«Πάρε τη λέξη μου,δώσε το χέρι σου»
Συμβαίνει και σε σας; Ξέρετε για τι λέω. Για το αίσθημα, μελαγχολίας, απώλειας κάτι σημαντικού, που με πλημμυρίζει κάτι τέτοιες μέρες. Η μελαγχολία των εορτών!! Η παιδιάστικη αντίληψη, ότι κάτι χάνεται, κάτι γίνεται γύρω μας και είμαστε απόντες. Παρότι γεμάτοι από δουλειές, υποχρεώσεις και καταναλωτισμό, το κυρίαρχο αίσθημα είναι αυτό που παραπάνω περιγράψαμε.
Είναι η αίσθηση και η διαπίστωση της χαμένης μας αθωότητας και νεότητας; Μα τούτο το αίσθημα βιώνεται κι από νεώτερες γενιές.
Είναι η αδυναμία μας να ανταποκριθούμε στον όγκο των υποχρεώσεων που η ίδιοι δημιουργήσαμε ή αφήσαμε να παρασυρθούμε «σαν έτοιμοι από καιρό»;
Είναι η συνειδητοποίηση ότι τα πάντα κινούνται γύρω μας, ανεξάρτητα από εμάς, για μας, χωρίς εμάς, χωρίς τη δικιά μας σφραγίδα;
Τελικά εκτός από τον «Ιμπεριαλισμό και τον Καπιταλισμό, υπάρχει και η μοναξιά». Υπάρχει η βίωση του συναισθήματος, ότι κινούμαστε μόνοι μας και οι όποιες κοινωνικές επαφές μας υπακούουν λογικές υστεροβουλίας και ανάγκης. Το θάψιμό μας στους καναπέδες της ιδιώτευσης, το Εγώ μας σαν το απόλυτο καλό, είναι ο κανόνας; Το μοίρασμα, το δόσιμο, η παραχώρηση χρόνου, σώματος και ψυχής, είναι παρελθόν;
Αν οι παραπάνω διαπιστώσεις είναι αληθινές, τα πάντα είναι στο χέρι μας: Για να αντιστρέψουμε το κλίμα και να διορθώσουμε την πορεία μας. Και οι γιορτές ίσως αποτελούν μια χρυσή ευκαιρία. Ας κάνουμε επιτέλους το ταξίδι εντός μας. Ας είναι επιτέλους αληθινή, η αυτοκριτική μας. Ας το δώσουμε στους γύρω μας να το καταλάβουν και να μας πλησιάσουν. Τα παιδιά μας, οι σύντροφοί μας στη ζωή, ο περίγυρός μας, ας είναι οι πρώτοι που θα δουν την αλλαγή μας, την προσπάθειά μας για πλησίασμα, για μοίρασμα στιγμών, για διάλογο. Το φάντασμα του Σκρούτζ, ίσως να μην μας επισκεφτεί ποτέ. Ίσως είναι απαραίτητη η δικιά μας δυναμική κινητοποίηση. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου