Σύγχρονα κολαστήρια

εν φυλακή, και ουκ επεσκέψασθέ με.
02/3 Ματθαίος κε΄31-46

«Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε»
Ναζίμ Χικμέτ, Μικρόκοσμος

Σκυμμένοι από την καθημερινότητα, προσπερνάμε πολλές φορές με ελαφρά την καρδία τα μικρά ή μεγαλύτερα δράματα που διαδραματίζονται στα «σωφρονιστικά καταστήματα». Ναρκωτικά, βία, αρρώστιες, αυτοκτονίες, απόγνωση, «σχολείο εγκλήματος». Ανατριχιάζουμε ίσως καμιά φορά καθισμένοι στον καναπέ μας , αλλά μέχρις εκεί. Κι όμως η κόλαση είναι δίπλα μας: Οι κρατούμενοι βρίσκονται στη φυλακή επειδή τιμωρήθηκαν και όχι για να τιμωρηθούν. Οι εξεγέρσεις, οι αυτοκτονίες και οι θάνατοι στις φυλακές δεν είναι τα ψιλά των εφημερίδων, αλλά οι δραματικές εκκλήσεις στον «έξω κόσμο» για να σταματήσουν τα απάνθρωπα μέτρα σωφρονισμού, οι παράλογες πειθαρχικές ποινές, οι συνεχείς μεταγωγές και τα σκληρά κατασταλτικά μέτρα που προσβάλλουν τα στοιχειώδη δικαιώματα και την αξιοπρέπειά τους. Στις φυλακές, το πρόβλημα εκδηλώνεται στις απάνθρωπες και βάρβαρες συνθήκες κράτησης, το στοίβαγμα και την «αποθήκευση» διπλάσιου αριθμού κρατουμένων σε σχέση με τη χωρητικότητα, τις τραγικές ελλείψεις σε ειδικό επιστημονικό και υποστηρικτικό προσωπικό. Πρόκειται για μια κατάσταση που δικαιολογεί τη συχνά χρησιμοποιούμενη λέξη για τις φυλακές «ανθρώπινες χωματερές». Μια πολιτική επανένταξης, που έχει στο κέντρο της προσοχής τον άνθρωπο που παραβίασε τον ποινικό νόμο, ξεκινάει μέσα από τη φυλακή. Με την εξασφάλιση θέσεων εργασίας για όλους τους κρατούμενους, ώστε να μην εθίζονται στην απραξία και να μην ατονούν οι γνώσεις και οι ικανότητες που είχαν πριν τη φυλάκιση. Με τη λειτουργία εκπαιδευτικών προγραμμάτων και πολιτιστικών - αθλητικών δραστηριοτήτων. Με τη διαρκή και επαρκή λειτουργία προγραμμάτων απεξάρτησης για τους χρήστες. Αντί αυτού, υπόδικοι συγκατοικούν με κατάδικους, χρήστες με εμπόρους ναρκωτικών, ελαφροποινίτες με βαρυποινίτες. Μέριμνα για τον αποφυλακισμένο σημαίνει εξασφάλιση μόνιμης και σταθερής εργασίας, κάτι που ακούγεται δυστυχώς σαν ανέκδοτο μέσα στις συνθήκες αύξησης της ανεργίας, των απολύσεων, επέκτασης των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Θα αντιδράσουμε κάποια στιγμή συνδικάτα, κόμματα και Κοινωνία, ή και πάλι πέφτουμε από τα σύννεφα;