολή εποχή, με τη βοήθεια του διαδικτύου και των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, παρατηρούμε, ιδιαίτερα στο συνδικαλιστικό χώρο να αναπτύσσονται απόψεις που δεν είναι νέες, αλλά καλύπτονται από το  προσωπείο της «ανανέωσης», της «ανεξαρτησίας», της «καινοτόμου δράσης».  Τούτες οι απόψεις, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και  στηρίζονται από πολλές αιτίες:

·         Στο σοκ που έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι από το μέγεθος των απωλειών τους στο οικονομικό, εργασιακό και ασφαλιστικό τους πεδίο.

·         Στις υπαρκτές ελλείψεις των συνδικάτων (αναξιοκρατία, γραφειοκρατία, κομματική υποταγή), αλλά και στην αδυναμία τους  να αντιμετωπίσουν τούτη την λαίλαπα.

·         Στην συντονισμένη επίθεση των ΜΜΕ και της Κυβερνητικής εξουσίας, στα συνδικάτα.

·         Στην πολιτική της Κυβέρνησης που στοχεύει στο φούντωμα του κοινωνικού αυτοματισμού και της σαλαμοποίησης των  εργασιακών Κλάδων (νεοδιόριστοι εναντίον «παλιών»,  κλπ)

Στην εποχή μας όμως το να περιγράφεις το πρόβλημα, δεν φτάνει. Πολλές φορές μάλιστα η επανάληψη αυτή, δημιουργεί δευτερογενή προβλήματα και οξύνει την ήδη βαριά ατμόσφαιρα. Το πρόβλημα είναι πολυσύνθετο. Η πολιτική, ο συνδικαλισμός και οι διάκονοί τους, είναι προϊόντα της κοινωνίας. Η λειτουργία τους, επηρεάζεται από διάφορους παράγοντες όπως: τις παραγωγικές σχέσεις, τη δομή της οικονομίας, τις κυρίαρχες ιδεολογίες και τις δυνάμεις που τις επικαλύπτουν. Η πολιτική κι ο συνδικαλισμός δηλαδή, διαμορφώνει αλλά και διαμορφώνεται από τη λειτουργία της κοινωνίας και της οικονομίας. Τρεις πρέπει να είναι οι πυλώνες της δικής μας παρέμβασης:

·         Επαναφορά της συλλογικότητας στα συνδικάτα μας. Για να μην μείνει ευχή, χρειάζεται συντονισμένη προσπάθεια: Να βρούμε εκείνα τα μεγάλα που μας ενώνουν και όχι τα μικρά που μας χωρίζουν. Να ορίσουμε τους στρατηγικούς μας στόχους που απαρέγκλιτα με όλα τα μέσα θα αγωνιστούμε να κατακτήσουμε. Να θυμηθούμε την ιστορία μας και να διδαχτούμε από τις κατακτήσεις αλλά και από τις αποτυχίες μας. Το μεταπολιτευτικό Κράτος με τις κοινωνικές του παροχές, και την οικονομική ευμάρεια , δεν προέκυψε από μόνο του, αλλά μέσα από αγώνες και θυσίες.

·         Μαζικοποίηση των συνδικάτων. Η αποστασιοποίηση από την πολιτική και τα συνδικάτα, οι  απολίτικες συμπεριφορές, ο ατομισμός, είναι οι εχθροί μας.

·         Ανανέωση και δημοκρατική διαδικασία: θα προκύψει μέσα από τις δυο προηγούμενες στοχεύσεις μας, αλλά και από την προσωπική στάση και δράση όλων όσων ήδη συμμετέχουν.

Η προσπάθεια κι ο αγώνας, που είναι δύσκολα πράγματα, όπως λέει ο Γιούγκ, αλλά είναι το μόνο που έχουμε

Οι «ήσυχες» μέρες του Αυγούστου

«Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις»

Ουμπέρτο Έκο

Τελικά ο Umberto Eco είχε άδικο. Ειδήσεις υπάρχουν και παραυπάρχουν: Οι φερέλπιδες Υπουργοί και οι συμμετέχοντες αρχηγοί, της τριμερούς συγκυβέρνησης, συνεχίζουν να μας εκπλήσσουν: Ξέχασαν μέσα σε ένα δυο μήνες τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις,  τις προγραμματικές τους συμφωνίες, και συνεχίζουν το έργο των προηγούμενων μνημονιακών Κυβερνήσεων: υποταγή και οσφυοκαμψία σε κάθε νεύμα της Τρόικας, και των δανειστών. Μέτρα επί μέτρων που το καθένα από αυτά, περικόπτει μισθούς και συντάξεις ή περιορίζει δικαιώματα εργασιακά ή ασφαλιστικά. Στο απυρόβλητο φυσικά το μεγάλο κεφάλαιο και τα σκανδαλώδη προνόμιά του , καθώς και η φοροδιαφυγή.

Ποιος θυμάται τις υποσχέσεις για: «νέο μείγμα πολιτικής», τις «μη οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων», «τις αναπτυξιακές πρωτοβουλίες», την «διαπραγμάτευση-απαγκίστρωση» από το μνημόνιο; Σίγουρα δεν τις θυμούνται τα μεγάλα ΜΜΕ που συνεχίζουν το θεάρεστο έργο που είχαν ξεκινήσει κατά την προεκλογική περίοδο: Τον τρόμο και την καταστροφολογία, τους εκβιασμούς και τη στοχοποίηση σε κάθε κοινωνική ομάδα, ή συλλογικότητα που τολμά να διαμαρτυρηθεί ή να σηκώσει το κεφάλι. Σήμερα, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, η «είδηση» είναι δυναμικό προϊόν, διαμορφώνει τις μάζες, έχει πολιτική και οικονομική αξία. Έχουμε εθιστεί στην κατανάλωση «ειδήσεων» και μάλιστα έχουμε αποκτήσει τη σνομπ συμπεριφορά ενός βουλιμικού πελάτη σε supermarket που αντί για τρόφιμα, σερβίρονται… news. Ειδήσεις μεγαλύτερες και μικρότερες που συνεχίζουν να βυθίζουν στην απογοήτευση μεγάλες ομάδες πληθυσμού. Οι απολύσεις, η ελαστικοποίηση του ωραρίου, βαπτίζονται τομές που ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα. Η εφεδρεία και το ξεπούλημα δημόσιων οργανισμών και κοινωνικών αγαθών, ονομάζονται μεταρρυθμίσεις. Το άγριο κυνηγητό μεταναστών, έτσι χωρίς σχέδιο και χωρίς μια συνολική μεταναστευτική πολιτική, κρύβεται υπό τις νεφέλες του «Ξένιου Δία» και χαϊδεύει τα χαμηλότερα ένστικτα των δύσμοιρων πολιτών των μεγαλουπόλεων. 

Εκμεταλλεύονται τον διαρκή αγώνα επιβίωσης του Έλληνα πολίτη. Ποντάρουν στις μικρές και μεγάλες μας ανασφάλειες και δημιουργούν καθημερινά ένα αύριο χωρίς ελπίδα. Θεωρούν ότι έχοντας στα χέρια τους την ενημέρωση, την οικονομική και πολιτική εξουσία, μπορούν να ασχημονούν στις ζωές μας. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, η πλήρης καταστροφή  του κοινωνικού ιστού οδηγεί τη χώρα σε άλλα μονοπάτια.

Το τέλος του θέρους προοιωνίζει ήδη τις μεγάλες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές εντάσεις που είναι ήδη ορατές αλλά θα ενταθούν και θα εκραγούν σύντομα. Καθήκον μας είναι, να αναδείξουμε το πραγματικό πρόβλημα της χώρας: την πλήρη υποταγή του κυρίαρχου πολιτικού προσωπικού στις επιταγές των δανειστών, να φέρουμε σε πρώτο πλάνο τα γεγονότα που συνήθως κρύβονται πίσω από τις ειδήσεις που μας σερβίρονται και να χρεώσουμε στους ιθύνοντες που τα δημιούργησαν, το κόστος που τους αναλογεί. Να ενισχύσουμε το αντίπαλο δέος σε τούτες τις πολιτικές: το δημόσιο και κοινωνικό Κράτος που δεν θα ασκεί πελατειακή πολιτική, αλλά θα οργανώνει το κοινωνικό και οικονομικό μέλλον της χώρας στηριγμένο σε νέα παραγωγική βάση και εμπνεόμενο από ένα νέο ουμανισμό.