Άναυδοι, παρακολουθούμε καθημερινά από τα κανάλια της ιδιωτικής τηλεόρασης, έναν οχετό «αποκαλύψεων» και σεναρίων. Η «Ζαχοπουλειάδα», στο ζενίθ της. Ονόματα επί ονομάτων, εκατομμύρια ευρώ, off shore εταιρείες, διαπλοκές «ανεξάρτητων» δημοσιογράφων και εφημερίδων με ανθρώπους της εξουσίας , εφοπλιστές και άλλους. Όλα ανακατεύονται γλυκά και μας νανουρίζουν στον καναπέ μας. Μας σπρώχνουν βαθύτερα στην ιδιώτευση και στην απαξίωση της Πολιτικής.
Η ευγενέστερη ενασχόληση του Πολίτη, το ανέβασμά του από το Εγώ στο Εμείς, από το ατομικό στο συλλογικό, το μολύνουν, το αμαυρώνουν, το ξεσκίζουν καθημερινά. Ο στόχος τους ξεκάθαρος: Μας θέλουν σκυμμένους, άβουλους, υπάκουους. Ανθρωπάκια που θα τρέχουμε ολημερίς για να ανταποκριθούμε στις ανάγκες του βίου μας και θα ασχολούμαστε με τα καμώματα δέκα ψώνιων και μερικών μαϊντανών του συστήματος.
Η εικόνα της ελληνικής Κοινωνίας, όπως θέλουν κάποιοι να την καταντήσουν: «οι μάζες εγκατέλειψαν τις πλατείες, επικοινωνιολόγοι και γκαλοπιτζήδες κουρδίζουν εικόνες,…..οι πανομοιότυπα κεντρώοι πολιτικοί διαχειρίζονται, οι μάνατζερ κυβερνούν, και η απέραντη μεσαία τάξη, εξουθενωμένη, στα γόνατα, δεν μπορεί καν να φωνάξει, μονάχα δυσφορεί: βαθιά, δομικά, ασταμάτητα. Το πλήθος δυσφορεί. Η αισθητική πρόσληψη της φύσης (ωραίο το τοπίο!), η οικοπεδοφαγία, οι ταχείς αυτοκινητόδρομοι, τα παϊδάκια μες στο δάσος, η αφθονία δικτύων 3G, δεν γεμίζουν το κενό, δεν γεμίζουν νόημα την άδεια ζωή. Η λατρεία του σμιλεμένου σώματος και της cool νεότητας, τα σκετς των τηλεκηρύκων, οι αυτοεκπληρούμενες προφητείες των κάθε λογής μανατζαρέων, δεν γεμίζουν νόημα τη γυμνή ζωή»[1]. Μια τέτοια Ελλάδα θέλουν. Μια τέτοια Κοινωνία οραματίζονται όλοι τούτοι οι αστέρες της τηλεόρασης και της πολιτικής νομενκλατούρας της χώρας μας.
Κι όμως η ζωή είναι αλλού, η πραγματική ιστορία γράφεται αλλού: Στις ουρές των Νοσοκομείων, στις ανήλιαγες αίθουσες των σχολείων και στα φροντιστήρια. Στα εργοστάσια, στα χωράφια και στα γραφεία με τους συμβασιούχους. Η πραγματική ζωή είναι έξω και πέρα από αυτούς. Κι όσο κι αν προσπαθούν να μας αφοπλίσουν, να μας ξεδοντιάσουν, να μας παρουσιάσουν ξοφλημένους, η πραγματική πολιτική πράξη σε τούτους τους χώρους παράγεται και προάγεται. Σε μας εναπόκειται τούτη την πολιτική δράση να την δυναμώσουμε, να την μετασχηματίσουμε σε ένα νέο όραμα για όλους μας και για τη χώρα.
[1] ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 9/9/2007
Η ευγενέστερη ενασχόληση του Πολίτη, το ανέβασμά του από το Εγώ στο Εμείς, από το ατομικό στο συλλογικό, το μολύνουν, το αμαυρώνουν, το ξεσκίζουν καθημερινά. Ο στόχος τους ξεκάθαρος: Μας θέλουν σκυμμένους, άβουλους, υπάκουους. Ανθρωπάκια που θα τρέχουμε ολημερίς για να ανταποκριθούμε στις ανάγκες του βίου μας και θα ασχολούμαστε με τα καμώματα δέκα ψώνιων και μερικών μαϊντανών του συστήματος.
Η εικόνα της ελληνικής Κοινωνίας, όπως θέλουν κάποιοι να την καταντήσουν: «οι μάζες εγκατέλειψαν τις πλατείες, επικοινωνιολόγοι και γκαλοπιτζήδες κουρδίζουν εικόνες,…..οι πανομοιότυπα κεντρώοι πολιτικοί διαχειρίζονται, οι μάνατζερ κυβερνούν, και η απέραντη μεσαία τάξη, εξουθενωμένη, στα γόνατα, δεν μπορεί καν να φωνάξει, μονάχα δυσφορεί: βαθιά, δομικά, ασταμάτητα. Το πλήθος δυσφορεί. Η αισθητική πρόσληψη της φύσης (ωραίο το τοπίο!), η οικοπεδοφαγία, οι ταχείς αυτοκινητόδρομοι, τα παϊδάκια μες στο δάσος, η αφθονία δικτύων 3G, δεν γεμίζουν το κενό, δεν γεμίζουν νόημα την άδεια ζωή. Η λατρεία του σμιλεμένου σώματος και της cool νεότητας, τα σκετς των τηλεκηρύκων, οι αυτοεκπληρούμενες προφητείες των κάθε λογής μανατζαρέων, δεν γεμίζουν νόημα τη γυμνή ζωή»[1]. Μια τέτοια Ελλάδα θέλουν. Μια τέτοια Κοινωνία οραματίζονται όλοι τούτοι οι αστέρες της τηλεόρασης και της πολιτικής νομενκλατούρας της χώρας μας.
Κι όμως η ζωή είναι αλλού, η πραγματική ιστορία γράφεται αλλού: Στις ουρές των Νοσοκομείων, στις ανήλιαγες αίθουσες των σχολείων και στα φροντιστήρια. Στα εργοστάσια, στα χωράφια και στα γραφεία με τους συμβασιούχους. Η πραγματική ζωή είναι έξω και πέρα από αυτούς. Κι όσο κι αν προσπαθούν να μας αφοπλίσουν, να μας ξεδοντιάσουν, να μας παρουσιάσουν ξοφλημένους, η πραγματική πολιτική πράξη σε τούτους τους χώρους παράγεται και προάγεται. Σε μας εναπόκειται τούτη την πολιτική δράση να την δυναμώσουμε, να την μετασχηματίσουμε σε ένα νέο όραμα για όλους μας και για τη χώρα.
[1] ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 9/9/2007
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΟΛΜΗ 24/01/2008)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου