Παρά τις αρχικές ανθρωποφαγικές εκδηλώσεις πολλών στελεχών, άνοιξε έστω και δειλά ο ουσιαστικός διάλογος για τα αίτια της ήττας και το μέλλον του κινήματός μας. Ένας διάλογος που αν συνεχιστεί και διαχυθεί στη βάση , ευελπιστώ ότι και τα φαινόμενα των προσωπικών αντιπαραθέσεων θα κατευνάσει και θα προσφέρει τα μέγιστα στην πορεία του ΠΑΣΟΚ, από δω κι εμπρός. Θα προσφέρει επίσης και μια ουσιαστική βάση σύγκρισης για όσους ψηφοφόρους ακόμα αμφιταλαντεύονται για την επιλογή τους.
Κοινό τόπο αποτελεί η ανάλυση ότι τα αίτια της ήττας ΔΕΝ είναι σημερινά αλλά έρχονται από το Κυβερνητικό παρελθόν του ΠΑΣΟΚ και από την μεσοβέζικη πολιτική που αυτό ακολούθησε όλα αυτά τα χρόνια: Ο στείρος Κυβερνητισμός, ο διαχειριστικός του χαρακτήρας, η αποκοπή του από τις κοινωνικές δυνάμεις που παλιότερα το στήριζαν, η διαπλοκή (ελάχιστων, αλλά καθοριστικών για την εικόνα μας στελεχών), με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, δημιούργησαν μια θολή εικόνα που οδηγούσε στο επιχείρημα: «Όλοι ίδιοι είστε» και στην επιλογή του αυθεντικού δεξιού για διακυβέρνηση της χώρας. Η γενναία αυτοκριτική του Γιώργου Παπανδρέου, αναδεικνύει και προσθέτει στα παραπάνω και τη δειλή προσπάθειά του για ανανέωση του κινήματος, τις μεσοβέζικες επιλογές , το θολό πολιτικό στίγμα. Αλήθεια είναι επίσης και γνωστό στους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ και οι προσωπικές στρατηγικές πολλών «βαρόνων» του κινήματος, οι άκαιρες ή άστοχες δηλώσεις τους επί παντός του επιστητού, και ο μετασχηματισμός του ΠΑΣΟΚ (με ευθύνη ΟΛΩΝ ΜΑΣ), από μαζικό ζωντανό κίνημα σε ένα κόμμα τιτουλάριων και εν δυνάμει πολιτευτών .
Είναι σημαντικό να συμφωνήσουμε στα αίτια της ήττας γιατί από κει θα πρέπει να ξεκινήσουμε τη διαδικασία εξόδου από την κρίση. Τα σχέδια για το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντός μας θα πρέπει να πατάνε στο παρελθόν και το τώρα. Θα πρέπει να περιλαμβάνουν:
Ø ένα νέο οργανωτικά ΠΑΣΟΚ, καθρέφτη των κοινωνικών δυνάμεων που επιθυμεί να εκφράσει κι όχι, πεδίο διαπάλης μηχανισμών και προσωπικών στρατηγικών. Μια οργάνωση ανοικτή στην Κοινωνία με ραχοκοκαλιά όμως και κοινούς στόχους.
