Με αφορμή την επίθεση στο Γ. Πανούση

Στο προηγούμενο post, είχα γράψει με αφορμή τον έντονο διάλογο με ύβρεις και προσωπικές κατηγορίες, ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς: «Προσωπικά θεωρώ ότι δεν έχουμε ακόμα κατακτήσει ως συνδικαλιστικό κίνημα, ως παρατάξεις, ως δρώντα πρόσωπα στο συνδικάτο, ούτε το ελάχιστο των όρων για ουσιαστική επικοινωνία. Οι μεν κρατούν ζηλότυπα για τον εαυτό τους τα λάβαρα της αριστεροσύνης και επαναστατικότητας, οι «άλλοι» για αυτούς είναι πουλημένοι στον Κυβερνητισμό, δέσμιοι στις προσωπικές τους στρατηγικές. Οι δε, θεωρούν τον εαυτό τους το μόνο σοβαρό και τους άλλους επαναστατημένους αριστεριστές. Σε ολόκληρο τον κόσμο συνδικάτα , κόμματα, από τη σοσιαλδημοκρατία ως τις εσχατιές της επαναστατικής αριστεράς, συζητούν, συνδιαλέγονται, συμφωνούν, συνασπίζονται, συγκυβερνούν. Εδώ χάσμα βαθύ και απύλωτο. Ως πότε;»

Σήμερα μετά την απρόκλητη επίθεση εναντίον του Γ. Πανούση, από ομάδα «αντιεξουσιαστών», το ερώτημα παραμένει: Μπορούμε να συνομιλήσουμε, με άτομα και συλλογικότητες που έχουν ίσως διαφορετική άποψη από τη δική μας; Ή σε ότι δεν συμφωνούμε η απάντηση είναι η βία; Και μάλιστα κάτω από ένα προσωπείο «προοδευτικό» και ‘επαναστατικό¨;

Στη διάρκεια των γεγονότων του Δεκέμβρη, αντιμετωπίσαμε πολλές φορές κάποιοι συνάδελφοι και σύντροφοι, πρωτόγνωρες συμπεριφορές. Απειλές για σωματική βία, ύβρεις πρωτάκουστες και στοχοποίηση, γιατί διαφωνήσαμε σε κάποιες διαδικασίες που αναπτύσσονταν στο κίνημα. Κάποιοι από μας , παρότι εκλεγμένοι εκπρόσωποι συνδικάτων πολλές φορές λοιδορηθήκαμε, γιατί σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή, είχαμε διαφορετική αντίληψη, πχ για το αν ένα συλλαλητήριο θα ακολουθούσε την άλφα ή τη βήτα πορεία μέσα στο Ηράκλειο.

Τούτα τα γεγονότα είναι πρωτόγνωρα. Για πολλές δεκαετίες (Α΄διαγωνισμός του ΑΣΕΠ, 1997, απεργίες εκπαιδευτικών, αντιπολεμικό κίνημα κλπ), συνεργαζόμασταν με άτομα και συλλογικότητες , με εντελώς διαφορετικές πολιτικές και τακτικές στοχεύσεις. Κι όμως με σεβασμό στις θέσεις και απόψεις όλων βρίσκαμε τον κώδικα επικοινωνίας που ήταν απαραίτητος , ώστε ΜΑΖΙ να πορευτούμε.

Σήμερα προσωπικές , συνδικαλιστικές και πολιτικές σχέσεις, γκρεμίζονται, στο όνομα μια «καθαρής» επαναστατικής άποψης που δεν δέχεται μύγα στο σπαθί της. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε: απομαζικοποίηση αγώνων και επιθέσεις αναίτιες. Κάποιοι πρέπει να τρίβουν τα χέρια τους. Και για κάποιους άξιος ο μισθός τους.

Μήπως ήρθε και πάλι ο καιρός να επανεξετάσουμε την προσωπική και πολιτική μας στάση, αλλά και το σημαντικότερο, την πρακτική μας, μέσα κι έξω από το κίνημα; Μήπως ήρθε ο καιρός να απομονώσουμε τους προβοκάτορες που με τον μανδύα της «επανάστασης», ρίχνουν νερό στο μύλο της αντίδρασης;

"Για το Μαρξ και τον Ενγκελς όπως και για πολλούς άλλους της Σοσιαλιστικής Σχολής, για την κατάκτηση της εξουσίας από το προλεταριάτο και τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, προϋπόθεση είναι η ταξική συνείδηση του προλεταριάτου και η ωριμότητα του για την απελευθέρωση του Αλλιώτικα δεν υπάρχει επανάσταση. Και ήδη από το 1858, διαπίστωσαν τη μικροαστικοποίηση του αγγλικού προλεταριάτου και το χαρακτήριζαν σαν ουρά της αστικής τάξης. Η ταξική τους συνείδηση δεν εξαρτάται από ένα εμφύλιο πόλεμο και ούτε μπορεί να εκφραστεί μέσα από αυτόν. Η βία δεν ανταποκρίνεται ούτε στις υποκειμενικές ούτε στις υποκειμενικές συνθήκες της επανάστασης. Η μετάβαση στο σοσιαλισμό θα είναι νόμιμη και δημοκρατική

(ταξικοί αγώνες στη Γαλλία από το 1848 έως το 1850) του Κ. Μαρξ