Ο κόσμος της εκπαίδευσης θυμίζει τρικυμισμένη θάλασσα. Δασκάλες και δάσκαλοι, καθηγητές και καθηγήτριες, όλων των βαθμίδων, κατεβαίνουν στους δρόμους του αγώνα, αλλά η εξουσία κλείνει τα αυτιά της στα δίκαια αιτήματά τους, συκοφαντεί , υβρίζει και παραπέμπει στο αόριστο μέλλον την πραγμάτωση των υποσχέσεων για καλύτερη εκπαίδευση και αναβάθμιση του κύρους και της θέσης των εκπαιδευτικών. Από τους ανέμους φουρτουνιάζει η θάλασσα, και, όταν η εξουσία σπέρνει ανέμους, θύελλες θα θερίσει. Ο ασκός του Αιόλου, που άνοιξε ανενδοίαστα η κυβέρνηση, δεν είναι άλλος από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που με συνέπεια ακολουθεί. Πολιτικές που υπονομεύουν τον καθολικό χαρακτήρα του δικαιώματος στη μόρφωση, ψαλιδίζοντας ολοένα και περισσότερο τα μορφωτικά εφόδια των παιδιών των εργαζομένων, των "μη εχόντων" και των κοινωνικά αποκλεισμένων. Έτσι, δεν είναι καθόλου περίεργο που ο εκπαιδευτικός κόσμος στην Ελλάδα γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα με αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Η Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών (5 του Οκτώβρη), είναι μια ευκαιρία να τονιστεί ο ρόλος του εκπαιδευτικού και η σημασία του στην κοινωνία. Ιδιαίτερα φέτος που τα ζητήματα της εκπαίδευσης αλλά και των εκπαιδευτικών, είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και η μεγαλειώδης απεργιακή κινητοποίηση των Δασκάλων της Πρωτοβάθμιας βρίσκεται στην 3η εβδομάδα της.
Στις 5 Οκτωβρίου 1966 η παγκόσμια κοινότητα των εκπαιδευτικών έκανε ένα σημαντικό βήμα μπροστά. Ένα ειδικό διακυβερνητικό συμβούλιο υιοθέτησε την πρόταση της Ουνέσκο/ILO η οποία αναφερόταν στη θέση των εκπαιδευτικών. Η πράξη αυτή έδωσε, για πρώτη φορά, στους εκπαιδευτικούς όλου του κόσμου, ένα εργαλείο που καθορίζει τις υποχρεώσεις τους και διεκδικεί τα δικαιώματά τους. Υιοθετώντας την πρόταση αυτή ομόφωνα οι κυβερνήσεις αναγνώρισαν τη σημασία, για κάθε κοινωνία, ενός εκπαιδευτικού προσωπικού με ικανότητες και προσόντα. Εδώ βλέπουμε την αναντιστοιχία λόγων και έργων. Ενώ ΟΛΕΣ οι Κυβερνήσεις, αναγνωρίζουν στα χαρτιά τη σπουδαιότητα του λειτουργήματος του εκπαιδευτικού, στην πράξη, επιθυμούν έναν κακοπληρωμένο, ανενημέρωτο και χειραγωγημένο εκπαιδευτικό, που θα αποτελεί το μακρύ χέρι της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας. Έναν δάσκαλο που δεν θα έχει λόγο για το τι, πως, και πότε θα διδάξει.
Στις σύγχρονες κοινωνίες, σε ένα άκρως ανταγωνιστικό πλαίσιο που επιβάλλει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, ο ρόλος της εκπαίδευσης αναδεικνύεται καθοριστικός για τη δυνατότητά τους να αντεπεξέρχονται στις απαιτήσεις αυτού του χωρίς όρια ανταγωνισμού. Ο Basil Bernstein, με τον όρο "καθολικά παιδαγωγημένη κοινωνία", προσδιορίζει μια κοινωνία σε όλες τις βασικές πτυχές της οποίας κυριαρχεί η εκπαιδευτική διαδικασία. Η ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη, η έμφαση στην οικονομία της γνώσης, οι εξελίξεις στις τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνίας, οι αλλαγές στις ίδιες τις διαδικασίες παραγωγής και οργάνωσης της εργασίας επηρεάζουν καθοριστικά και το περιεχόμενο και τις μεθόδους διδασκαλίας και μάθησης. Θα υπέθετε κανείς ότι οι συνθήκες αυτές επηρεάζουν θετικά τη θέση και το κύρος των εκπαιδευτικών, ως της επαγγελματικής ομάδας που διαδραματίζει τον βασικό ρόλο στη διαδικασία αναπαραγωγής του εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού που απαιτεί ο σύγχρονος καπιταλισμός. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι, ενώ οι εκπαιδευτικοί θεσμοί διευρύνονται και αναβαθμίζονται, το εκπαιδευτικό επάγγελμα υποβαθμίζεται συνεχώς. Τούτη την υποβάθμιση, οι εκπαιδευτικοί την αντιπαλεύουν και θα συνεχίσουν να το κάνουν έως ότου η Κυβέρνηση αναλογιστεί τις ευθύνες της και εκπληρώσει τις υποσχέσεις της.
[1] Ο Νίκος Μεντζίνης είναι Δάσκαλος και Πρόεδρος του Νομαρχιακού Τμήματος της ΑΔΕΔΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου