Δεν υπογράφω!!!!!!!!!!!!!!!!!

«Σταματήστε τη σφαγή των ινδιάνων Απάτσι», «σώστε το λύκο της Μογγολίας», «Όχι στο ξεπούλημα των καμένων», «να ελευθερωθεί ο Ισμαήλ Κ.....», « να γυρίσουν τα μάρμαρα».
Γκρουπ και ιστοσελίδες που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια ιδιαίτερα στο facebook αλλά και γενικότερα στο διαδίκτυο. Το μόνο που σου ζητούν είναι να βάζεις την υπογραφή σου ή να δηλώσεις ότι συμφωνείς τέλος πάντων. Στην αρχή με επιλεγμένο τρόπο το έκανα κι εγώ. Όπου συμφωνούσα έβαζα την υπογραφή μου ή το διακινούσα σε γνωστούς και φίλους. Συνειδητοποίησα όμως ότι τούτη η απλή και εύχρηστη πράξη, ουσιαστικά με αποξένωνε από την ουσία του θέματος που υποτίθεται ότι θα με κινητοποιούσε.
Από τη δράση και τη συμμετοχή ξαφνικά γυρίσαμε στην «e- διαμαρτυρία». Και να νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε. Τίποτα ΔΕΝ κάνουμε!!! Βαυκαλιζόμαστε ότι συνδιαμορφώνουμε τις εξελίξεις και ουσιαστικά τις παρακολουθούμε απαθείς ή μπερδεύοντάς τες με τα σαχλά κουίζ των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης. Η διαφορά είναι τεράστια και καταλυτική: Το να βγεις στο δρόμο, να φωνάξεις, να διαδηλώσεις, να οργανωθείς, κάνει τη διαφορά ανάμεσα στον ενεργό Πολίτη και τον ιδιώτη.
Προσοχή δεν στοχοποιώ το διαδίκτυο. Είναι ένα μέσο χρήσιμο για δικτύωση , διάλογο, επικοινωνία, διασκέδαση, ενημέρωση. Από το σημείο όμως αυτό ως την σημερινή κατάσταση που από μέσο γίνεται αυτοσκοπός και μάλιστα άγονος και διέξοδος , υπάρχει μεγάλη διαφορά.
Η εικονική ζωή και οι εικονικοί «αγώνες» και οι σκιαμαχίες στην οθόνη του Υπολογιστή, το μόνο που κάνουν είναι να μας χώνουν βαθύτερα στον καναπέ της ιδιώτευσης και της απάθειας. Τελικά η ζωή είναι εκεί έξω, με τους συντρόφους μας, με τους απόκληρους.