Τι αλήθεια είναι είδηση; Τι είναι εκείνο που «αξίζει» να μπει στην πρώτη σελίδα, στις ειδήσεις, να μεταδοθεί και να γίνει κτήμα των αναγνωστών, ακροατών, τηλεθεατών; Παλαιότερα η απάντηση ήταν απλή: "αν ένα σκύλος δαγκώσει άνθρωπο, δεν είναι είδηση. Αν όμως άνθρωπος δαγκώσει σκύλο, τότε αυτό είναι είδηση", έγραφε το πρώτο κλασικό εγχειρίδιο δημοσιογραφίας. Σήμερα τα πράγματα με έχουν -ειλικρινά - μπερδέψει. Δεν ξέρω τι είναι είδηση και τι όχι. Για παράδειγμα επί σειρά ημερών ακούω για κάποιες γριούλες που κλείστηκαν στο ασανσέρ λόγω της απεργίας της ΓΕΝΟΠ, ακούω για τον κίνδυνο μολύνσεων από τα συσσωρευμένα σκουπίδια, ακούω και βλέπω «επεισόδια απεργών» αλλά όχι απεργίες και συγκεντρώσεις. Σε κανένα δελτίο ειδήσεων δεν είδα να αφιερώνουν ούτε ένα δευτερόλεπτο σε μια είδηση που και στις εφημερίδες τη διάβασα στα "ψιλά". ΚΑΙ η είδηση είναι πως η φτώχια απειλεί σήμερα έναν στους πέντε Έλληνες. Το ένα πέμπτο των Ελλήνων (21%) και κάτι περισσότερο των παιδιών τους (23%) εξακολουθούν να διατρέχουν τον κίνδυνο της φτώχειας σύμφωνα με Έκθεση της Κομισιόν. Δεν είδα πουθενά ως είδηση ότι οι ίδιες γριούλες ΔΕΝ μπορούν να αγοράσουν τα φάρμακά τους ή ότι η μόλυνση του περιβάλλοντος λόγω της χρήσης του λιθάνθρακα θα συμβάλει στο θάνατο χιλιάδων συμπολιτών μας. Σίγουρα η απάντηση δεν είναι εύκολη. Για κάποιους οι έρωτες μιας starlet, το νέο video clip ενός τραγουδιστή αποτελεί την πεμπτουσία της είδησης, για άλλους όχι. Ο χωρίς όρια ανταγωνισμός οδήγησε στο να προτάσσονται ως κυρίαρχες ειδήσεις μεμονωμένα επεισόδια, υποβαθμίζοντας την πανανθρώπινη αγωνία για την ειρήνη, τη φτώχεια και άλλα κοινωνικά δρώμενα . Είναι παρήγορο ότι υπάρχει έντονη και μαζική η αποδοκιμασία της κοινής γνώμης, ιδίως το τελευταίο διάστημα. Η ιεράρχηση των ειδήσεων δεν επιβάλλεται από κανέναν, διέπεται όμως από τις βασικές αρχές της δημοσιογραφίας και κρίνεται εν τέλει από το κοινωνικό σύνολο. Εκεί είναι το ζητούμενο τελικά ο κοινωνικός έλεγχος στα ΜΜΕ και στο προσφερόμενο δημόσιο αγαθό που είναι η ενημέρωση.Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΟΛΜΗ" το Σάββατο 22/03/2008
5 σχόλια:
Το είπε ο Λαζόπουλος πολύ εύστοχα. Αυτά δεν είναι δελτία ειδήσεων, είναι δελτία απόψεων.
Και τι απόψεων... βαθύτατα αντιδραστικών, σκοταδιστικών πολλές φορές. Σιγά σιγά τους παίρνει χαμπάρι όμως ο κόσμος. Οι αποδοκιμασίες εις βάρος τους στο συλλαλητήριο για το ασφαλιστικό που διοργάνωσαν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ήταν ένα χαρακτηριστικό δείγμα ότι η ξεφτίλα , η ρουφιανιά και η διατεταγμένη υπηρεσία που παρέχουν (ασφαλώς όχι όλοι)δεν έχει πλέον την ανοχή μας.
ΒΕΒΑΙΑ ΚΙ Ο ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ, ΜΕ ΤΟ ΛΑΙΚΙΣΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ, ΜΠΕΡΔΕΥΟΝΤΑΣ ΓΛΥΚΑ ΤΑ ΑΠΟΝΕΡΑ ΤΗς ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΗΣ ΖΩΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ..ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΑΛΛΟΤΡΙΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ..
Πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα για το ρόλο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ), τόσο τηλεοπτικών όσο και έντυπων - όσον αφορά την παρουσίαση των γεγονότων που λαμβάνουν χώρα καθημερινά (και που συνιστούν πραγματικά "είδηση") και των πληροφοριών που διοχετεύονται απο τα ΜΜΕ προς τους πολίτες. Μονοθεματικά δελτία, συγκάλυψη των σοβαρών θεμάτων, αποπροσανατολισμός και χειραγώγηση της κοινής γνώμης", κίτρινη" ενημέρωση και σχολιασμός των γεγονότων όπως μας συμφέρει, για αυτόν που μας συμφέρει και με οδηγό την AGB...
Ο προβληματισμός δεδομένος, η προοπτική αντιστροφής της παρούσας κατάστασης αβέβαιη, η ενημέρωση ΄θυσία στο βωμό οικονομικών και άλλων συμφερόντων και "ο κίνδυνος τα ΜΜΕ να οδηγήσουν τη χώρα σε μια κρίση", όπως ανάφερει και ο Αλ. Παπαχελάς (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_20/02/2008_259941), κάτι παραπάνω απο υπαρκτός, όπως έχει δείξει το παρελθόν. Τρόπος αντίδρασης...?
http://gkouris.blogspot.com/2008/03/blog-post.html
Ένα καταπληκτικό βιβλίο που ασχολείαι με το ζήτημα αυτό και την εμπλοκή των ΜΜΕ στην πολιτική ζωή είνια το "ΜΕΤΑΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" του ΚΟΛΙΝ ΚΡΑΟΥΤΣ, εκδόσεις εκκρεμές.
«Εκείνο που κάνει τη μαζική αγορά της ενημέρωσης ακατάλληλη για σοβαρή πληροφόρηση είναι η ιδιαίτερη φύση της συγκεκριμένης αγοράς και ο εφήμερος χαρακτήρας του προϊόντος της. Οι πολιτικοί αναγκάζονται κι αυτοί με τη σειρά τους να ακολουθήσουν το ίδιο μοντέλο επικοινωνίας για να διατηρήσουν κάπως τον έλεγχο στον τρόπο που μεταδίδονται τα λόγια τους. Αν δεν υιοθετήσουν το ύφος της εύπεπτης κοινοτοπίας που τραβάει την προσοχή, οι δημοσιογράφοι θα αλλάξουν εκ βάθρων το μήνυμά τους. Η επικεφαλίδα είναι η μητέρα της πολιτικής κενολογίας».
Δημοσίευση σχολίου