Σάββατο, Νοεμβρίου 25, 2006

Το δικαίωμα μας να μη γίνει προνόμιο!! ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 16

Η απόφαση συγκρότησης της Πρωτοβουλίας δεν ήταν της στιγμής ούτε ελήφθη σε κάποιο κομματικό γραφείο. Η ιδέα γεννήθηκε κατά τις κινητοποιήσεις στο χώρο της Εκπαίδευσης την Άνοιξη του 2006. Πρόδρομο της Πρωτοβουλίας αποτέλεσε μια προκήρυξη «πρώην και νυν μελών της ΠΑΣΠ» που μοιράστηκε στις κινητοποιήσεις του Μαΐου 2006, προκαλώντας τις πρώτες αντιδράσεις, όπως του κ. Βερέμη, που μίλησε για «παλαιομαρξιστές της ΠΑΣΠ» καθώς και ανάλογες δηλώσεις της Υπουργού Παιδείας. Στη διάρκεια του καλοκαιριού η ιδέα μιας προσπάθειας να αντιταχθεί το ΠΑΣΟΚ στην αναθεώρηση του άρθρου 16 κέρδισε έδαφος και λειτούργησε ως βάση για την ενοποίηση και την περαιτέρω πολιτικοποίηση των οργανώσεών μας.
Θεωρούμε τη σχεδιαζόμενη ιδιωτικοποίηση της Ανώτατης Εκπαίδευσης ως ολιγαρχική εκτροπή, που πλήττει καίρια τα δικαιώματα που κατέκτησε ο Λαός μας με σκληρούς αγώνες. Θέτουμε ως προτεραιότητά μας τη ματαίωση της αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος, μέσω της απόρριψης της σχετικής πρότασης της Δεξιάς από τους βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Για το σκοπό αυτό ζητούμε δημοψήφισμα, σύμφωνα με το άρθρο 12 του Καταστατικού ώστε η άποψη αυτή να γίνει θέση του Κινήματος.
Προωθούμε την άποψή μας μέσω ανοιχτής δημόσιας δράσης στην κοινωνία και τα μαζικά κινήματα αλλά και στο κόμμα με συλλογή υπογραφών, κινητοποίηση των μελών και οργάνωση συζητήσεων και εκδηλώσεων. Δίνουμε σάρκα και οστά στη Συμμετοχική Δημοκρατία.
Πιστεύουμε και αγωνιζόμαστε για ελευθερία, ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, δηλαδή για τη Δίκαιη Κοινωνία, θεμέλιο της οποίας είναι η δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση υψηλού επιπέδου για όλους τους πολίτες.
Για μας η πάλη για τη Δημόσια Παιδεία εντάσσεται στον ευρύτερο πολιτικό αγώνα υπεράσπισης, εκσυγχρονισμού και βελτίωσης των δημόσιων και κοινωνικών αγαθών, ιδιαίτερα στην παρούσα συγκυρία που γίνονται πλέον ορατά, και στις κοινωνίες της Ευρώπης, τα αδιέξοδα της νέας Δεξιάς και των νεοφιλελεύθερων ιδεοληψιών περί ιδιωτικοποίησης του κόσμου.
Για μας η πολιτική ως δημοκρατικό πρόταγμα ταυτίζεται με την αντίσταση του δρώντος λαού στην εισβολή των ιδιωτικών συμφερόντων στα δημόσια αγαθά. Με την έννοια αυτή ο αγώνας μας για δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους βρίσκεται στην καρδιά της πολιτικής κοινωνίας.

Κυριακή, Νοεμβρίου 12, 2006

Μεταρρύθμιση και άλλα ευτράπελα….

«Μεταρρύθμιση: (η) ουσ. : μετατροπή,
μετασχηματισμός , τροποποίηση»
Ελληνικό Λεξικό Τεγόπουλος Φυτράκης 1993


Κάθε εξουσία που σέβεται τον εαυτό της, προβάλλει και προσπαθεί να επιβάλλει πάντα ένα σύνθημα που να ενοποιεί αν είναι δυνατόν σε μια λέξη το σύνολο ή το ζητούμενο της πολιτικής της. Διττός της στόχος αφ’ ενός να συσπειρώσει τους οπαδούς της σε ένα ιδανικό που αξίζει κάποιος να αγωνιστεί για αυτό και από την άλλη να δώσει μια ιδεολογική επίφαση στην καθημερινή της πρακτική. Να θυμηθούμε την «αλλαγή» του Α. Παπανδρέου, τον «εκσυγχρονισμό» του Κ. Σημίτη και τώρα την περιώνυμη, περιβόητη και ψευδεπίγραφη «μεταρρύθμιση». Σε κάθε κρίσιμη για την κυβέρνηση στιγμή η μόνιμη επωδός του πρωθυπουργού είναι ότι «η μεταρρύθμιση θα συνεχιστεί, η μεταρρύθμιση έχει την αποδοχή του ελληνικού λαού». Θα νόμιζε κανείς ότι στα δυόμιση αυτά χρόνια έχει συντελεστεί μια κοσμογονία στη χώρα μας, που την οδηγεί σε λεωφόρους προόδου και πρωτοπορίας και κάποιοι οπισθοδρομικοί αντιδρούν σε όλα τούτα. Ας δούμε περιληπτικά και σε κάθε τομέα ποιες είναι τούτες οι αλλαγές: ΔΗΜΟΣΙΟ: Μέσα σε μια βραδιά με πρωτόγνωρες αδιαφανείς διαδικασίες αποκεφαλίστηκαν οι νόμιμα επιλεγμένοι Προϊστάμενοι και στη θέση τους τοποθετήθηκαν τα «δικά μας παιδιά». Νομοθετήθηκαν διαδικασίες για την επιλογή στελεχών με ουσιαστικό κριτήριο όχι τα μετρήσιμα μόρια αλλά τις συνεντεύξεις. Μισθοί πείνας και πελατειακές σχέσεις. Στόχος η κατάληψη του Κράτους- λάφυρο. ΥΓΕΙΑ: Οι όποιες αλλαγές στοχεύουν στον περιορισμό της χρηματοδότησης. Εργαλείο για τούτο το ξεπούλημα υπηρεσιών υγείας σε ιδιώτες. ΠΑΙΔΕΙΑ: Υποχρηματοδότηση και θολές απόψεις για αλλαγές στο άσυλο και στους «αιώνιους» φοιτητές και φυσικά ο απώτερος στόχος η ιδιωτικοποίηση της Δημόσιας εκπαίδευσης. ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Πεδίο δόξης λαμπρό για τους μαθητευόμενους μάγους: εισπρακτικά μέτρα (ξεπούλημα Εμπορικής, αύξηση ΦΠΑ), απογραφή, αύξηση αφορολόγητου για επιχειρήσεις, φορομπηχτική πολιτική στους μικρομεσαίους. ΕΡΓΑΣΙΑ-ΑΣΦΑΛΙΣΗ: Μέτρα για αύξηση εργάσιμου χρόνου, περιορισμός αμοιβής υπερωριών, υποχρηματοδότηση δημόσιας ασφάλισης, ρυθμίσεις για μεγαλοοφειλέτες ασφαλιστικών εισφορών, «διάλογος»για αύξηση ορίων ηλικίας. Αυτή είναι η «μεταρρύθμιση» που έχει συντελεστεί ή προγραμματίζεται. Μια βαθειά συντηρητική στροφή σε όλους τους τομείς της οικονομίας και της Κοινωνίας. Για την επιβολή τούτων των αντιλαϊκών πολιτικών η Κυβέρνηση έχει συμμάχους μεγάλο τμήμα των media, και τα πιο συντηρητικά κομμάτια της Κοινωνίας μας (Αρχιεπίσκοπο, ΣΕΒ, Τραπεζίτες). Σύμμαχός της επίσης είναι η αδυναμία και η ολιγωρία των κομμάτων της αντιπολίτευσης να βρουν κοινούς τόπους σύγκλησης και οριοθέτησης των πολιτικών. Να προτείνουν νέους σύγχρονους δρόμους για το ξεπέρασμα της κρίσης και να εμπνεύσουν το λαό μας ώστε να αντιδράσει και να καταδικάσει τούτη την πολιτική της οπισθοδρόμησης και της απορρύθμισης όλων των κοινωνικών κατακτήσεων. Να ξαναδώσουμε επιτέλους στους όρους της πολιτικής την πραγματική τους σημασία.

Άρωμα εκλογών

Και ξαφνικά εγένετο φως!! Η οικονομία μας βγαίνει από την επιτήρηση στην οποία την είχαν οι ίδιοι οι Κυβερνώντες οδηγήσει, Υπουργοί απειλούν με παραιτήσεις αν δεν ικανοποιηθούν οικονομικά αιτήματα υφισταμένων τους, τριάντα χιλιάδες Βορειοηπειρώτες αποκτούν την ελληνική ιθαγένεια , άρα και το δικαίωμα ψήφου, οι ζώντες στην ένδεια δικαστικοί επιτέλους παίρνουν αυξήσεις 50-80%. Τέτοιες και άλλες μικρές ή μεγαλύτερες ειδήσεις συγκροτούν ένα προεκλογικό σκηνικό. Ζούμε όλοι μας ή προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε σε μια εικονική πραγματικότητα Ξεχάστηκε ο επί 6 εβδομάδες αγώνας των εκπαιδευτικών για αξιοπρεπείς μισθούς, ξεχάστηκαν οι χιλιάδες συμβασιούχοι που με σχεδόν όμοιες δικαστικές αποφάσεις δεν μονιμοποιούνται, ξεχάστηκε η ακρίβεια και τα δυσοίωνα μηνύματα για το ασφαλιστικό, ξεχάστηκε ο Νόμος πλαίσιο για την ανώτατη εκπαίδευση. Τούτο το σκηνικό που επιδέξια στήνει η Κυβέρνηση με την βοήθεια των media στόχο έχει να μεταφέρει τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και των εργαζομένων σε ένα άλλο χρονικό και πολιτικό επίπεδο, το μετεκλογικό. Ουσιαστικά η Κυβέρνηση από την ημέρα ανάληψης των καθηκόντων της προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, μεταθέτοντας, διαβάλλοντας αιτήματα ή εξουθενώνοντας κοινωνικές ομάδες. Ευελπιστεί σε ένα διάφορο μετεκλογικό τοπίο που θεωρεί ότι θα είναι ευκολότερο για την ίδια να ολοκληρώσει την συντηρητική και αντιλαϊκή της πολιτική. Και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, θα αναρωτηθεί κάποιος. Ποια η στρατηγική τους, ποιες κινήσεις ανάδειξης προβλημάτων αλλά και νέων σύγχρονων προτάσεων χρησιμοποιούν; Το ΠΑΣΟΚ, δεν έχει ακόμα καταφέρει να ξεφύγει από το Κυβερνητικό του παρελθόν. Παραπαίει ανάμεσα σε «εκσυγχρονιστικές» θέσεις του παρελθόντος και σε θολές απόψεις που δεν έχουν αποκρυσταλλωθεί και οριστικοποιηθεί. Ακολουθεί την τακτική του ώριμου φρούτου ταλανιζόμενο από προσωπικές στρατηγικές και μεσοβέζικες αντιλήψεις για την οικονομία και την κοινωνική πολιτική. Ο ΣΥΝ, συνεδριάζει όπως είναι φυσικό συνεχώς και ακροβατεί ανάμεσα σε παλαιοκομουνιστικά σχήματα τύπου ΣΥΡΡΙΖΑ και «ανανεώσεις» προσώπων. Το ΚΚΕ ακολουθεί με συνέπεια την αντίληψή του για «πέντε κόμματα δυο πολιτικές» και ομφαλοσκοπεί καταγγέλλοντας όχι την Κυβερνητική πολιτική αλλά το ΠΑΣΟΚ. Κανείς στην αντιπολίτευση δεν συζητά για συνεργασίες για προγραμματικές συγκλίσεις. Κανείς δεν μελετά τη σημερινή πραγματικότητα (Ευρωπαϊκή ή άλλη), που έχει λύσει ζητήματα συνεργασιών της σοσιολδημοκρατίας και της παραδοσιακής αριστεράς. Δεν βλέπει το πείραμα των χωρών της Λατινικής Αμερικής.

Κυριακή, Οκτωβρίου 29, 2006

Η επιστροφή

"Δεν είμαστε εμείς εκείνοι που θα φέρουν το φως.Είμαστε όμως εκείνοι που θα θυμίζουμε πάνταπως το σκοτάδι δεν είναι μόνο και ανίκητο»
Επιστρέφουμε!! Στην ίδια τάξη, που εξαιτίας των χημικών και των σιδερογροθιών του ρέκτη κου Πολύδωρα, δεν διασαλεύτηκε. Έμεινε το ίδιο σκοτεινή και ανήλιαγη με πριν. Τα ίδια κάγκελα θα χωρίζουν το σχολείο μας από τη γειτονιά και την αληθινή ζωή. Τα ίδια μίζερα βιβλία θα προσπαθούν να χωρέσουν στις λειψές τους σελίδες –αν είναι δυνατόν- τη γνώση και τον πολιτισμό μας. Επιστρέφουμε. Στο σχολείο που μας έλειψε περισσότερο από ποτέ. Δεν χάσαμε τόσα πολλά χρήματα (άλλωστε συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια), όσο χαμόγελα και ματιές παιδικές. Χάσαμε τη νυσταγμένη καλημέρα, την αγκαλιά των παιδιών μας, το βουητό των διαλλειμάτων. Επιστρέφουμε. Κι όλα είναι τόσο ίδια μα και τόσο διαφορετικά από πριν. Κουβαλάμε μαζί μας παρακαταθήκη τα λόγια που ειπώθηκαν και μας σημάδεψαν, τα ΟΧΙ μας που γράφτηκαν με προσωπικές θυσίες, το ανέβασμά μας πάνω από τα μικρά και τα τετριμμένα. Κουβαλάμε μαζί μας τις ματιές και τη στήριξη των γονιών που δεν ενέδωσαν στον κοινωνικό αυτοματισμό, αλλά μας χαμογελούσαν, μας χάιδευαν φιλικά και μας παρότρυναν να συνεχίσουμε. Φέρνουμε μαζί μας, τα λόγια και τα γραπτά των πληρωμένων κονδυλοφόρων που σαστισμένοι από την πρωτόγνωρη συμμετοχή και την κοινωνική αποδοχή του αγώνα μας, ψέλλιζαν λόγια άλλων εποχών, προσπαθώντας να φανούν χρήσιμοι στα αφεντικά τους. Πόσα μαθήματα θα μπορέσουμε να κάνουμε με όλα τούτα!! Πόσες «χαμένες» ώρες θα αναπληρώσουμε!! Επιστρέφουμε. Οι «ανέντιμοι», «οι τεμπέληδες και μίζεροι» δάσκαλοι, νίκησαν πρώτα από όλα την ίδια τους την ανάγκη: το νοίκι, τις δόσεις για το δάνειο. Νίκησαν τις σειρήνες τις υποταγής και του σκυμμένου κεφαλιού. Στους μονόδρομους της λιτότητας, της ανέχειας, του ατομισμού, των οικονομικών δεικτών που ευημερούν, ανοίχτηκαν και πάλι δρόμοι συμμετοχής, αλληλεγγύης, διεκδίκησης, αγώνα. Επιστρέφουμε. Και το πρώτο μας μάθημα θα είναι συνέχεια των έξη εβδομάδων του αγώνα μας. Θα είναι και πάλι Μάθημα από «Α»: Αγώνας, Απεργία, Αξιοπρέπεια.

Η μεγάλη απεργία

Η μεγαλειώδης απεργιακή κινητοποίηση των δασκάλων που αφού διένυσε 6 εβδομάδες, συνεχίζεται τώρα με άλλες μορφές (24ωρη απεργία στις 3 και 9 του Νοέμβρη και πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια), συγκλόνισε ολόκληρη τη χώρα. Με πρωτοφανή συμμετοχή σε όλη τη διάρκειά της, έφερε στην επικαιρότητα τα ζητήματα της εκπαίδευσης (από τους μισθούς πείνας των εκπαιδευτικών, έως το ρόλο του σύγχρονου σχολείου). Ανέδειξε και αναδεικνύει την αυταπάρνηση και τη δύναμη των απεργών, τη δύναμη της συλλογικότητας, τη δύναμη της διεκδίκησης απέναντι στα ρεύματα της υποταγής και του συμβιβασμού. Παρουσίασε σε όλη την Κοινωνία την ανάλγητη στάση της Κυβέρνησης που αποδείχτηκε μίζερη και μικρόψυχη στους εκπαιδευτικούς αλλά με χαριστικές παροχές στους επιχειρηματίες , τους τραπεζίτες και στους περιώνυμους κουμπάρους. Έφερε στην επικαιρότητα και τις δυσλειτουργίες του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που αντί να προτείνει και να παρουσιάσει τις θέσεις του για την Παιδεία, αναλώθηκε σε εσωστρέφεια και θολές απόψεις (άρθρο 16 ). Ήταν και συνεχίζει να είναι η πρώτη ουσιαστική αντίδραση στην θεωρία των μονεταριστικών μονοδρόμων και του νεοφιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης της χώρας. Ο αγώνας αυτός αναδεικνύει στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της δημόσιας, δωρεάν εκπαίδευσης, το ζήτημα της κρατικής επιχορήγησης για την παιδεία. Απέναντι σ’αυτό το αίτημα που αγκαλιάστηκε και αγκαλιάζεται από χιλιάδες γονείς, από τους εργαζόμενους, από τους μαθητές και τους φοιτητές, η κυβέρνηση αντιτάσσει τον οικονομικό στραγγαλισμό της παιδείας και στο νέο προϋπολογισμό με το ακόμα πιο μειωμένο ποσοστό που προβλέπει. Διά στόματος πρωθυπουργού έθεσε ευθέως το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης, της εισόδου των χορηγών στην εκπαίδευση (π.χ. για τις σχολικές βιβλιοθήκες) μετατρέποντας την παιδεία από κοινωνικό δικαίωμα, που το κράτος είναι υποχρεωμένο να παρέχει, σε ατομική υπόθεση του καθενός και σε υπόθεση κερδοσκοπίας των ιδιωτών. Ο αγώνας μας είναι αγώνας διαρκείας, παρατεταμένος, πανεκπαιδευτικός και πανεργατικός. Οι εκπαιδευτικοί είναι περήφανοι για τον αγώνα που έδωσαν. Συνεχίζουν αποφασιστικά, συνεχίζουν μαχητικά προσπαθώντας να οικοδομήσουν στην πράξη εκείνο το μέτωπο παιδείας – εργασίας που θα μπει φραγμός στην αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης.

Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006

Παγκόσμια Μέρα του εκπαιδευτικού

Ο κόσμος της εκπαίδευσης θυμίζει τρικυμισμένη θάλασσα. Δασκάλες και δάσκαλοι, καθηγητές και καθηγήτριες, όλων των βαθμίδων, κατεβαίνουν στους δρόμους του αγώνα, αλλά η εξουσία κλείνει τα αυτιά της στα δίκαια αιτήματά τους, συκοφαντεί , υβρίζει και παραπέμπει στο αόριστο μέλλον την πραγμάτωση των υποσχέσεων για καλύτερη εκπαίδευση και αναβάθμιση του κύρους και της θέσης των εκπαιδευτικών. Από τους ανέμους φουρτουνιάζει η θάλασσα, και, όταν η εξουσία σπέρνει ανέμους, θύελλες θα θερίσει. Ο ασκός του Αιόλου, που άνοιξε ανενδοίαστα η κυβέρνηση, δεν είναι άλλος από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που με συνέπεια ακολουθεί. Πολιτικές που υπονομεύουν τον καθολικό χαρακτήρα του δικαιώματος στη μόρφωση, ψαλιδίζοντας ολοένα και περισσότερο τα μορφωτικά εφόδια των παιδιών των εργαζομένων, των "μη εχόντων" και των κοινωνικά αποκλεισμένων. Έτσι, δεν είναι καθόλου περίεργο που ο εκπαιδευτικός κόσμος στην Ελλάδα γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα με αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Η Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών (5 του Οκτώβρη), είναι μια ευκαιρία να τονιστεί ο ρόλος του εκπαιδευτικού και η σημασία του στην κοινωνία. Ιδιαίτερα φέτος που τα ζητήματα της εκπαίδευσης αλλά και των εκπαιδευτικών, είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και η μεγαλειώδης απεργιακή κινητοποίηση των Δασκάλων της Πρωτοβάθμιας βρίσκεται στην 3η εβδομάδα της.
Στις 5 Οκτωβρίου 1966 η παγκόσμια κοινότητα των εκπαιδευτικών έκανε ένα σημαντικό βήμα μπροστά. Ένα ειδικό διακυβερνητικό συμβούλιο υιοθέτησε την πρόταση της Ουνέσκο/ILO η οποία αναφερόταν στη θέση των εκπαιδευτικών. Η πράξη αυτή έδωσε, για πρώτη φορά, στους εκπαιδευτικούς όλου του κόσμου, ένα εργαλείο που καθορίζει τις υποχρεώσεις τους και διεκδικεί τα δικαιώματά τους. Υιοθετώντας την πρόταση αυτή ομόφωνα οι κυβερνήσεις αναγνώρισαν τη σημασία, για κάθε κοινωνία, ενός εκπαιδευτικού προσωπικού με ικανότητες και προσόντα. Εδώ βλέπουμε την αναντιστοιχία λόγων και έργων. Ενώ ΟΛΕΣ οι Κυβερνήσεις, αναγνωρίζουν στα χαρτιά τη σπουδαιότητα του λειτουργήματος του εκπαιδευτικού, στην πράξη, επιθυμούν έναν κακοπληρωμένο, ανενημέρωτο και χειραγωγημένο εκπαιδευτικό, που θα αποτελεί το μακρύ χέρι της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας. Έναν δάσκαλο που δεν θα έχει λόγο για το τι, πως, και πότε θα διδάξει.
Στις σύγχρονες κοινωνίες, σε ένα άκρως ανταγωνιστικό πλαίσιο που επιβάλλει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, ο ρόλος της εκπαίδευσης αναδεικνύεται καθοριστικός για τη δυνατότητά τους να αντεπεξέρχονται στις απαιτήσεις αυτού του χωρίς όρια ανταγωνισμού. Ο Basil Bernstein, με τον όρο "καθολικά παιδαγωγημένη κοινωνία", προσδιορίζει μια κοινωνία σε όλες τις βασικές πτυχές της οποίας κυριαρχεί η εκπαιδευτική διαδικασία. Η ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη, η έμφαση στην οικονομία της γνώσης, οι εξελίξεις στις τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνίας, οι αλλαγές στις ίδιες τις διαδικασίες παραγωγής και οργάνωσης της εργασίας επηρεάζουν καθοριστικά και το περιεχόμενο και τις μεθόδους διδασκαλίας και μάθησης. Θα υπέθετε κανείς ότι οι συνθήκες αυτές επηρεάζουν θετικά τη θέση και το κύρος των εκπαιδευτικών, ως της επαγγελματικής ομάδας που διαδραματίζει τον βασικό ρόλο στη διαδικασία αναπαραγωγής του εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού που απαιτεί ο σύγχρονος καπιταλισμός. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι, ενώ οι εκπαιδευτικοί θεσμοί διευρύνονται και αναβαθμίζονται, το εκπαιδευτικό επάγγελμα υποβαθμίζεται συνεχώς. Τούτη την υποβάθμιση, οι εκπαιδευτικοί την αντιπαλεύουν και θα συνεχίσουν να το κάνουν έως ότου η Κυβέρνηση αναλογιστεί τις ευθύνες της και εκπληρώσει τις υποσχέσεις της.
[1] Ο Νίκος Μεντζίνης είναι Δάσκαλος και Πρόεδρος του Νομαρχιακού Τμήματος της ΑΔΕΔΥ

Τα Δημαρχεία της γειτονιάς

Μια μεγάλη αλλαγή έχει συντελεστεί στην διάρθρωση των μεγάλων Δήμων, που είναι ικανή να αλλάξει το τοπίο και να δώσει την αναγκαία ώθηση στην παραπέρα ανάπτυξη και στη συμμετοχή των πολιτών. Και αναφέρομαι στην δημιουργία των Δημοτικών Διαμερισμάτων. Τα Δημοτικά Διαμερίσματα, σύμφωνα με τα όσα προβλέπει ο νέος κώδικας δήμων και κοινοτήτων, θα διοικούνται από τα συμβούλια των δημοτικών διαμερισμάτων που θα αποτελούνται από 15 άτομα. Θα συνεδριάζουν για να συζητήσουν θέματα που αφορούν στην εδαφική τους περιφέρεια, και θα ασχολούνται με την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του δήμου, την ύδρευση και αποχέτευση, τα κοινόχρηστα δίκτυα, την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, κυκλοφοριακά ζητήματα, την εκτέλεση έργων και την αξιοποίηση των τοπικών πόρων. Όσον αφορά στις αρμοδιότητες που θα έχουν αυτές θα προσδιορίζονται από το δημοτικό συμβούλιο, το οποίο μάλιστα θα εγκρίνει και τον προϋπολογισμό του κάθε διαμερίσματος, το οποίο θα έχει ειδικά γραφεία για να λειτουργεί.
Πως θα βοηθήσουν την ανάπτυξη της γειτονιάς μας;
Όλα τα ζητήματα που μας αφορούν και δυσκολεύουν τη ζωή μας (από την αποχέτευση ως το κυκλοφοριακό και τα μικρά ή μεγαλύτερα έργα πνοής για τη γειτονιά μας), θα αποφασίζονται σε επίπεδο διαμερίσματος (άρα με άμεση δικιά μας γνώση και απόφαση) και θα προωθούνται στο δημοτικό συμβούλιο, όπου θα εγκρίνεται και σχετικός προϋπολογισμός για κάθε διαμέρισμα. Θα παρακολουθείται δε, από το συμβούλιο διαμερίσματος η πρόοδος της υλοποίησής τους.
Η συμμετοχή μας είναι απαραίτητη προκειμένου να αναζητήσουμε τρόπους εξόδου από το κυρίαρχο μοντέλο της ιδιωτικοποιημένης αυτοδιοίκησης. Για να εφαρμόσουμε τις αρχές της εθελοντικής δράσης και της από τα κάτω διαχείρισης των ζητημάτων. Για να δημιουργήσουμε μια πόλη ανθρώπινη, που να αξίζει να ζούμε , εμείς και τα παιδιά μας

