Πόσο χαμηλά θα φτάσουμε ακόμα; Και τους νεκρούς στο παζάρι; Και τα ζεστά ακόμα σώματα στον «πάγκο του χασάπη» προς δόξαν της τηλεθέασης και του βρώμικου «ενδιαφέροντος» των μικροαστών του καναπέ; Που ηδονίζονται να παρακολουθούν δραματοποιημένα συμβάντα μπας και καταφέρουν να ξεφύγουν από τον μικρό και δυστυχή κόσμο που ζουν και πορεύονται.
Και η δόλια μάνα, η αδελφή, οι συγγενείς που παρακολουθούν σε εθνικό δίκτυο ότι πιο χαμερπές, ότι πιο άθλιο γεννά το μυαλό των μαϊντανών και των τηλεοπτικών stars; Ποιος τους σκέφτεται, ποιος τους συμπονά σε τελική ανάλυση;
Από την εποχή του Σοφοκλή η μεταχείριση των νεκρών, το ξόδι με τιμές, ήταν το απαύγασμα του ανθρώπινου πνεύματος και η νίκη του Ανθρώπου (με Α κεφαλαίο) απέναντι στους μιαρούς και στους μικρόνοες. Έλεος !!!!!
Και η δόλια μάνα, η αδελφή, οι συγγενείς που παρακολουθούν σε εθνικό δίκτυο ότι πιο χαμερπές, ότι πιο άθλιο γεννά το μυαλό των μαϊντανών και των τηλεοπτικών stars; Ποιος τους σκέφτεται, ποιος τους συμπονά σε τελική ανάλυση;
Από την εποχή του Σοφοκλή η μεταχείριση των νεκρών, το ξόδι με τιμές, ήταν το απαύγασμα του ανθρώπινου πνεύματος και η νίκη του Ανθρώπου (με Α κεφαλαίο) απέναντι στους μιαρούς και στους μικρόνοες. Έλεος !!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου