ΠΕΡΙ ΛΟΓΟΥ ΚΙ ...ΕΡΩΤΑ

«Κι οι λέξεις φλέβες είναι

μέσα τους αίμα τρέχει
όταν σμίγουν οι λέξεις
το δέρμα του χαρτιού ανάβει κόκκινο
όπως την ώρα του έρωτα
το δέρμα του άντρα και της γυναίκας»

Μικρή σουίτα σε κόκκινο μείζον
Γιάννης Ρίτσος

Πως προ-λογίζεται ο λόγος περί έρωτα; Πριν, μετά ή εντός του λόγου ο έρωτας; Η επιθυμία; Έχει λόγο η επιθυμία ή μόνο επί- λογο; το τέλος του έρωτα; Με απλά λόγια: Πότε γράφουμε, πότε ο ιερός ίστρος της αποτύπωσης στο χαρτί επιθυμιών, συμβάντων, γεγονότων, απόψεων, μας κατακλύζει; Συμβαδίζει η πλήρωση του σωματολάτρη έρωτα με την έλλειψη και τον κάματο της γραφής; Υπάρχει χρόνος, να ξεκόψεις από το έτερον και να δοθείς στο χαρτί και το μολύβι;
Η ερωτική ευδαιμονία περιφρονεί τη γλώσσα, γιατί το ευτυχισμένο υποκείμενο δεν νιώθει την ανάγκη να μεταδώσει, να γράψει. «Το εγώ μιλά μόνο όταν έχει πληγωθεί, όταν είμαι ολοκληρωμένος ή θυμάμαι να υπήρξα ολοκληρωμένος η γλώσσα φαντάζει μικρόψυχη, δειλή: μεταφέρομαι πέρα από τη γλώσσα, τη μετριότητα, πέρα από το γενικό...» (Roland Barthes). 

 Η χαρά δεν έχει ανάγκη από κληρονόμους και παιδιά. Είναι σκληρή κι εγωιστική, κλεισμένη στο καβούκι της ρουφά κι απολαμβάνει και την τελευταία σταγόνα της ευτυχίας. «Η χαρά, θέλει τον εαυτό της, θέλει την αιωνιότητα, την επανάληψη ίδιων πραγμάτων» (Nietzsche). Κι όμως, αν δεν γράψεις για το άλλο μισό σου, για να μοιραστείς μαζί του πράγματα δικά σας, για να περιγράψεις όλα σου τα όνειρα, τα χτεσινά και τα μελλούμενα, για να αρθρώσεις ήχους ευτυχίας για την ευτυχία της συμπόρευσής και της ένωσής σας, μισερός λογιέσαι. Κι όμως αν δεν αναστατωθείς, από την αύρα της μυρωδιάς της, αν η μικρή ελιά στην παλάμη του χεριού της δεν σε κεντρίσει, χάνεσαι σε λέξεις ξύλινες και σκληρές. 

Τελικά δεν υπάρχει κανόνας: Μπορεί να χαθείς στο άλλο σου μισό και να θαλασσοπνίγεσαι για μήνες και για χρόνια και να μην πετάξεις λέξη από όλα τούτα με ένα μπουκάλι σωτηρίας στο πέλαγος του έρωτα. Μπορεί όμως κι απ` την πρώτη στιγμή, τη στιγμή την μαγική της γνωριμίας, να χώνεσαι εντός σου και να γράφεις, να γράφεις, σαν για να βρεις το μαγικό τον κώδικα, σαν δαιμονισμένος που επικαλείσαι το θείο για να σωθείς. Κι οι δυο οι δρόμοι, σεβαστοί και γιομάτοι καρπούς πάνω στο χαρτί, αρκεί να τους διαβείς με εμπάθεια, δηλαδή γιομάτος πάθος.