Ο φόβος για τις λέξεις

Οι λέξεις πάντα τρόμαζαν τις εξουσίες και εννοώ οι λέξεις οι αλώβητες από τον καθωσπρεπισμό και οι φέρουσες την αρχέγονη σημασία τους, οι « πιστοποιημένες» λέξεις. Ο γραπτός λόγος από τη φύση του, είναι «κοινωνικός», θέλει να μοιραστεί με άλλους ανθρώπους, να χαριεντιστεί μαζί τους, να τους «δοθεί» και να γίνει κτήμα των άλλων.Έτσι είναι. Οι λέξεις, οι προτάσεις, τα κείμενά μας, είναι σαν τις άπιστες γυναίκες. Θέλουν τα μάτια των άλλων να τις θαυμάζουν, να τις γδύνουν από τα επιφανειακά στολίδια τους, να τις κάνουν δικές τους. Περιμένουν τον ανυποψίαστο αναγνώστη, που είναι έτοιμος να παρακολουθήσει μια ιστορία που δεν τον ενδιαφέρει προσωπικά, ν` αρχίσει την ανάγνωση. Και του κλείνουν το μάτι, του ανοίγονται, του στέλνουν χιλιάδες μηνύματα, τον καθοδηγούν, μέχρι να τους παραδοθεί εντελώς. Έρμαιο στα χέρια τους. Το ίδιο και ο επόμενος, ο επόμενος….. κάθε ένας μοναδικός και ξεχωριστός εραστής σε αυτό το παιχνίδι στα σκιερά δάση της αφήγησης.Κι εσύ, ο γραφιάς, έρημος και μόνος, αποκομμένος από τα γραπτά σου, γεύεσαι τη χαρά της αφής του φτηνού χαρτιού. Απολαμβάνεις την ηδονή της ανάγνωσης και ήδη δουλεύεις στο μυαλό σου το επόμενο θέμα που σε συγκινεί. Αυτά σε φυσιολογικές συνθήκες γιατί μπορούν οι λέξεις σου να πέσουν σε «θεοφοβούμενους» σε ανθρώπους που το σύνθημα «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», είναι το όνειρό τους για την Κοινωνία και τότε:

ΕΡΣΗ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ:
«Πάλι οι Ταλιμπάν... Είναι μια εξωφρενική απόφαση που υποστηρίζεται από ένα τραγελαφικό κείμενο. Γιατί τέτοιος φόβος για τις λέξεις; Δεν υπάρχουν καλές και "βρώμικες" λέξεις. Πίσω από μια βιτρίνα ηθικοπλαστικών προθέσων κρύβεται μια κοινωνία συντηρητική και μικρόψυχη, που εξοστρακίζει τους φόβους της με το κυνήγι μαγισσών.

ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΡΚΑΡΗΣ, (πρόεδρος του δ.σ. του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου):1) Οταν ένας δικαστής φτάνει στο σημείο μέσα σε μία απόφαση να κάνει ακόμη και υποδείξεις παιδαγωγικού χαρακτήρα με σφαλιάρες, δεν θα πρέπει να απορεί κανείς που δίνει εντός εισαγωγικών σφαλιάρα σ' ένα βιβλίο που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, πρόεδρος της Ελληνικής Ενωσης για τα Δικαιώματα του ΑνθρώπουΟ κύριος Πλεύρης αγωνίζεται υπέρ της ελεύθερης έκφρασης. Θεωρεί δικαίωμά του να υβρίζει τους εβραίους και να μεταδίδει τα αισθήματα μίσους που νιώθει απέναντί τους στο αναγνωστικό του κοινό. Οταν προσφάτως δικάστηκε για ένα βιβλίο του, επέλεξε την υπερασπιστική διέξοδο της ελευθερίας στην έκφραση για να μην καταδικαστεί. Στις δημοκρατίες, οι άνθρωποι στα βιβλία τους είναι ελεύθεροι να εκφράζουν τα αισθήματά τους για τους άλλους. Ο ίδιος ωστόσο -ιστορικά συνεπής στον αγώνα του εναντίον της ελεύθερης έκφρασης των άλλων- στράφηκε πριν από λίγο καιρό εναντίον του ελληνικού δημοσίου διότι το βιβλίο «Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές» της Ερσης Σωτηροπούλου συμπεριελήφθη στον κατάλογο βιβλίων που αγοράστηκαν από περίπου διακόσιες σχολικές βιβλιοθήκες στην Ελλάδα πριν από ένα χρόνο.

(Τα παραπάνω τρία αποσμπάσματα των δηλώσεων είναι από την Ελευθεροτυπία)