Ø Ένα νέο όραμα για τη χώρα πέρα κι έξω από νεοφιλελεύθερους μονοδρόμους και συντηρητικές πολιτικές
Πιστεύω ότι ΟΛΟΙ ΜΑΣ, όσοι αγωνιούμε όχι για τις προσωπικές μας στρατηγικές αλλά για το κίνημα, μπορούμε να βρούμε τον κοινό βηματισμό που είναι απαραίτητος και η πρωτόγνωρη και μοναδική στην Ελλάδα διαδικασία ανάδειξης Προέδρου θα λειτουργήσει ενωτικά και προωθητικά για το νέο ξεκίνημα. Ο Γιώργος Παπανδρέου απέδειξε και με τα λόγια και με τις πράξεις του ότι μπορεί να οδηγήσει το κίνημά μας και πάλι στη νίκη και στη σύνδεσή του με το λαό. (Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΟΛΜΗ Τρίτη 16/10/2007)
Κοινό τόπο αποτελεί η ανάλυση ότι τα αίτια της ήττας ΔΕΝ είναι σημερινά αλλά έρχονται από το Κυβερνητικό παρελθόν του ΠΑΣΟΚ και από την μεσοβέζικη πολιτική που αυτό ακολούθησε όλα αυτά τα χρόνια: Ο στείρος Κυβερνητισμός, ο διαχειριστικός του χαρακτήρας, η αποκοπή του από τις κοινωνικές δυνάμεις που παλιότερα το στήριζαν, η διαπλοκή (ελάχιστων, αλλά καθοριστικών για την εικόνα μας στελεχών), με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, δημιούργησαν μια θολή εικόνα που οδηγούσε στο επιχείρημα: «Όλοι ίδιοι είστε» και στην επιλογή του αυθεντικού δεξιού για διακυβέρνηση της χώρας. Η γενναία αυτοκριτική του Γιώργου Παπανδρέου, αναδεικνύει και προσθέτει στα παραπάνω και τη δειλή προσπάθειά του για ανανέωση του κινήματος, τις μεσοβέζικες επιλογές , το θολό πολιτικό στίγμα. Αλήθεια είναι επίσης και γνωστό στους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ και οι προσωπικές στρατηγικές πολλών «βαρόνων» του κινήματος, οι άκαιρες ή άστοχες δηλώσεις τους επί παντός του επιστητού, και ο μετασχηματισμός του ΠΑΣΟΚ (με ευθύνη ΟΛΩΝ ΜΑΣ), από μαζικό ζωντανό κίνημα σε ένα κόμμα τιτουλάριων και εν δυνάμει πολιτευτών .
Είναι σημαντικό να συμφωνήσουμε στα αίτια της ήττας γιατί από κει θα πρέπει να ξεκινήσουμε τη διαδικασία εξόδου από την κρίση. Τα σχέδια για το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντός μας θα πρέπει να πατάνε στο παρελθόν και το τώρα. Θα πρέπει να περιλαμβάνουν:
Ø ένα νέο οργανωτικά ΠΑΣΟΚ, καθρέφτη των κοινωνικών δυνάμεων που επιθυμεί να εκφράσει κι όχι, πεδίο διαπάλης μηχανισμών και προσωπικών στρατηγικών. Μια οργάνωση ανοικτή στην Κοινωνία με ραχοκοκαλιά όμως και κοινούς στόχους.
Ø Ένα νέο όραμα για τη χώρα πέρα κι έξω από νεοφιλελεύθερους μονοδρόμους και συντηρητικές πολιτικές
Πιστεύω ότι ΟΛΟΙ ΜΑΣ, όσοι αγωνιούμε όχι για τις προσωπικές μας στρατηγικές αλλά για το κίνημα, μπορούμε να βρούμε τον κοινό βηματισμό που είναι απαραίτητος και η πρωτόγνωρη και μοναδική στην Ελλάδα διαδικασία ανάδειξης Προέδρου θα λειτουργήσει ενωτικά και προωθητικά για το νέο ξεκίνημα. Ο Γιώργος Παπανδρέου απέδειξε και με τα λόγια και με τις πράξεις του ότι μπορεί να οδηγήσει το κίνημά μας και πάλι στη νίκη και στη σύνδεσή του με το λαό. (Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΟΛΜΗ Τρίτη 16/10/2007)
1 σχόλιο:
ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΓΡΑΠΤΟ ΣΑΣ ΛΟΓΟ....ΠΑΡΟΤΙ ΔΕ ΣΥΜΦΩΝΩ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΤΕ
Δημοσίευση σχολίου