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 15, 2006

Ανοιχτή επιστολή σε υποψήφιο απεργοσπάστη

- Εσείς κυρία θα απεργήσετε;
- Φυσικά παιδί μου.
- Και θα πληρώνεστε τις μέρες της απεργίας;
- Όχι παιδί μου.
- Κι αν τα αιτήματα σας δικαιωθούν θα αφορούν κι αυτούς που δεν απήργησαν;
- Μα φυσικά.
- Μα αυτό κυρία, εκτός από άδικο, είναι κι άτιμο.
(αυθεντικός διάλογος ανάμεσα σε εκπαιδευτικό και μαθητή λίγο πριν την απεργία)
Μας έλεγες: «Με 24ωρες και 48ωρες απεργίες τίποτα δεν γίνεται»
Για αυτό και 'μεις αποφασίσαμε αγώνα διαρκείας.
Αν έρθεις μαζί μας θα είμαστε πιο δυνατοί.
Αν έρθεις μαζί μας θα νικήσουμε συντομότερα.
Μας λες: «Λεν μπορώ να χάσω μεροκάματο. Δεν έχω. Με πνίγουν οι ανάγκες. Λυπάμαι.»
Σου λέμε: Δεν απεργεί αυτός που «έχει». Απεργούμε όλοι για να «έχουμε».
Και το δικό μας βιβλιάριο αδειάζει πριν τελειώσει το δεκαπενθήμερο.
Κι εμείς δάνεια έχουμε. Κι αν χρειαστεί θα ξαναδανειστούμε,
για να μη γίνουμε άδικοι, άτιμοι κι ανεύθυνοι. Για να μη γίνουμε απεργοσπάστες.
Κατάλαβέ το. Μας προσβάλλει ο εγωισμός σου. Κι εμείς ανάγκες έχουμε. Γι' αυτό και απεργούμε.
Μας λες: «Πρέπει να βρούμε διαφορετικές μορφές πάλης»
Σε προσκαλέσαμε σε τόσες συνελεύσεις και σε προσκαλούμε και τώρα να 'ρθεις μαζί μας και να μας πεις τις δικές σου μορφές πάλης
για να τις περπατήσουμε μαζί.
Σου λέμε πάντως καθαρά και ξάστερα:
στο βασίλειο της «ελεύθερης οικονομίας»
τα πάντα «κοστίζουν».
Και πάνω απ' όλα οι αγώνες.
Μας λες: «έλα μωρέ, με την απεργία τίποτε δεν γίνεται».
Σου λέμε: Πολλά γύρω μας γίνανε.
Μήπως δεν ξέρεις ότι τίποτα δεν μας χαρίστηκε;
Μήπως δεν ξέρεις ότι αυτά που σήμερα ακόμα κρατάμε
τα πήραμε με τους αγώνες των προηγούμενων;
Άλλωστε καταλαβαίνεις τι μας περιμένει χωρίς την απεργία.
Το βλέπεις δέκα χρόνια τώρα. Στη δουλειά που κάθε χρόνο γίνεται και χειρότερη.
Στο μισθό που λιγοστεύει.
Στη σύνταξη που απομακρύνεται.
Στα μάτια των μεγαλύτερων μαθητών που κάθε μέρα αδειάζουν από τη
δυσπιστία γι' αυτό που τους περιμένει.
Την απεργία δεν την κάνουμε εμείς. Την κάνουν αυτοί
που κάθε μέρα πριονίζουν περισσότερο το δικαίωμά μας να εργαζόμαστε με αξιοπρέπεια.
Αυτοί που με τους ασφαλιστικούς τους νόμους θέλουν να κάνουν τις τάξεις μας -εκτός από χώρους ζωής μας- και χώρους θανάτου μας.
Αυτοί που πιστεύουν πως δεν πιστεύουμε τα λόγια για
αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη
που καθημερινά διδάσκουμε στους μαθητές μας.
Μας λες: «ποιος θα μας ακούσει; ποιος νοιάζεται τώρα για την εκπαίδευση;»
Σου απαντάμε. Εσύ. Κι εμείς. Και χιλιάδες άλλοι
που βλέπουν πως το αυτονόητο στις μέρες μας παράλογο βαφτίζεται,
πως το αίτημα να ζούμε με αξιοπρέπεια από το μισθό μας βαφτίζεται κλοπή,
πως το δικαίωμα στη δουλειά και τη μόρφωση βαφτίζεται άχρηστη πολυτέλεια,
πως η καταδίκη των φτωχών μέσα από την εμπορευματοποίηση της παιδείας
λογίζεται μεγάλη εξυπνάδα,
πως το ανθρωπιστικό κέρδος από την κουλτούρα υποχωρεί
μπροστά στην «κουλτούρα του κέρδους».
Μας λες: «δεν έχω εμπιστοσύνη στην ηγεσία»
Σου λέμε: Σε προσκαλούμε (και τώρα)
να 'ρθεις στις συνελεύσεις για να σ’ ακούσουμε και να μας ακούσεις.
Να δικαιολογήσουμε το «συν» του συνάδελφου μέσα από την κοινή μας απόφαση.
Κι αν χάσουμε να ψάξουμε μαζί για το λάθος.
Για να ξαναρχίσουμε τους αγώνες πιο σωστά.
Έτσι κι αλλιώς θα έχουμε κερδίσει τη δυνατότητα να είμαστε μαζί,
χωρίς να ντρέπεσαι, χωρίς να ντρεπόμαστε. Κι αν κερδίσουμε μαζί να χαρούμε.
Λες στους μαθητές σου: «στη ζωή πρέπει να βαδίζετε με ψηλά το κεφάλι»
Σε ρωτάμε: Με πόσο ψηλά το κεφάλι μπορούν να βαδίσουν οι «προσκυνημένοι»; Το ξέρεις καλά και το ξέρουμε. Οι μεγάλες λέξεις που χρησιμοποιείς για να αποφύγεις τη
συστράτευση έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Πίσω τους μπορούν να κρυφτούν μικροί άνθρωποι.
Σου λέμε λοιπόν για στερνή φορά:
Όποιος μάθημα κάνει σαν αρχίζουν τα μαθήματα των αγώνων κι αφήνει άλλους να αγωνισθούν για πράγματα που κι αυτόν τον αφορούν
θα πρέπει δειλός κι ανεύθυνος να λέγεται.
Κι αν έρθει στην ήττα για να πει «εγώ σας τάλεγα»
θα πρέπει επιπλέον κι αναίσθητος να λέγεται:
αφού τα πράγματα που χάθηκαν κι αυτόν αφορούσαν.
Κι όταν έρθει στη νίκη με το τενεκεδάκι του απεργοσπάστη να μοιραστεί τα κέρδη,
πέρα από δειλός και ανεύθυνος και αναίσθητος,
κι άτιμος να λέγεται πρέπει, αφού τα πράγματα που με την τιμή των αγώνων και τους αγώνες της τιμής κερδήθηκανήταν πράγματα που κι αυτόν αφορούσαν

ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ...

Σκέψου συνολικά ..δράσε τοπικά

Το παραπάνω σύνθημα που βγήκε από τη δράση των περιβαλλοντικών και οικολογικών ομάδων στη δεκαετία του `80, πιστεύω, ότι συνεχίζει και σήμερα να περικλείει μέσα του μια μεγάλη αλήθεια και να σηματοδοτεί τη δράση ατόμων και ομάδων με ανησυχίες και ενδιαφέροντα για τον τόπο τους. Ουσιαστικά τι μας προτρέπει να κάνουμε; Να έχουμε στην οποιαδήποτε δράση μας, μια σφαιρική (σχεδόν παγκόσμια), γνώση και θεώρηση των πραγμάτων, αλλά να επικεντρώνουμε κάθε φορά σε κάτι μοναδικό και κοντινό μας με συνέπεια, μεράκι και πρόγραμμα ικανό να το μετασχηματίσει, κι ας θεωρείται από τους πολλούς «μικρό» και άνευ αξίας.
Σε φιλική κουβέντα, όταν τόλμησα να πω ότι θα με ενδιέφερε η «έκθεσή» μου για ένα από τα δημοτικά διαμερίσματα, κόντεψαν να με λυντσάρουν. Όλοι τους απορούσαν πως είναι δυνατόν να μπει κάποιος σε τέτοια διαδικασία. Στο μυαλό τους η πολιτική δράση, συνήθως ταυτίζεται τουλάχιστον με το αξίωμα του Βουλευτή και πάνω. Αδυνατούσαν να συνειδητοποιήσουν, ιδίως όσοι δεν είχαν ποτέ τους την οποιαδήποτε κοινωνική, συνδικαλιστική ή άλλη δράση, αλλά «ουρανοκατέβατοι» και «πορφυρογεννημένοι», κατεβαίνουν στην πολιτική κονίστρα, πως είναι δυνατόν κάποιος που συμμετέχει 20 χρόνια στα κοινά, να ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο. Η αντίδρασή τους με έπεισε για την ορθότητα της απόφασής μου.
Για όσους από μας η πολιτική δράση, δεν αποτελεί σκαλοπάτι και άλλοθι για κάτι άλλο (αξίωμα ή έμμισθη θέση), αλλά βασική ανάγκη έκφρασης και δραστηριοποίησης, η συμμετοχή μας στο βασικό, πρωταρχικό πλέον, κύτταρο της αυτοδιοίκησης είναι αναγκαία. Για να μπολιάσουμε από την αρχή τούτο το συκοφαντημένο και σε πολλές περιπτώσεις νεκρό σώμα της αυτοδιοίκησης με τις αρχές της ουσιαστικής λαϊκής συμμετοχής και δράσης. Για να συναντήσουμε επιτέλους τους πολίτες στο ζωτικό χώρο της γειτονιάς (βασικό κομμάτι της λειτουργίας μιας πόλης, μα παραμελημένο). Για να αναζητήσουμε τρόπους εξόδου από το κυρίαρχο μοντέλο της ιδιωτικοποιημένης αυτοδιοίκησης. Για να εφαρμόσουμε τις αρχές της εθελοντικής δράσης και της από τα κάτω διαχείρισης των ζητημάτων. Για να δημιουργήσουμε μια πόλη ανθρώπινη, που να αξίζει να ζούμε , εμείς και τα παιδιά μας.

1η Μέρα στο σχολείο

Άνοιξαν τις πόρτες τους τα σχολεία και υποδέχτηκαν τους χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες για άλλη μια φορά και μαζί τους ήρθαν στην επιφάνεια τα προβλήματα που συνεχίζουν να ταλανίζουν την εκπαίδευση. Προβλήματα χρόνια που έχουν να κάνουν με την υλικοτεχνική υποδομή (αίθουσες τσιμεντένιες και άχαρες), τις άθλιες μίζερες αυλές που χωρίς πράσινο, προσπαθούν να ξεκουράσουν από τον κάματο της μέρας (οι πιο σκληρά εργαζόμενοι είναι οι μαθητές μας) και να φιλοξενήσουν τα παιχνίδια των παιδιών μας. Με κενά σε εκπαιδευτικούς όλων των ειδικοτήτων ( αυτή τη στιγμή ξεπερνούν τους 170 σε όλο το Νομό, χωρίς να συνυπολογιστούν οι εκπαιδευτικοί που απουσιάζουν από το Ολοήμερο που καρκινοβατεί) . Εκπαιδευτικοί κακοπληρωμένοι (ο μισθός τους στο 45%-55%, του μέσου Ευρωπαϊκού), που γερνούν στις έδρες. Εκπαιδευτικοί που λοιδορούνται από την ηγεσία του ΥΠΕΘ, σαν τεμπέληδες και ψεύτες (τελευταίο παράδειγμα το ζήτημα των γυναικών που εγκυμονούν).
Προβλήματα φετινά που έχουν να κάνουν με την καθυστερημένη και χωρίς επαρκή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών νέων βιβλίων. Χιλιάδες τεύχη βιβλίων που οι δάσκαλοι, πιάνουν στα χέρια τους για πρώτη φορά, χωρίς να έχουν την παραμικρή άποψη για το περιεχόμενο, την διάρθρωση της ύλης, την σελιδοποίηση, το εικαστικό κομμάτι. Βιβλία που άλλοι κατασκεύασαν για αυτούς χωρίς αυτούς. Σε κάθε χώρα που σέβεται τον εαυτό της η διαδικασία αυτή θα κρατούσε 2-3 χρόνια. Θα έμπαιναν πιλοτικά τα νέα βιβλία και θα δοκιμάζονταν στην πράξη. Θα ζητούσαν τη γνώμη των μάχιμων εκπαιδευτικών της τάξης, θα σημείωναν τυχόν προβλήματα και δυσλειτουργίες, θα διόρθωναν τις ατέλειες, θα επιμόρφωναν επί μακρόν τους εκπαιδευτικούς και σταδιακά θα εντάσσονταν στο κανονικό πρόγραμμα. Εδώ, όλα τα παραπάνω έγιναν σε διάστημα 10 ημερών με 15 ώρες (ΝΑΙ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΩΡΕΣ επιμόρφωση)!!! Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΠΘ, η Κυβέρνηση, στο όραμα της Κοινωνίας για ένα σύγχρονο και δημοκρατικό σχολείο, απαντά με επιστροφή στο παρελθόν: Δοτοί Προϊστάμενοι, ανυπαρξία σχεδιασμού και οράματος, κεντρικός μέχρις ασφυξίας έλεγχος, μετατροπή της εκπαιδευτικής διαδικασίας σε ρουτίνα, σχολείο εξεταστικό κέντρο, εκπαιδευτικοί κακοπληρωμένοι, ανεκπαίδευτοι, εύκολα χειραγωγίσημοι, ταξικός προσανατολισμός, αποδόμηση του δημόσιου σχολείου. Ας αντισταθούμε και ας δράσουμε όλοι μαζί Εκπαιδευτικοί και γονείς. Δεν πάει άλλο!!

Κυριακή, Αυγούστου 06, 2006

Να τους σταματήσουμε...επιτέλους.


