(Καθυστερημένο σχόλιο ..αλλά πάντα επικαιρο για την αντίσταση φοιτητών και εργαζομένων)
Ευτυχώς που κάποιοι ακόμα αντιστέκονται και σπάνε με λύσσα τις βιτρίνες του καθωσπρεπισμού και της αλλοτρίωσης. Καίνε χωρίς να υπολογίζουν τίποτα, τα «σύμβολα» και τα ιερά μιας Κοινωνίας ωχαδερφισμού, εξαθλίωσης και υποταγής.
Για να μας συγκινήσουν το κάνουν. Να μας αναστατώσουν. Να δουν αν ακόμα αντιδρούμε και δεν έχουμε εντελώς παραλύσει. Μας πετροβολούν όλους εμάς που σκύψαμε από το βάρος της καθημερινότητας και της ανάγκης. Μας τραβούν από το μανίκι να σηκωθούμε από τον καναπέ της τηλεοπτικής μας ενημέρωσης. Να βγούμε στους δρόμους. Εκεί στους δρόμους, που πλημμυρίζουν από βλέμματα φωτεινά. Από απεργούς διαδηλωτές, ξεροκέφαλους, επίμονους, ονειροπόλους. Που δεν έχουν λύσεις για όλα και προγράμματα προς υλοποίηση όταν έρθουν στην εξουσία, αλλά μια θολή εικόνα ενός κόσμου διαφορετικού από αυτό που βιώνουν καθημερινά. Ενός κόσμου που πολλοί από μας, κάποια στιγμή ονειρευτήκαμε. Εκεί που γίνεται πράξη η υπαρξιακή ανάγκη κάθε νέου να βιώσει τη μοναδική εμπειρία της συλλογικής μέθης και δράσης, να δημιουργήσει γεγονότα, να ενηλικιωθεί πολιτικά. Η κυρίαρχη πολιτική με όρους εξουσίας είναι απεχθής και μακρινή. Η πολιτική με όρους κοινωνίας είναι μια πραγματικότητα που οι ίδιοι δημιουργούν.
Το δήθεν τέλος της ιστορίας, στο οποίο όλα θα λύνονται με ευπρεπείς διαλόγους στα πάνελ και στα συνέδρια, δεν ήρθε. Σε ποιο διάλογο θα συμμετέχει ο 50άρης άνεργος; Που θα καθίσει ο έφηβος με τα 15 λεπτά ελεύθερο χρόνο; Πού, ο νέος με τα 3 πτυχία και τα μεταπτυχιακά αλλά χωρίς δουλειά; Ο δάσκαλος με τα 25 χρόνια υπηρεσίας που δεν του περισσεύουν χρήματα να πιει ένα καφέ; Ο συνταξιούχος;
Όταν η Κοινωνία η συγκροτημένη, και οι κυρίαρχες τάξεις σπέρνουν ανέμους θα θερίσουν θύελλες. Πάντοτε η διεκδίκηση, η σύγκρουση, ο θυμός, η εξέγερση και η βία στη βία της ακινησίας και του παλιού ήταν τα όπλα της πλειοψηφίας που αντιδρά στην αυθαιρεσία και την περιθωριοποίηση. Είναι το πνεύμα που μας κρατά όλους σε εγρήγορση. Εμάς τους φοβισμένους νοικοκυραίους, με τη δουλίτσα και τα δάνεια. Είναι πολύτιμο και το χρωστάμε όλοι μας σε τούτους τους νέους ακόμα κι όταν ξεπερνούν τα όρια κι υπερβάλλουν.
Ευτυχώς που κάποιοι ακόμα αντιστέκονται και σπάνε με λύσσα τις βιτρίνες του καθωσπρεπισμού και της αλλοτρίωσης. Καίνε χωρίς να υπολογίζουν τίποτα, τα «σύμβολα» και τα ιερά μιας Κοινωνίας ωχαδερφισμού, εξαθλίωσης και υποταγής.
Για να μας συγκινήσουν το κάνουν. Να μας αναστατώσουν. Να δουν αν ακόμα αντιδρούμε και δεν έχουμε εντελώς παραλύσει. Μας πετροβολούν όλους εμάς που σκύψαμε από το βάρος της καθημερινότητας και της ανάγκης. Μας τραβούν από το μανίκι να σηκωθούμε από τον καναπέ της τηλεοπτικής μας ενημέρωσης. Να βγούμε στους δρόμους. Εκεί στους δρόμους, που πλημμυρίζουν από βλέμματα φωτεινά. Από απεργούς διαδηλωτές, ξεροκέφαλους, επίμονους, ονειροπόλους. Που δεν έχουν λύσεις για όλα και προγράμματα προς υλοποίηση όταν έρθουν στην εξουσία, αλλά μια θολή εικόνα ενός κόσμου διαφορετικού από αυτό που βιώνουν καθημερινά. Ενός κόσμου που πολλοί από μας, κάποια στιγμή ονειρευτήκαμε. Εκεί που γίνεται πράξη η υπαρξιακή ανάγκη κάθε νέου να βιώσει τη μοναδική εμπειρία της συλλογικής μέθης και δράσης, να δημιουργήσει γεγονότα, να ενηλικιωθεί πολιτικά. Η κυρίαρχη πολιτική με όρους εξουσίας είναι απεχθής και μακρινή. Η πολιτική με όρους κοινωνίας είναι μια πραγματικότητα που οι ίδιοι δημιουργούν.
Το δήθεν τέλος της ιστορίας, στο οποίο όλα θα λύνονται με ευπρεπείς διαλόγους στα πάνελ και στα συνέδρια, δεν ήρθε. Σε ποιο διάλογο θα συμμετέχει ο 50άρης άνεργος; Που θα καθίσει ο έφηβος με τα 15 λεπτά ελεύθερο χρόνο; Πού, ο νέος με τα 3 πτυχία και τα μεταπτυχιακά αλλά χωρίς δουλειά; Ο δάσκαλος με τα 25 χρόνια υπηρεσίας που δεν του περισσεύουν χρήματα να πιει ένα καφέ; Ο συνταξιούχος;
Όταν η Κοινωνία η συγκροτημένη, και οι κυρίαρχες τάξεις σπέρνουν ανέμους θα θερίσουν θύελλες. Πάντοτε η διεκδίκηση, η σύγκρουση, ο θυμός, η εξέγερση και η βία στη βία της ακινησίας και του παλιού ήταν τα όπλα της πλειοψηφίας που αντιδρά στην αυθαιρεσία και την περιθωριοποίηση. Είναι το πνεύμα που μας κρατά όλους σε εγρήγορση. Εμάς τους φοβισμένους νοικοκυραίους, με τη δουλίτσα και τα δάνεια. Είναι πολύτιμο και το χρωστάμε όλοι μας σε τούτους τους νέους ακόμα κι όταν ξεπερνούν τα όρια κι υπερβάλλουν.