Έγκλημα στη σιωπή

Για 13η ημέρα, το αίμα των αμάχων χύνεται στη γη του Λιβάνου και της Παλαιστίνης. Για άλλη μια φορά στη Μέση Ανατολή, το αίμα των αμάχων και των αθώων πολιτών χύνεται και κανείς από τους ισχυρούς της διεθνούς κοινότητας, δεν αντιδρά. Γιατί αντίδραση δεν είναι οι χλιαρές ανακοινώσεις όπου θύτες και θύματα καλούνται να δείξουν αυτοσυγκράτηση. Η κολοσσιαία πολεμική μηχανή του Ισραήλ, έχοντας την απόλυτη στήριξη των ΗΠΑ ( Veto στον ΟΗΕ, ακόμα και για απλή καταδίκη), σαρώνει , όχι τις πολεμικές δυνάμεις του Λιβάνου και των Παλαιστινίων, αλλά τις υποδομές των χωρών αυτών. Ηλεκτρικό, νερό, οδικό δίκτυο, αεροδρόμια, λιμάνια. Η συλλογική ευθύνη στο αποκορύφωμά της. Και η Ευρώπη, αλλά και η Κυβέρνησή μας, σφυρίζει αδιάφορη και για άλλα τυρβάζει. Ενώ έσπευσε να καταγγείλει την εκλογική επιτυχία της Χαμάς στην Παλαιστίνη και να τιμωρήσει έναν ολόκληρο λαό για τις πολιτικές του επιλογές, σιωπά και συσκέπτεται μπροστά στην ολοσχερή καταστροφή μιας χώρας και στην τιμωρία ενός ολόκληρου λαού. Ανθρωπιστική καταστροφή, ονόμασε η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας τις επιθέσεις. Και σαφώς δεν είναι η πρώτη!! Επί σειρά ετών, ένας ολόκληρος λαός τιμωρείται γιατί αγωνίζεται για το αυτονόητο: Τη δημιουργία μιας ελεύθερης πατρίδας. Και συκοφαντείται ο αγώνας τους και ονομάζεται «τρομοκρατικός». Στην εποχή της «αυτοκρατορίας» και της παντοδυναμίας των ΗΠΑ, κάθε κίνηση που αντιστρατεύεται τα συμφέροντά τους, αυτόματα τοποθετείται στον «άξονα του κακού» και δαιμονοποιείται, προκειμένου να καταστεί εύκολα αντιμετωπίσιμη. Κι όμως ο ηρωικός αγώνας του Παλαιστινιακού λαού και όσων αντιστέκονται, αντέχει και αποτελεί μόνιμο αγκάθι στην ιμπεριαλιστική πολιτική τους. Και χρειάζεται μια απάνθρωπη πολεμική μηχανή, για να προσπαθήσει να κάμψει το φρόνημά τους. Μέχρι τώρα δεν τα καταφέρνει. Και όσο υπάρχουν κινήματα στήριξης και συμπαράστασης σε τούτο τον αγώνα, κινήματα λαϊκά σε όλο τον κόσμο, υπάρχει ακόμα ελπίδα για όλους μας: Για να αντιπαλέψουμε τη βαρβαρότητα και την εγκληματική πολιτική τους. Γιατί δεν μπορούμε και δεν πρέπει να θρηνούμε από τον καναπέ μας. Γιατί η αδράνειά μας είναι ή γίνεται συνενοχή. Καιρός να πάρουμε μέρος σε τούτο τον πόλεμο ενάντια στην αδικία και την καταστροφή. Και να υψώσουμε τη φωνή μας. Και να ζητήσουμε εμείς, αφού δεν το κάνουν οι Κυβερνώντες: Σταμάτημα της βαρβαρότητας εδώ και τώρα.

Ενας Βρώμικος...πάλι πόλεμος

Σειρές από ξύλινα φέρετρα. Από τοσοδούλικα μικρών παιδιών (ψεύτικα φαίνονται), ως αυτά των υπερήλικων. Σωριάζονται στο έδαφος. Δυο τρεις σειρές από πλαγιαστά γράμματα με μαρκαδόρο, τα στολίζουν, μα αδυνατούν να περιγράψουν τη ζωή που χάθηκε (όσο μικρή κι αν είναι ), σε λίγες γραμμές. Είναι τα ονόματα των νεκρών. Τα διαβατήρια για το αιώνιο ταξίδι. Μπουλντόζες τα καλύπτουν βιαστικά, σαν να ντρέπονται για το έγκλημα. Δεν υπάρχουν οικείοι να τα μοιρολογήσουν και να σπαράξουν στο τελευταίο ταξίδι. Οι μάνες έχουν μπουχτίσει από το ξόδεμα της ζωής, από το κλάμα και τα δάκρυα και σε κοιτάνε κατάματα μέσα από την τρεμάμενη κάμερα. Δίπλα σωριασμένα ερείπια. Σωροί ερειπίων: Τσιμέντο, σίδερα, πλαστικά και ανάμεσά τους ένα παιδικό παιχνίδι, μια κούκλα που σώθηκε κι αναζητά παιδικά χέρια να την αγγίξουν. Ή ένα σκεύος μαγειρικής που κουράστηκε να τρέφει ζωντανούς ανθρώπους και ξεκουράζεται. Πόλεις σε ερείπια. Εκεί που ζούσαν χιλιάδες άνθρωποι: ερωτεύονταν, δούλευαν, ονειρεύονταν, τώρα σιωπή. Μόνο τα ουρλιαχτά των σειρήνων τη διακόπτουν. Ανθρώπινες ζωές σε ερείπια. Κομβόι αυτοκινήτων, γέφυρες σπασμένες, νοσοκομεία πλημμυρισμένα από ανθρώπινα κορμιά ματωμένα. Πιο πέρα, ζωντανοί άνθρωποι με όλο το βιος τους συμπυκνωμένο σε δυο τρία δέματα, στοιβάζονται σε υπόγεια. Περιμένοντας.
Η οθόνη τρεμοπαίζει και αλλάζει εικόνες ταχύτατα. Αεροδρόμια με υπερσύγχρονα τζετ, κόκκινα χαλιά, λαμπερά χαμόγελα, ηλιοκαμένα πρόσωπα, χειραψίες φιλικές. Γυναίκες και άντρες καλοζωισμένοι, με κοστούμια και ταγέρ σε σκούρο χρώμα. Τραπέζια τεράστια αστραφτερά, με φακέλους. Δηλώσεις σοβαρές μπροστά σε νυσταγμένες κάμερες, που μιλούν για αγώνα ενάντια στην «τρομοκρατία», για προσπάθειες της διεθνούς κοινότητας, για μόνιμη ειρήνη, για ανάπτυξη. Πόντιοι Πιλάτοι σε σύγχρονη έκδοση, νίπτουν τας χείρας τους και επιβιβάζονται σε αστραφτερά αυτοκίνητα και πάνε σε άλλες συσκέψεις, να διαπραγματευτούν άλλα θέματα, να επιλύσουν άλλες κρίσεις.
Ο καναπές βουλιάζει και με αγκαλιάζει γλυκά. Το τραπέζι γεμάτο από ποτά και φαγητά. Πολύχρωμα περιοδικά με παραλίες μαγευτικές, φοίνικες, κορμιά ερωτικά με μαυλίζουν. Το χέρι μου μηχανικά αλλάζει το κανάλι.

Τρίτη, Ιουλίου 04, 2006

Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ!!!


ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΟΥ Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΕΓΙΝΕ ΣΤΑ 30 ΜΟΥ, ΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΗς ΠΡΩΤΗΣ (ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΦΤΙΑΓΜΕΝΗ) ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ (ΠΡΩΤΟς ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗ ΦΩΤΟ) ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ ΤΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΠΛΗΞΗ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΚΑΜΑΡΙ..
http://www.3bcc.tk/

ΤΑ ΔΙΛΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Ξεκίνησε η επίσημη προεκλογική περίοδος και τις επόμενες βδομάδες με την ανακοίνωση των συνδυασμών, θα μπούμε δυναμικά στην περίοδο εκείνη όπου προγράμματα και υποψήφιοι θα κονταροχτυπηθούν και θα προσπαθήσουν να πείσουν. Να πείσουν όλους εμάς για τη συνέπεια, τη σοβαρότητα, αλλά κι την προοπτική των οραμάτων και των σχεδίων τους.
Υπάρχει όμως σοβαρό διακύβευμα σε τούτες τις εκλογές; Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι καταφατική. Η εποχή που διανύουμε έχει κάποια ειδικά χαρακτηριστικά. Ο πολίτης και τα δικαιώματά του βρίσκονται στο επίκεντρο κάθε σχεδιασμού, κάθε δράσης. Πολλές φορές με στόχο και σκοπό τον περιορισμό ή την εξαφάνισή τους. Η παραδοσιακή δομή του υπερτροφικού κράτους, ο συγκεντρωτισμός, η αδιαφάνεια, η συντηρητική δομή, η παρεμπόδιση, η δυσκινησία , δυστυχώς επανέρχονται στο προσκήνιο, είτε με νομοθετικές ρυθμίσεις ( βλέπε Νόμο της ΝΔ για το 42% για εκλογή τοπικών αρχόντων, είτε με την προσπάθεια επανασύστασης του πελατειακού κράτους της δεκαετίας του 1960). Η «γραμμή» λοιπόν, που χωρίζει τις πολιτικές δυνάμεις είναι εμφανής και ζωντανή. Σε αντίθεση με την πολιτική της Δεξιάς, οι προοδευτικές δυνάμεις, κι όσοι οραματίζονται μια νέα και σύγχρονη αποκεντρωμένη τοπική εξουσία, θα πρέπει να παλέψουν για: α) Τη δημιουργία ισχυρών Δήμων
β) Την ενίσχυση των Νομαρχιών
γ)Τη δημιουργία ισχυρών περιφερειών, με δημοκρατικά εκλεγμένους περιφερειάρχη και περιφερειακό συμβούλιο
και δ) τον περιορισμό του κεντρικού κράτους σε επιτελικό ρόλο.
Θα πρέπει να δώσουν τη μάχη να καταστήσουν αυτή την ειδοποιό διαφορά σαν το κρίσιμο μέγεθος που όλοι μας θα πρέπει να σταθμίσουμε και να απαντήσουμε με την ψήφο μας. Ένα άλλο κρίσιμο διακύβευμα είναι τα πρόσωπα που θα κληθούν να υλοποιήσουν τούτες τις πολιτικές και να δώσουν ένα νέο δείγμα πολιτικής δράσης. Η «αρχαία σκουριά», που επί σειρά ετών παρέμενε στο προσκήνιο εκμεταλλευόμενη πελατειακά αυτή την παρουσία πρέπει να εκλείψει. Ότι είχε να δώσει το έδωσε. Θα πρέπει επιτέλους να δώσουν τη θέση τους σε πρόσωπα άφθαρτα, νέα (όχι τόσο βιολογικά όσο στις ιδέες), και με όρεξη για προσφορά. Υπάρχουν αυτά τα πρόσωπα που με τη μικρή ή μεγαλύτερη διαδρομή τους, έχουν κάνει την διαφορά και έχουν δώσει δείγματα αυτής της νέας αντίληψης για την πολιτική, και στο χέρι μας είναι να τους επιλέξουμε και να τους στηρίξουμε.

ΕΚΛΟΓΕΣ ...ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ

Μπήκαμε για τα καλά στην προεκλογική περίοδο. Οι συνδυασμοί χτίζονται κι εκεί που λέγαμε να αποστασιοποιηθούμε (όσο είναι δυνατόν , για κάποιον που έχει το μικρόβιο της πολιτικής μέσα του), ήρθαν οι υποψηφιότητες του Μανόλη του Αλεξάκη στο συνδυασμό για το Δήμο Ηρακλείου του Γ. Κουράκη και της Δέσποινας Συγγελάκη στο Νομαρχιακό ψηφοδέλτιο της Β. Σχοιναράκη. Αχ!! και πάλι στο μαγγανοπήγαδο. Λες και κατά βάθος δεν το ήθελα θα μου πεις. Ας είναι. Θα περάσουμε ένα Καλοκαίρι συνδυάζοντας το τερπνόν (διακοπές) μετά του ωφελίμου (εκλογές).

Τετάρτη, Μαΐου 31, 2006


Κίνηση ενάντια στην ξενοφοβία
και το ρατσισμό

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ
1ου ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Πάρκο Γεωργιάδη
Ηράκλειο
(Στο Φεστιβάλ θα φιλοξενηθούν περίπτερα
Φορέων και Ομάδων Μεταναστών)

Πέμπτη 1 Ιουνίου 2006 :
8μμ: Πανηγυρική Έναρξη : Χαιρετισμοί, ομιλίες, προβολή ταινίας
9MM:
«Κάτω από τον ήλιο της αγάπης όλοι μαζί» Δρώμενο της Δ΄τάξης του 5ου Δημ. Σχολείου Ηρακλείου. Βάνα Μυρωνάκη Εμψυχώτρια
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΕΛΜΕ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΕΛΜΕ
ΚΡΗΤΙΚΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ:
ΧΝΑΡΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ –ΛΥΡΑ
ΜΠΑΤΖΑΚΗΣ ΜΗΝΑΣ –ΜΑΝΤΟΛΙΝΟ
ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ ΜΥΡΩΝ –ΛΑΟΥΤΟ 1
ΠΑΣΠΑΡΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΟΥΤΟ 2
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΑΚΗΣ ΝΩΝΤΑΣ –ΛΑΟΥΤΟ3
ΚΑΡΑΝΤΖΗ ΕΛΕΝΑ –ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Παρασκευή 2 Ιουνίου 2006:
8μμ: Συζήτηση για δικαιώματα μεταναστών
(Συντονιστής Γ. Σαχίνης)
9.30μμ:
ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ)
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΙ ΧΟΡΟΙ ΑΠΟ ΑΡΑΒΕΣ
ROB (ΟΛΛΑΝΔΙΑ)
ΛΟΥΛ (ΓΑΛΛΙΑ)
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΑΠΟ ΡΩΣΙΑ
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΑΠΟ ΣΥΡΙΑ
ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ (ΕΛΛΑΔΑ)

Σάββατο 3 Ιουνίου 2006:
5μμ -8μμ : ΤΟΠΙΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ
PROZAK
ΚΥΡΩΣΙΣ
ΔΙΑΦΥΓΗ
ΖΕΓΡΙΝΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ
DJ B-DIGITAL
8μμ-9.30μμ Συζήτηση για χώρους λατρείας Μεταναστών (Συντονιστής : Ηρακλής Γαλανάκης)
9.30μμ :
ΑΝΤΙΞΟΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ
ΣΤΙΧΟΙΜΑ
SPECIAL DASK











Τρίτη, Μαΐου 23, 2006

Λυπημένα τσιγάρα της Κυριακής

Λυπημένα τσιγάρα που κολλημένα στα χείλη σου ξεχνιούνται και σβήνουν μη δίνοντας πια καμιά χαρά κι απαντοχή. Ακολουθούν την προδιαγεγραμμένη πορεία τους: Ανάβουν με όνειρα για να ελαφρύνουν τον κάματο, να σε ηρεμήσουν και να σε κάνουν να ξεχαστείς, να διώξεις την αμηχανία της συνάντησης με τους άλλους, που όλη την εβδομάδα είχες αποδιώξει. Η καύτρα τους σηματοδοτεί την πορεία της προγραμματισμένης συνάντησης, μα αποτυγχάνει να ανάψει την φλόγα που θα γίνει παρανάλωμα. Απλώς συντηρεί τη συνήθεια και σβήνει αμήχανα.

Πάντα με μελαγχολούν οι Κυριακές. Πάντα έρχονται και φεύγουν απρόσκλητες γιομάτες μελαγχολία για το μάταιο της πληρώσεώς τους. Κι απειλητική η σκιά της Δευτέρας, έρχεται να ολοκληρώσει την μελαγχολία. Τα Κυριακάτικα φύλλα, προσπαθούν μέσα σε δεκάδες σελίδες να αποτυπώσουν την δικιά τους πραγματικότητα. Αδυνατούν, και μας τρατάρουν εικονικές στιγμές σε ηλεκτρονικούς δίσκους. Ο ανοιξιάτικος ήλιος και τα γυμνά αλαβάστρινα μέλη των γυναικών που αγαπάμε και δίπλα μας στέκονται, αδυνατούν να ελαφρύνουν τα γήινα: τις απαγωγές, τις υποκλοπές, τους ελληναράδες με τις κραυγές τους για τα λευκά τριαντάφυλλα που παλεύουν να ανθίσουν στον αποκλεισμένο βορρά, τους ανησυχούντες Χριστιανούς, για την επαφή μας με Κώδικες και παραμυθάκια του marketing.

Σε τοπικό επίπεδο, τα Δημοτικά ημερήσια δελτία έργων, κονταροχτυπιούνται με τα τεράστια λιμάνια του Νότου, όπου πλούσιοι εξωτικοί επενδυτές θα δημιουργήσουν μέσα σε μια νύχτα. Οι «συνήθεις πολιτικάντηδες» διαρρέουν συμμετοχές σε ψηφοδέλτια, για να συνεχίσουν το τεράστιο έργο τους στην πόλη και το Νομό. Μέχρι τότε, περιδιαβαίνουν το κέντρο της πόλης και μεταξύ χειραψιών και χαμόγελων, βάζουν μελλοντικά ενέχυρα:

«Θ' απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ' εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ' τους τρεις.

Κ' είν' η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ' οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Αλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ' αυτόν.»

Κ Καβάφης

«Ας φρόντιζαν»

Σάββατο, Μαΐου 13, 2006

Η ΑΡΣΗ ΤΗς ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ

Η αναβίωση της πλατείας Κλαθμώνος

Γράφει: Ο Νίκος Μεντζίνης[1]

(http://mentzinhs.blogspot.com/ )

Τελικά βρέθηκε ο ένοχος για την αναποτελεσματικότητα του Δημόσιου Τομέα, για την ταλαιπωρία των πολιτών, για την γραφειοκρατία και τη σπατάλη πόρων. Όχι, όχι δεν είναι το πελατειακό Κράτος. Δεν είναι τα χιλιάδες κενά των οργανικών θέσεων. Δεν είναι το ξεπούλημα στους ιδιώτες βασικών τομέων της Δημόσιας Διοίκησης. Δεν είναι οι παχυλοί μισθοί των «μάνατζερ». Δεν είναι η μη εισαγωγή της νέας τεχνολογίας. Δεν είναι η ανικανότητα της Κυβέρνησης να εφαρμόσει ένα σχέδιο αποτελεσματικότητας. Είναι η μονιμότητα των Δημοσίων Υπαλλήλων. Την ίδια στιγμή που σε Ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει μονιμότητα ακόμα και των Γενικών Γραμματέων των Υπουργείων (Αγγλία), για να υπάρχει συνέχεια της Δημόσιας Διοίκησης, ακόμα και σε αλλαγή Κυβερνήσεων, εδώ, με πρόταση του ίδιου του Πρωθυπουργού, επιστρέφουμε στις αρχές του αιώνα. Στην εποχή των συγκεντρώσεων των Δημοσίων Υπαλλήλων, μετά από κάθε Κυβερνητική αλλαγή, στην γνωστή πλατεία, όπου με δάκρυα στα μάτια ικέτευαν για το αυτονόητο: Το δικαίωμά τους στην εργασία. Οι υπέρμαχοι της συνταγματικής αναθεώρησης της σχετικής διάταξης, φέρνουν τα παρακάτω επιχειρήματα: Υπάρχει μεγάλος αριθμός Δημοσίων Υπαλλήλων. Υπάρχει δυσφορία των πολιτών για την εξυπηρέτησή τους. Υπάρχει αναγκαιότητα περιορισμού των εξόδων κλπ. Και τα ερωτήματα που μπαίνουν είναι πολλά:

· Ποιος αλήθεια διορίζει και μάλιστα από το παράθυρο και πολλές φορές εκτός ΑΣΕΠ, χιλιάδες «γαλάζιων παιδιών»;

· Ποιος δεν καλύπτει τις υπάρχουσες κενές οργανικές θέσεις πχ στην Υγεία και την Παιδεία, αλλά δημιουργεί και πάλι την αγροφυλακή;

· Ποιος επιλέγει τους νεοδιορισμένους Δημόσιους Υπαλλήλους για τα προσόντα και την αποτελεσματικότητά τους;

· Ποιος διορίζει τους Διοικητές και τους καλοπληρωμένους μάνατζερ σε Δημόσιες επιχειρήσεις;

· Ποιος έχει δημιουργήσει το οργανόγραμμα των Δημοσίων Υπηρεσιών;

· Ποιος επιμορφώνει τους Υπαλλήλους;

· Τα ερωτήματα βέβαια είναι ρητορικά και έχουν εύκολη απάντηση. Την ευθύνη για τα παραπάνω την έχει η Κυβερνητική πλειοψηφία, που μάλιστα κατέκτησε την εξουσία υποσχόμενη μονιμοποίηση 250.000 συμβασιούχων και επανίδρυση του Κράτους. Τελικά βέβαια εννοούσε επανίδρυση του Κράτους της παράταξής της και ισόβια παραμονή στην ομηρεία χιλιάδων υπαλλήλων. Και μήπως η πρόταση του Πρωθυπουργού, είναι μελετημένη σε όλες τις παραμέτρους της; Ποιες είναι οι επιπτώσεις της μη μονιμότητας στην παραγωγικότητα του Δημόσιου Τομέα; Κατά πόσο η έλλειψη ασφάλειας θα βοηθήσει στην καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, της διαφάνειας, της διαπλοκής με την πολιτική, Κυβερνητική εξουσία που θα έχει τον τελευταίο λόγο στην παραμονή ενός υπαλλήλου στην υπηρεσία, της καλής λειτουργίας; Πόσο θα θιγούν τα Ασφαλιστικά Ταμεία από την έλλειψη νέων πόρων; Όλα τούτα είναι αναπάντητα και η Κυβέρνηση συνήθως λαϊκίζει, προσπαθώντας να φορτώσει όλα τα δεινά της Δημόσιας Διοίκησης στους Υπαλλήλους. Η νεοδεξιά του κου Καραμανλή, προχωρά σε αναδιανομή του πλούτου, χτυπά εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, μοιράζει την τράπουλα με νέους όρους δυσβάσταχτους για τους εργαζόμενους. Μην έχοντας ξεκάθαρους στόχους κι ακολουθώντας πολιτική αυτόματου πιλότου, αδυνατεί ακόμα και να διαχειριστεί την κρίση , καταφεύγει σε Θατσερικού τύπου πολιτικές.

Η δική μας θέση, είναι ξεκάθαρη: Αγωνιζόμαστε για μια Δημόσια Διοίκηση πραγματικά δημόσια προς το συμφέρον του ελληνικού λαού. Αντιστεκόμαστε στη λαίλαπα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ξεπουλά βασικές λειτουργίες (συνήθως τις πιο κερδοφόρες), στον ιδιωτικό τομέα, όχι από πολιτική αγκύλωση, αλλά γιατί πιστεύουμε και η ιστορία το έχει αποδείξει (βλέπε Επιχείρηση Ηλεκτρισμού στην Καλιφόρνια, ή Σιδηρόδρομοι στην Αγγλία), ότι οι ιδιώτες με στόχο το κέρδος αδιαφορούν και για την ποιότητα και το κόστος των παρεχόμενων υπηρεσιών. Αντιστεκόμαστε στην ομηρεία των συμβασιούχων και των part timer εργαζομένων. Τα προβλήματα της κακοδιοίκησης, της αναποτελεσματικότητας και της χαμηλής παραγωγικότητας της Δημόσιας Διοίκηση; οφείλονται στα παρωχημένα συστήματα διοίκησης, στην ανυπαρξία επιμόρφωσης, στην μη εισαγωγή νέων τεχνολογιών, στην έλλειψη πολιτικής βούλησης.




Τρίτη, Μαΐου 02, 2006

Η σκακιέρα του τρόμου

Όσοι είδαν σε καθημερινή εφημερίδα έναν τεράστιο γεωφυσικό χάρτη της Μέσης και Άπω Ανατολής, που είχαν σημειωθεί οι αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου συνειδητοποίησαν, ότι ένας νέος ψυχρός πόλεμος, αυτός της ενέργειας είναι σε εξέλιξη και παρασύρει στο διάβα του όλους μας. Για άλλη μια φορά η ανθρωπότητα ολόκληρη, παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα μια προδιαγεγραμμένη πορεία προς τον πόλεμο. Ίσως έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο.
Οι εταιρείες – μεγαθήρια, που υλοποιούν αυτό που όλοι μας ονομάζουμε παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα, αδιαφορούν για ανθρώπινες απώλειες και καταστροφή του περιβάλλοντος. Αναζητούν σαν τα πεινασμένα σκυλιά νέα κοιτάσματα και νέες αγορές. Και δεν σταματούν σε τίποτα προκειμένου να τα αποκτήσουν. Στήνουν προβοκάτσιες, δημιουργούν «πολύχρωμες» εξεγέρσεις, μας «πυροβολούν» και μας καθοδηγούν με κατασκευασμένα στοιχεία καθημερινά, ακόμα και μέσα από έγκυρα ΜΜΕ (θυμηθείτε τους κορμοράνους, τα όπλα μαζικής καταστροφής των Ιρακινών και τόσα άλλα). Και πάνω από όλα ψάχνουν «πρόθυμους» ηγέτες, που είναι έτοιμοι να σκύψουν, να προσφέρουν διευκολύνσεις, να δώσουν έδαφος και εναέριους χώρους, για να περάσουν και να στηθούν τα «έξυπνα όπλα», που θα σκορπίσουν και πάλι τον όλεθρο και θα γυρίσουν στον Μεσαίωνα ολόκληρους λαούς. Και βρίσκουν!! Μόλις προχτές ανακοινώθηκε ότι με ένα απλό μνημόνιο η Κυβέρνηση της ΝΔ, παραχωρεί στο ΝΑΤΟ, διευκολύνσεις πρωτοφανείς.
Κι όμως μέσα σε όλο αυτόν τον ορυμαγδό, υπάρχουν δυνάμεις που αντιστέκονται, που δεν υποκύπτουν και αγωνίζονται. Ακόμα και στην καρδιά της υπερδύναμης, μέσα στις ΗΠΑ, οι αντιπολεμικές δυνάμεις, συγκλονίζουν τη χώρα με τις διαδηλώσεις τους και αφυπνίζουν συνειδήσεις. Στην Ευρώπη και στη χώρα μας, το αντιπολεμικό κίνημα, μπορεί, αν όχι να αντιστρέψει την πορεία των πραγμάτων, αλλά να δημιουργήσει αναχώματα και να καθυστερήσει την καταστροφή. Τούτες τις ημέρες στην Αθήνα (από τις 4-7 του Μάη), οι δυνάμεις που οραματίζονται έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο εργασίας και ειρήνης συναντιούνται και οργανώνονται για να απαντήσουν στις νέες προκλήσεις των καιρών. Γιατί δεν έχουμε τις απαντήσεις έτοιμες, έχουμε όμως τη διάθεση να τις αναζητήσουμε μαζί με τα κινήματα, χωρίς πρωτοκαθεδρίες και μεσσιανισμούς.

Τετάρτη, Απριλίου 05, 2006

ΑΝΤΙΞΕΝΟΦΟΒΙΚΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ


Οριστικοποιείται σιγά σιγά το πρόγραμμα του ΦΕΣΤΙΒΑΛ. Θα γίνει 1, 2 και 3 του Ιούνη στο Πάρκο Γεωργιάδη στο Ηράκλειο. Θα περιλαμβάνει συναυλίες, εκθέσεις, ομιλίες-συζητήσεις, θεατρικά δρώμενα και πολλά άλλα που ακόμα ψάχνουμε.

Κυριακή, Απριλίου 02, 2006

Ο ....ΑΠΩΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ

Τα εαρινά μπάνια του Πρωθυπουργού
( θΑ ΤΟ ΒΡΕΙΤΕ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΤΟΛΜΗ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ 04/04/2006)
Θυμάστε τα περιώνυμα μπάνια του ελληνικού λαού, που κανείς και τίποτα δεν είχε δικαίωμα να διαταράξει; Τώρα ήρθαν στην επιφάνεια του μπάνια του Πρωθυπουργού και μάλιστα πρόωρα κι ανοιξιάτικα. Σαν να είναι ο Πρωθυπουργός της χώρας, κάποιος απλός υπάλληλος με μειωμένο ωράριο κι ελεύθερο χρόνο απεριόριστο. Τίποτα δεν μπορεί και αυτά να τα αναστείλει ή να τα διαταράξει. Ούτε οι ολιγωρίες του πολυδιαφημισμένου Υπουργού Υγείας, που οδήγησαν στην μετάγγιση μολυσμένου αίματος, ούτε οι ταλαιπωρίες των ασφαλισμένων, ούτε τα αδιέξοδα στην οικονομική πολιτική που οδηγούν στην φτώχεια και στην περιθωριοποίηση χιλιάδες συμπολίτες μας, ούτε οι προκλητικές δηλώσεις του ΣΕΒ που οδηγούν στην κοινωνική σύγκρουση. Ούτε βέβαια το σκάνδαλο των υποκλοπών με τις βαλίτσες και τα λογισμικά που επί 11 μήνες αναζητούσαν και η ΕΔΑΕ, ανακάλυψε σε 32 ημέρες. Κλεισμένος στα ενδότερα του Πρωθυπουργικού μεγάρου ή στο εξοχικό του, απλώς προεδρεύει και κυβερνά ωσεί παρών. Δίνει την εικόνα ενός Πρωθυπουργού τρίωρης ή τετράωρης απασχόλησης, που παρακολουθεί τα δρώμενα. Ζει το μύθο του. Το μύθο της εξουσίας, που απεγνωσμένα αναζητούσε τόσα χρόνια. Σε κάθε σοβαρό ζήτημα που ανακύπτει, και είναι πολλά για δυο χρόνια, όλοι μας πληροφορούμαστε μέσω κύκλων για τα αισθήματα που προξένησαν αυτά στον Πρωθυπουργό κι ελάχιστα μαθαίνουμε για τις πρωτοβουλίες του. Ο αυτόματος πιλότος σε πλήρη λειτουργία. Και φυσικά η επικοινωνιακή πολιτική, που θα δώσει κάποια ανάσα μέσω των δημοσκοπήσεων. Και να, η αλλά «17 Νοέμβρη», επιστροφή της Μπουρμπούλια, να και ο Βαβύλης, να και τα ταξιδάκια (με 30 Υπουργούς και συμβούλους), στη Ρώμη για την ενίσχυση του παραπαίοντας Μπερλουσκόνι, να και η περιβόητη χειαραψία της Ντόρας, θα περάσει και τούτη η βδομάδα. Κι έχει ο Θεός!! Εκείνοι που δεν έχουν βέβαια, είναι οι πολίτες αυτής της χώρας, που βιώνουν συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής ασφυξίας. Που οδηγούνται σαν σφαχτάρια στα ταμεία των φίλων του τραπεζιτών. Που νιώθουν πως ζουν σε μια χώρα άξενη και χωρίς προοπτική. Και όλοι τούτοι θα στείλουν το λογαριασμό των εαρινών διακοπών του, στον αίτιο.

Τρίτη, Μαρτίου 28, 2006

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΜΕ ΑΙΤΙΑ

Επαναστάτες με αιτία
(Δημοσιεύτηκε στην "ΤΟΛΜΗ" Τρίτη 28 του Μάρτη 2006


Ο Γαλλικός Μάρτης , αλλά και οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων και των Πανεπιστημίων, στη χώρα μας, άνοιξαν μια μεγάλη συζήτηση για την αναγκαιότητα της αντίστασης και της εξέγερσης. Κι όσο η κουβέντα γίνεται για τη Γαλλία ή για την Λατινική Αμερική, ακόμα και συντηρητικές φωνές και Μ.Μ.Ε, προβάλλουν και θάλεγε κανείς, υμνούν την εξέγερση. Βλέπεις είναι must τώρα τελευταία, οι εικόνες φτώχειας και «καθημερινότητας» και όλοι έχουν αποδυθεί στο κυνήγι της καταγραφής τους. Όταν όμως ξεκινούν οι απεργίες και οι διαδηλώσεις εδώ, οι ηγέτες των συνδικάτων γίνονται «εργατοπατέρες», οι «νέοι που αντιστέκονται», γίνονται ταραξίες και «γνωστοί άγνωστοι». Οι απεργίες δεν προβάλλονται για τα αιτήματά τους, αλλά για την «ταλαιπωρία» που προκάλεσαν στο κοινό ή για τις ζημιές που προκάλεσαν σε κάποια άλλη κοινωνική τάξη (βλέπε τον κοινωνικό αυτοματισμό στην απεργία της ΠΝΟ).
Κι όμως στην εποχή μας, εποχή μετάβασης σε μια μετα-νεοφιλελεύθερη κοινωνία, που μεγάλες ομάδες πολιτών είναι άνεργοι, ανασφάλιστοι, αποκλεισμένοι, αναλώσιμοι, η αναγκαιότητα της αντίστασης, του αγώνα και της εξέγερσης, είναι παρά ποτέ επιτακτική. Η ασυδοσία του Κεφαλαίου, η ανικανότητα των συντηρητικών Κυβερνήσεων να δώσουν λύσεις πέρα κι έξω από τα κελεύσματα της αγοράς, που να μην εξαθλιώνουν τους λαούς, αλλά και η δυσκολία των αριστερών δυνάμεων, να περιγράψουν με σαφήνεια τον άλλο, διαφορετικό δρόμο, δημιουργούν τούτη την «σκοτεινή», αλλά και ελπιδοφόρα μεταβατική εποχή, που σημαδεύεται από εξεγέρσεις, πολιτικές ανακατατάξεις, και γεννήσεις νέων κινημάτων. Συνειδητοποιούν όλο και περισσότεροι, ότι ο life style καπιταλισμός που δημιουργούσε θέσεις εργασίας, έδινε αυτοκίνητα και διακοπές στους εργάτες και ταυτόχρονα ισοπέδωνε, αλλοτρίωνε την ψυχή του, διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό και διογκώνοντας την απομόνωση, έφτασε στο τέλος του με την μορφή που τον γνωρίσαμε. Δεν δίνει λύσεις και γεννά αέναα νέα αδιέξοδα. Και όσο τούτο συνειδητοποιείται τόσο θα πληθαίνουν οι φωνές και οι εξεγέρσεις, για την αλλαγή του, την ανατροπή του. Οι αιτίες υπάρχουν λοιπόν, οι εξεγέρσεις και οι επαναστάτες θα δημιουργηθούν από τούτες τις αιτίες και θα σπρώξουν μπροστά και πάλι την κοινωνία. Με ήττες, πισωγυρίσματα, μικρές ή μεγαλύτερες νίκες, αλλά πάντα μπροστά.

Σάββατο, Μαρτίου 25, 2006

Ανοιχτό σχολείο

ΑΝΟΙΚΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: Μια πρώτη ανάγνωση
των προτάσεων του ΠΑΣΟΚ

Του Μεντζίνη Νίκου

ΠΟΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΗΜΕΡΑ;
Η οργάνωση της σχολικής ζωής (αναλυτικό πρόγραμμα, διδασκαλία, αξιολόγηση) γίνεται από ειδικούς που σκέπτονται, ενώ οι εκπαιδευτικοί περιορίζονται στο ρόλο του απλού εκτελεστή αυτών που έχουν σκεφθεί οι ειδικοί. Το αποτέλεσμα είναι όχι μόνο να χάνουν οι εκπαιδευτικοί τις ικανότητες τους και να αποεπαγγελματοποιούνται, αλλά όλη η διαδικασία της μάθησης και της σχολικής ζωής να γίνονται ρουτίνα. Είναι περιττό να τονίσουμε ότι η λογική που διέπει την παιδαγωγική του μάνατζμεντ στηρίζεται στην παραδοχή ότι τα παραγόμενα διδακτικά πακέτα είναι κατάλληλα για όλες τις κοινωνικές συνθήκες και μπορούν να εφαρμοσθούν σε κάθε πλαίσιο. Ειδικότερα, ο περιορισμός των επιλογών του προγράμματος στα βασικά (τα τρία –R) και η εισαγωγή μιας διδακτικής στηριγμένης στη βήμα με βήμα διαχείριση του σχολικού χρόνου υπονοεί ότι όλοι οι μαθητές μαθαίνουν τα ίδια πράγματα, ακολουθούν τις ίδιες τεχνικές διδασκαλίας, μελετούν το ίδιο βιβλίο και αξιολογούνται με τον ίδιο τρόπο. Το γεγονός ότι οι μαθητές δεν είναι ίδιοι, αλλά προέρχονται από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα και έχουν διαφορετικές κουλτούρες, εμπειρίες, γλώσσα, αγνοείται από την παιδαγωγική του μάνατζμεντ. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Ένα σχολείο άχαρο, ξένο προς την ζωή, δημιουργός «παπαγάλων», με στόχους την επιτυχία στα ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ


Το κείμενο της πρότασης στηρίζει την ανάγκη για μεταρρύθμιση σχολείου στο ιδεολόγημα της «κοινωνίας της γνώσης» και του «διεθνούς ανταγωνισμού» στον οποίο πρέπει να ανταπεξέρθει η χώρα, το οποίο τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται συχνά πυκνά σαν κάτι το απόλυτο και το μοναδικό, από το οποίο δεν υπάρχει ελπίδα διαφυγής. Η λογική του «δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος» και ή θα προσαρμοσθούμε στη λογική και την πρακτική της αναδιάρθρωσης ή θα χαθούμε λόγω ανταγωνισμού αποτελεί τον κυρίαρχο συνεκτικό κορμό των επιχειρημάτων της πρότασης του ΠΑΣΟΚ για το σχολείο.Το Ανοικτό Σχολείο είναι ένα άλλο μοντέλο οργάνωσης του πρωτοβάθμιου και του δευτεροβάθμιου σχολείου. Στην ουσία πρόκειται για την προσπάθεια αποσυγκέντρωσης του εκπαιδευτικού συστήματος: η κεντρική εξουσία θα εξακολουθεί να έχει την ευθύνη για τη διαμόρφωση του θεσμικού πλαισίου και τον καθορισμό των βασικών αξόνων της εκπαιδευτικής πολιτικής, αφήνοντας όμως χώρο στην τοπική αυτοδιοίκηση να αναπτύξει μία σειρά από πρωτοβουλίες και να προχωρήσει σε παρεμβάσεις στο σχολικό πρόγραμμα. Το μοντέλο εφαρμόζεται σε διάφορες χώρες της Ευρώπης αλλά και στις ΗΠΑ. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι επιτροπές των δήμων σε συνεργασία με τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, καθορίζουν τις προσλήψεις και τις απολύσεις εκπαιδευτικών, επιλέγουν τους διευθυντές, αλλά και διαμορφώνουν σε μεγάλο ποσοστό το πρόγραμμα σπουδών. Το ερώτημα που τίθεται είναι ποιος δίνει τις εγγυήσεις ότι η εκπαιδευτική επιτροπή του δήμου θα έχει να προσφέρει κάτι παρά πάνω από αυτό που κάνει σήμερα το Υπουργείο Παιδείας. Γιατί οι διάφοροι τοπικοί πολιτικοί παράγοντες θα είναι καλύτεροι από τους τεχνοκράτες της κεντρικής διοίκησης; Θα μπορεί το νέο σύστημα να απαλλάξει το σχολείο από την κατήχηση των θρησκευτικών, από τον σχολαστικισμό και την παπαγαλία; Θα το απαλλάξει από την πρωινή προσευχή, τον αγιασμό, τη στρατιωτικού τύπου παρέλαση; Θα βελτιώσει τα βιβλία, θα εντατικοποιήσει τη χρήση της σχολικής βιβλιοθήκης, θα προωθήσει τη διάδοση των Νέων Τεχνολογιών στην εκπαίδευση; Ας μην ξεχνάμε ότι αυτού του είδους η αποσυγκέντρωση, οδήγησε, ειδικά στις ΗΠΑ σε τραγελαφικές καταστάσεις: υπάρχουν σχολεία, για να δώσουμε ένα μόνο παράδειγμα, στα οποία μετά από απόφαση των τοπικών αρχών δε διδάσκεται η θεωρία του Δαρβίνου και αντ’ αυτής οι μαθητές μαθαίνουν ότι η μόνη επιστημονική αλήθεια είναι η δημιουργία του κόσμου μέσα σε επτά μέρες από το Θεό. Φανταστείτε λοιπόν το νομάρχη Θεσσαλονίκης, να παίζει αποφασιστικό ρόλο στο τι θα μαθαίνουν τα παιδιά στα σχολεία της «συμπρωτεύουσας.
Η αποσυγκέντρωση, λοιπόν, του εκπαιδευτικού συστήματος μπορεί να γίνει εάν θεσμοθετημένα και οργανωμένα οι εκπαιδευτικοί κληθούν να πάρουν τα σχολεία στα χέρια τους. Αυτό σημαίνει ότι οι σύλλογοι διδασκόντων θα συνεδριάζουν τακτικά και ουσιαστικά, ότι οι εκπαιδευτικοί θα παίρνουν αποφάσεις σχετικά με τα αναλυτικά προγράμματα, τα βιβλία που θα χρησιμοποιήσουν, τη μεθοδολογία που θα ακολουθήσουν, τις εκδηλώσεις που θα οργανώσουν, τις εξωσχολικές δράσεις , σε συνεργασία σαφώς με τις τοπικές δυνάμεις που θα είναι εκφρασμένες για το σκοπό αυτο. Το όραμά μας είναι η αυτονομία του σχολείου!!
Η πρόταση για το Ανοικτό Σχολείο του ΠΑΣΟΚ υιοθετεί όλα τα βασικά σημεία των νεοφιλελεύθερων – νεοσυντηρητικών μεταρρυθμίσεων που έχουν λάβει χώρα σε πολλές καπιταλιστικές χώρας τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια. Βασικά στοιχεία αυτών των πολιτικών, είναι:
α) η επιλογή σχολείου από τους γονείς (θα οδηγήσει σε ελιτίστικα φαινόμενα και μαρασμό σχολείων),
β) ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα σχολεία για να εξασφαλίσουν μαθητές και χρηματοδότηση (αποσυγκέντρωση)
γ) το άνοιγμα του σχολείου στις πολυεθνικές επιχειρήσεις και την αγορά εργασίας ώστε τόσο τα αναλυτικά προγράμματα όσο και η εργασία των εκπαιδευτικών να μην έχουν ως σκοπό να καλλιεργήσουν οι μαθητές κριτική σκέψη αλλά να «πατρονάρονται» από δεξιότητες άμεσα χρηστικές στην αγορά εργασίας, δηλαδή στις επιχειρήσεις
δ) αξιολόγηση των σχολείων με βάση την επίδοση των μαθητών σε εθνικές εξετάσεις, με ότι αυτό σημαίνει για την εσωτερική ζωή των σχολείων. (εξωτερική αξιολόγηση)
ε) επιλογή εκπαιδευτικών από την «τοπική Κοινωνία» και επαναφορά στον δημοδιδάσκαλο του 19ου αιώνα
.Αυτό εννοεί η πρόταση του ΠΑΣΟΚ όταν περιγράφει ότι «Το Ανοικτό Σχολείο στηρίζεται στη δημοκρατική συμμετοχή, την αποκέντρωση και την κοινωνική λογοδοσία. Από κανένα καλοπροαίρετο αναγνώστη του προγράμματος , δεν πρέπει να διαφεύγει ότι η πρόταση του Ανοικτού Σχολείου αποφεύγει επιτηδευμένα να θέσει το ζήτημα του ποιες «κοινωνικές δυνάμεις» έχουν την δύναμη να εγγράψουν στο σχολείο τη δική τους ιδεολογία και προοπτική, καθώς στο σχολείο συμπυκνώνεται ένας δεδομένος πολιτικός συσχετισμός κοινωνικών τάξεων και όχι «γονιών» και «τοπικών κοινωνιών» αφηρημένα και γενικά.

ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΜΑΣ
ΠΟΙΑ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ;
Αυτή την αποκέντρωση θέλουμε που αναφέρετε παραπάνω; Ας δούμε τι λέει η διεθνής έρευνα: επιλεκτικά αναφέρω κάποιους στόχους αποκεντρωτικής πολιτικής, όπως αυτοί αναφέρονται από τους Bullock and Thomas (1997):1. Αναβάθμιση του επιπέδου εκπαίδευσης όλων των ατόμων. 2. Ποιοτική εξέλιξη των γνώσεων και ουσιαστική κατανόηση αυτών. 3. Επίτευξη σταθερής προόδου, με σκοπό την πραγματοποίηση των εθνικών στόχων για την εκπαίδευση και τη μάθηση. 4. Στήριξη των ατόμων που είναι άνεργοι ή βρίσκονται σε κάποια μειονεκτική θέση, ώστε να βρουν εργασία. 5. Ενθάρρυνση σχεδίων, πρακτικών και συμπεριφορών στην εργασιακή απασχόληση, που προωθούν τις προσωπικές επιλογές και καταρρίπτουν τα εμπόδια για την είσοδο στην αγορά εργασίας. 6. Παροχή ολοκληρωμένων εφοδίων στους νέους, χρήσιμων στη μετέπειτα ενήλικη ζωή τους. 7. Αναγνώριση προσωπικών ικανοτήτων και δυνατοτήτων.8. Ενίσχυση και υποστήριξη όλων των μαθητών, ώστε να δημιουργούν οι ίδιοι περισσότερα κίνητρα για μάθηση. 9. Ανάπτυξη της δια βίου μάθησης, ώστε ο καθένας να αναπτύσσει ευελιξία και να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις, που διαρκώς αναφύονται στην αγορά εργασίας. 10. Ανάδειξη και αποδοχή της διαφορετικότητας και σεβασμός των προσωπικών επιλογών των ατόμων στη μάθηση και την εκπαίδευση. 11. Προώθηση ευκαιριών μάθησης για ανθρώπους που ανήκουν σε εθνικές μειονότητες, για τα άτομα με ειδικές ανάγκες και για ενήλικους εργαζόμενους.

ΠΟΙΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΙ
ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ;
Τα σχολεία είναι χώροι που αναπαράγουν μορφές γνώσης, γλωσσικές πρακτικές, κοινωνικές σχέσεις και αξίες που επιλέγονται και αποκλείουν άλλες από την ευρύτερη κοινωνική ζωή. Ως τέτοια, τα σχολεία εισάγουν και νομιμοποιούν συγκεκριμένες μορφές κοινωνικής ζωής. Τα σχολεία δεν είναι ουδέτεροι θεσμοί, αλλά σφαίρες που ενσωματώνουν και εκφράζουν την πάλη για το ποιες μορφές εξουσίας, τύποι γνώσης, ηθικοί κανόνες και εκδοχές του παρελθόντος, του παρόντος ή του μέλλοντος θα μεταδοθούν και θα νομιμοποιηθούν στους μαθητές. Η πάλη είναι πιο ορατή, για παράδειγμα, όταν οι δεξιές θρησκευτικές οργανώσεις προσπαθούν να επιβάλλουν την προσευχή στα σχολεία, να εξαφανίσουν κάποια βιβλία από τις σχολικές βιβλιοθήκες, να επιβάλλουν κάποιους συγκεκριμένους τρόπους διδασκαλίας της θρησκείας και της επιστήμης στα αναλυτικά προγράμματα. Φυσικά, διαφορετικές απαιτήσεις στα ίδια ζητήματα έχουν οι φεμινιστικές ομάδες, οι οικολόγοι, οι μειονότητες, και άλλες ομάδες που πιστεύουν ότι το σχολείο θα έπρεπε να διδάσκει γυναικείες σπουδές (women studies), οικολογία και την ιστορία της μαύρης φυλής. Εν συντομία, τα σχολεία δεν είναι ουδέτεροι χώροι και οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να διεκδικούν την ουδετερότητα τους σε αυτά. Με την ευρύτερη έννοια, οι εκπαιδευτικοί ως διανοούμενοι πρέπει να δρουν με όρους ιδεολογικών και πολιτικών συμφερόντων τη δομή και η φύση των κοινωνικών σχέσεων μέσα στη σχολική αίθουσα και τις αξίες που νομιμοποιούνται μέσα από τη διδασκαλία τους. Με αυτή την προοπτική, υποστηρίζω ότι οι εκπαιδευτικοί θα γίνονταν διανοούμενοι της κοινωνικής αλλαγής αν προσπαθούσαν να εκπαιδεύσουν τους μαθητές τους ώστε να γίνουν κριτικοί πολίτες.

ΠΟΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΘΕΛΟΥΜΕ:
1. Σκοπός της αξιολόγησης είναι η βελτίωση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης και όχι ο διοικητικός έλεγχος και η πειθάρχηση των καθηγητών. Ως ποιότητα της εκπαίδευσης θεωρούμε τη λήψη εκείνων των μέτρων εκπαιδευτικής πολιτικής, που επιδιώκουν από τη μια παροχή ίσων εκπαιδευτικών ευκαιριών, άρα ενίσχυση όσων δε διαθέτουν "κοινωνική προίκα", συνεχή βελτίωση των γνωστικών περιεχομένων της διδασκαλίας και αναβάθμιση του μορφωτικού εκπολιτιστικού περιεχομένου του σχολείου.
2. Ο Σύλλογος Διδασκόντων αποκτά ουσιαστικό ρόλο στην εκπαιδευτική λειτουργία με την ανάληψη αποφασιστικών αρμοδιοτήτων στην αξιολόγηση, καθώς και στην κατάρτιση ερευνητικών και επιμορφωτικών προγραμμάτων.
3. Η αξιολόγηση συνδέεται με την υποβοήθηση και την ανάπτυξη ερευνητικών και πειραματικών δραστηριοτήτων στα σχολεία. Συνδέεται επίσης με την ευελιξία των αναλυτικών προγραμμάτων, ώστε να παρέχεται στον εκπαιδευτικό η δυνατότητα να οργανώνει κατάλληλα τις παιδαγωγικές και διδακτικές του παρεμβάσεις. Καθώς και με την πρόβλεψη κινήτρων (δημοσίευση εργασιών κ.λπ.).
4. Η αυτοαξιολόγηση είναι βασικός συντελεστής της όλης διαδικασίας. Οι εκπαιδευτικοί, τόσο στη βασική τους κατάρτιση όσο και στην επιμόρφωσή τους, πρέπει να ενημερώνονται και στις πρακτικές της συλλογικής αξιολόγησης και της αυτοαξιολόγησης.
5. Ο ρόλος του σχολικού συμβούλου στη διαδικασία της αξιολόγησης είναι καθοδηγητικός, συμβουλευτικός και παιδαγωγικός. Επιπλέον, σε συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς, τους Συλλόγους Διδασκόντων και τους Συνδικαλιστικούς Συλλόγους κατά περιοχή αναλαμβάνει και επιμορφωτικό ρόλο, αφού τα περιεχόμενα της επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών οφείλουν να συνδέονται με τη ζωντανή εκπαιδευτική διαδικασία και τα προβλήματα που εντοπίζονται από την ουσιαστική αξιολόγησή της.
6. Οι έννοιες "αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου" και "υπηρεσιακή κρίση" πρέπει να διαχωριστούν. Η υπηρεσιακή κρίση γίνεται μόνο για τη στελέχωση της εκπαίδευσης και δε συνδέεται με τη μισθολογική εξέλιξη.

Πέμπτη, Μαρτίου 23, 2006

Νέος Κώδικας Δημοσίων Υπαλλήλων

Νέος υπαλληλικός Κώδικας: Προστασία των «γαλάζιων παιδιών»
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ 23/03/2006)

Ψηφίστηκε χτες στην αρμόδια Κυβερνητική Επιτροπή, ο Νέος Υπαλληλικός Κώδικας των Δημοσίων υπαλλήλων, με διθυράμβους από την πλευρά του αρμόδιου Υπουργού για έναν νέο κι επαναστατικό Κώδικα, που θα δώσει λύσεις στα χρονίζοντα προβλήματα και θα αποτελέσει τη βάση για την αναδιάρθρωση των δημοσίων υπηρεσιών. Η ΑΔΕΔΥ από την αρχή είχε επιμείνει στη σύνταξη ενός Κώδικα που θα εφαρμοστεί άμεσα , θα επικαιροποιεί διατάξεις και θα εκσυγχρονίζει τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό της Δημόσιας διοίκησης, ώστε να ελευθερωθεί από τα κομματικά γρανάζια και να επιτελέσει το ρόλο της: την υπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος και του Έλληνα πολίτη. Μια πρώτη ανάγνωση στο νέο Κώδικα, φανερώνει την προσπάθεια (για τούτο και η ΑΔΕΔΥ συμφώνησε), για εκσυγχρονισμό πολλών διατάξεων. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις διατάξεις: για τις γονικές άδειες και σε άντρες υπαλλήλους, την αύξησή τους σε μητέρες πολύτεκνες, άγαμες ή με αναπηρία, τις άδειες από το 2ο μήνα της υπηρεσίας, μειωμένο ωράριο για μητέρες με τέσσερα παιδιά, τις μετατάξεις, την υπαγωγή του ελέγχου του πόθεν έσχες στο Υπουργείο Οικονομικών, την πειθαρχική δίωξη υπαλλήλων για μη εξυπηρέτηση πολιτών κλπ. Όταν όμως προχωρήσουμε στις διατάξεις που αναφέρονται στη στελέχωση του δημοσίου (προαγωγές και επιλογή προϊσταμένων), διακρίνουμε την προσπάθεια της Κυβέρνησης να προστατεύσει τα περιώνυμα «γαλάζια παιδιά», που παράνομα και με έωλες διαδικασίες τοποθέτησε: Προφορικές συνεντεύξεις με ποσοστό 12,5% για γενικούς διευθυντές και 8% για διευθυντές ( κι αυτό μετά από σκληρότατη αντίδραση της ΑΔΕΔΥ), δημιουργία ειδικού υπηρεσιακού συμβουλίου αποκλειστικά για γενικούς διευθυντές, υπηρεσιακά συμβούλια πενταμελή αντί για επταμελή, μεταφορά του χρόνου εφαρμογής αυτών των διατάξεων για το 2008 και 2009, άρα προστασία των ήδη υπηρετούντων προϊσταμένων . Από τα παραπάνω γίνεται φανερή η προσπάθεια της Κυβέρνησης να υπηρετήσει για άλλη μια φορά την περιβόητη επανίδρυση του Κράτους, όπως αυτή την εννοεί: Με αδιαφανείς διαδικασίες και με δημιουργία πελατειακών σχέσεων. Τούτη η προσπάθεια δεν απειλεί μόνο την εσωτερικές διαδικασίες της δημόσιας διοίκησης, αλλά έχει και αντίκτυπο στην εξωτερική του σχέση με τον Έλληνα πολίτη. Πως θα λειτουργήσει σωστά και σύγχρονα η δυσκίνητη Δημόσια διοίκηση όταν όλο το πλέγμα των διορισμών, εξελίξεων και ανάληψης θέσεων ευθύνης, είναι στα χέρια του εκάστοτε Υπουργού; Η λογική ότι η Δημόσια διοίκηση είναι το λάφυρο του νικητή των εκλογών, είναι και απηρχαιωμένη και επικίνδυνη . Και τούτη τη λογική , οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, αλλά και ο λαός μας θα αγωνιστεί να την καταστήσει ανενεργή και να την ανατρέψει.

Κυριακή, Μαρτίου 19, 2006

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ


Κίνηση ενάντια στην ξενοφοβία και το ρατσισμό
Πληροφορίες: Νίκος Μεντζίνης
Τηλ επικοιν: 6932620295, 6974493769, 6973234754, 6932430197 fax: 2810256547
Email:ds43hr@otenet.gr
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 24 ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ 2006: Αίθουσα ΑΝΔΡΟΓΕΩ ώρα 7μμ
Εκδήλωση-συζήτηση
Ομιλητής ο Κοινωνιολόγος Σκέυος Παπαιωάνου

Σάββατο, Μαρτίου 18, 2006

ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΚΟΔΑΙΜΟΝΙΑΣ ΤΟΥ


ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΤΗΝ "ΤΟΛΜΗ"

Εδώ και πολλά χρόνια στην επικαιρότητα έρχεται με μεγάλη συχνότητα το ασφαλιστικό, οι προοπτικές του, οι προτάσεις και οι διενέξεις για την επίλυσή του. Λιγότερες είναι οι αναφορές στα αίτια που οδήγησαν αλλά και συνεχίζουν να οδηγούν στην κατάρρευση το όλο σύστημα. Για τις νεοδεξιές αντιλήψεις και για τα «παπαγαλάκια τους» φταίνε οι αλόγιστες σπατάλες για τις κοινωνικές παροχές, τα μικρά όρια συνταξιοδότησης και οι υπέρογκες συντάξεις (!!). Για τους εργαζόμενους άλλες είναι οι αιτίες, μα ελάχιστοι ασχολούνται με αυτές. Και λιγότεροι, τις λαμβάνουν υπόψη τους στην αναζήτηση λύσεων. Ας αναφέρουμε μερικά από τα πραγματικά αίτια:1. Μειωμένα επιτόκια από την Τράπεζα της Ελλάδας στα αποθεματικά των ταμείων. Τα ασφαλιστικά ταμεία υποχρεώνονται να καταθέτουν - δεσμεύουν τα διαθέσιμά τους στην Τράπεζα της Ελλάδας, με επιτόκια που όριζε κάθε φορά η νομισματική επιτροπή. Από το 1954 έως το 1974 τα διαθέσιμα των ταμείων δεσμεύονται υποχρεωτικά με το εξευτελιστικό επιτόκιο 4%, όταν το επιτόκιο καταθέσεων ταμιευτηρίων και εμπορικών τραπεζών ήταν 5-7%. Για 40 χρόνια (1951-1991) το επιτόκιο υπολείπεται του πληθωρισμού κατά μέσο όρο 2,12% (ως το 1983). 2. Καταλήστευση των ταμείων από τις τράπεζες στις συναλλαγές τους. Οι τράπεζες παρακρατούσαν και εκμεταλλεύονταν άτοκα τουλάχιστον για τρεις μήνες, 50 δις το μήνα από τα ένσημα που διαθέτουν. Η ετήσια απώλεια του ΙΚΑ από αυτό το μηχανισμό είναι 15 δις. Αργότερα δέχτηκαν την καταβολή τόκου 18%. 3. Αξιοποίηση των αποθεματικών των ταμείων για τη στήριξη της επιχειρηματικής τραπεζικής δραστηριότητας.Το 1976 τα ταμεία υποχρεώθηκαν στην αγορά μετοχών της Εμπορικής Τράπεζας για να καλυφθούν τα ελλείμματά της οι οποίες μετά την αγορά τους υποτιμήθηκαν. Αν προσθέσουμε και τις μεγάλες απώλειες των Ταμείων από το νόμιμο «παιχνίδι» τους στη Σοφοκλέους, την εποχή του μπουμ σε αυτήν, καταλαβαίνουμε που πήγαν τα αποθεματικά. 4. Νόμιμη και παράνομη εισφοροδιαφυγή των εργοδοτών.Εισφοροαπαλλαγές των επιχειρήσεων σε ύψος 10 δις το χρόνο προβλέπονται για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, ενώ η εισφοροδιαφυγή από τη μη κανονική ασφάλιση των εργαζομένων φτάνει σε 200δις το χρόνο, και αφορά χιλιάδες εργαζομένων με μερική απασχόληση,. Φτάνουν δε σε σημείο να βαφτίζουν χιλιάδες εργαζόμενους "μαθητευόμενους", για να μη δικαιούνται ασφάλιση.
5. Η αύξηση της ανεργίας. Το σύστημα είναι ανταποδοτικό. Όταν δεν εισέρχονται νέοι εργαζόμενοι, τότε θα παρουσιαστούν δυσλειτουργίες.
Σαφώς και υπάρχουν αγκυλώσεις και δυσλειτουργίες που οφείλονται και στις παράνομες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και σε άλλες παροχές, όμως είναι παρανυχίδα στα τεράστια ελλείμματα που δημιουργήθηκαν από τα παραπάνω αίτια. Και όλα τούτα και οι αίτιοί τους θα πρέπει να πληρώσουν για την επίλυσή τους.



Πέμπτη, Μαρτίου 16, 2006

Περί χρισμάτων και...άλλων δαιμονίων

Ολοκληρώθηκαν οι "διαδικασίες" απονομής χρίσματος σε υποψήφιους Δημάρχους του Νομού Ηρακλείου. Και συνέβη το αδιανόητο: Σε έναν Νομό με συντριπτική πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ, η Νομαρχιακή Επιτροπή του κινήματος, απαξίωσε διαδικασίες και συντρόφους, αυτοκαταργήθηκε τουλάχιστον τρεις φορές (κι αυτό είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει), οδηγεί στην ήττα όχι τόσο τους χρισμένους Δημάρχους, αλλά την στρατηγική του κινήματός μας για την Τοπική αυτοδιοίκηση.
Γιατί για 6 ολόκληρους μήνες, ακούστηκε τίποτα για:
περιφερειακή πολιτική,
για αποκέντρωση,
για τοπικά δημοψηφίσματα,
για έναν νέο Καποδίστρια;
Ακούστηκε και αναλύθηκε ο άλλος δρόμος που εμείς πρεσβεύουμε για την Αυτοδιοίκηση; Ακούστηκε τίποτε για:
α) Τη δημιουργία ισχυρών Δήμων
β) Την ενίσχυση των Νομαρχιών
γ)Τη δημιουργία ισχυρών περιφερειών, με δημοκρατικά εκλεγμένους περιφερειάρχη και περιφερειακό συμβούλιο
δ) τον περιορισμό του κεντρικού κράτους σε επιτελικό ρόλο;
Ακούστηκε τίποτα για:
  • Την άμεση εναρμόνιση του θεσμικού πλαισίου της Τ.Α. με το δικαίωμα και την απαίτηση της όλο και μεγαλύτερης συμμετοχής των πολιτών στη διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων και στην εφαρμογή κανόνων διαφάνειας.
  • Την αναζήτηση με νέα ποσοτικά και ποιοτικά κριτήρια της κατανομής και της αναδιανομής των πόρων που θα ενισχύουν την οικονομική και πολιτική αυτοδυναμία των Τοπικών Αρχών, που θα έχει ως αποτέλεσμα την ελεύθερη άσκηση των αρμοδιοτήτων καθώς και τους δείκτες και κανόνες που θα αποδεικνύουν την αποτελεσματικότητα της άσκησης των αρμοδιοτήτων τους.
  • Την αναζήτηση απαντήσεων στο πρόβλημα των γεωγραφικών ιδιαιτεροτήτων, των διαφορετικών χαρακτηριστικών των πόλεων και της υπαίθρου, των διαφορετικών επιπέδων ανάπτυξης;
Αλλά από ποιούς αναμέναμε τέτοιες επισημάνσεις;
  • Από αυτούς που ομφαλοσκοπούν
  • Από αυτούς που επιτέλους βρήκαν έναν ρόλο "παραγοντίσκου";
  • Από αυτούς που τη μια είναι εκσυγχρονιστές, την άλλη παλαιοκομματικοί και σήμερα υπέρ του ανοικτού κόμματος, όταν τους βολεύει;

Κι όμως ενάντια σε όλους αυτούς που "βολεύονται" σε όλες τις περιστάσεις και αλλάζουν ένδυμα κατά το δοκούν, υπάρχουν δυνάμεις που αγωνιούν και αγωνίζονται για μιαν άλλη αντίληψη, μιαν άλλη πρακτική, μιαν άλλη αυτοδιοικητική πρόταση. Και όλοι τούτοι, δεν μπορούν να παραμένουν σιωπηλοί. Δεν έχουν το δικαίωμα.

Τετάρτη, Μαρτίου 15, 2006

Η ΠΛΑΤΕΙΑ...ΗΤΑΝ ΓΕΜΑΤΗ

Μια μεγάλη συγκέντρωση, που θαρρείς ήρθε από τα παλιά, στο Εργατικό Κέντρο. Ζωντάνια, παλμός και οργή. Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το Σάββατο στην Αντιπολεμική συγκέντρωση στη ΣΟΥΔΑ......
Το μεσημέρι ρακές, μα πολλές ρακές, στην αγορά και έντονη συζήτηση για τα δρώμενα (παιδικά θα τα έλεγα) στην ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗ του ΠΑΣΟΚ για τις Δημοτικές και Νομαρχιακές εκλογές....

ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΙΣΤΡΟ


http://www.flytoistros.com/modules.php?name=News&new_topic=110

Εδώ θα βρείτε και.... ελπίζω να διαβάσετε τρία διηγήματά μου. Ο istros.gr φιλοξενεί πολλά κι ενδιαφέροντα ουσιαστικά είναι "ένα στέκι για φίλους στον αχανή γαλαξία του διαδικτύου".

Κυριακή, Μαρτίου 12, 2006

ΑΠΕΡΓΙΑ

Πανελλαδική Πανεργατική Απεργία 15 του Μάρτη
Όλοι στις 10 πμ στο Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου

ΑΠΟΓΡΑΦΗ: Το μεγάλο κόλπο της ΝΔ

Το μεγάλο κόλπο

Με την ανάληψη της Κυβερνητικής εξουσίας από τη ΝΔ, το πρώτο μέτρο που ανακοινώθηκε ήταν αυτό της απογραφής της οικονομίας μας. Με μια διαδικασία έωλη και χωρίς εχέγγυα διαφάνειας και κύρους, απόγραψαν τα οικονομικά μεγέθη της χώρας μας. Σαν δικαιολογία προβλήθηκαν τα παρακάτω επιχειρήματα:
· Η οικονομία επί Κυβερνήσεων Σημίτη, ήταν μια «οικονομία τραβεστί», άρα στηριζόταν σε ψεύτικα στοιχεία,
· Χρειαζόταν η νέα Κυβέρνηση να γνωρίζει επακριβώς τα οικονομικά στοιχεία για να μπορεί να σχεδιάσει τις παρεμβάσεις της,
· Με την απογραφή, θα δίναμε στην Ε.Ε μια εικόνα σύγχρονης και συνεπούς στις υποχρεώσεις της χώρας.
Τα επιχειρήματα των πολέμιων της απογραφής συνοψίζονταν στα παρακάτω:
· Πως η ΝΔ, αφού ισχυριζόταν ότι η οικονομία ήταν σε κρίση και στα όρια της χρεοκοπίας, αναλάμβανε προεκλογικά τόσες πολλές δεσμεύσεις για οικονομικές παροχές σε όλες τις κοινωνικές τάξιες;
· Η Ε.Ε με πολύ σκληρές διαδικασίες ελέγχου , είχε αποδεχτεί την εισαγωγή μας στον σκληρό πυρήνα του ΕΥΡΩ,
· Αν η απογραφή έχει αποφασισθεί, ας γίνει από κάποιον οίκο του εξωτερικού, που να διασφαλίζει τα κριτήρια της ουδετερότητας και της διαφάνειας.
Τα αποτελέσματα γνωστά: Εμφανίστηκε έλλειμμα 6,6% του ΑΕΠ, η χώρα οδηγήθηκε σε Ευρωπαϊκή επιτροπεία και το οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης, αθετώντας τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, επέβαλε μια άγρια δημοσιονομική πολιτική(με αύξηση ΦΠΑ 1%, ουσιαστική μείωση μισθών, φορολογική αφαίμαξη), μείωσε τις δημόσιες επενδύσεις, αύξησε την ανεργία. Και ήρθε προχτές το πόρισμα της Eurostat και παραδέχτηκε ότι το έλλειμμα ήταν κάτω του 3%, και η οικονομία μας δεν ήταν ποτέ στα όρια της κατάρρευσης. Ουσιαστικά δηλώθηκε ότι η Κυβέρνηση Καραμανλή ψευδόταν εν γνώσει της. Γνώριζε την αλήθεια και οδήγησε τη χώρα μας σε κηδεμονία, τους εργαζόμενους στην ασφυξία και στα ταμεία των Τραπεζιτών, την ανάπτυξη στην καθήλωση, τη χώρα στο παρελθόν. Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά, η ανικανότητα, ακόμα και μιας απλής διαχείρισης, η αδυναμία σχεδιασμού και η πρόσδεση της Κυβέρνησης στο άρμα των επιχειρηματιών και των τραπεζιτών. Οι εργαζόμενοι πλέον γνωρίζουν τους ενόχους για την εξαθλίωση και την επίθεση εναντίον τους στα εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματά. Ας δώσουν στους ψεύτες και τους υπηρέτες των μεγάλων συμφερόντων το μάθημα που τους αξίζει.

e-ημερολόγιο;

Προσπαθώ να θυμηθώ, αν έχω γράψει, αν έχω κρατήσει ποτέ ημερολόγιο. Δεν ξέρω αν η μνήμη μου είναι τόσο ασθενής πια, αλλά δεν θυμάμαι να έχω χαράξει ποτέ λέξεις για ημερολόγια παντός τύπου. Και τώρα γιατί; Τι είναι κείνο που με ωθεί να κρατώ τούτες τις σελίδες; Η ανάγκη για σχολιασμό των κειμένων μου; Η ανάγκη να κρατήσουμε επαφές με ανθρώπους που είνια μακριά; Θα δείξει...Άλλωστε βαριέμαι εύκολα...

--------------------------------------------------------------------------------------
Γιατί άραγε ο Κορωνιάς και ο Αλογοσκούφης μοιάζουν τόσο πολύ; Σαν αδέλφια μου φαίνονται. Και οι δυο σπουδαγμένοι στα καλύτερα σχολεία για την τάξη τους. Κολλέγια, Αγγλικά και Αμερικάνικα Πανεπιστήμια, μεταπτυχιακά. Και οι δυο ευθυτενής, με αστραφτερές συζύγους και βίλες μυθικές, η χαρά του life style, μάλλον και οι δυο μέλη στο ίδιο tennis club. Και οι δυο τόσο χαμένοι, όταν ήρθαν τα άσχημα νέα: Η απόφαση του eurostat για την απογραφή και οι υποκλοπές. Να τους λυπάσαι... Κι όμως δεν τους λυπάμαι. Χαιρέκακα περιμένω να χάσουν τούτη την γυαλισμένη εξωτερική εμφάνιση και να φανούν όπως πραγματικά είναι: Μικροί!!

Σάββατο, Μαρτίου 11, 2006

Ημερολόγιον καταστρώματος...Σαββατοκύριακου

Σήμερα, κάναμε επιτέλους την συνάντηση για την ξενοφοβία και το Ρατσισμό, μ ετο Ινστιτούτο Επιμόρφωσης. Στου Χιωτέλη, μαζεμένοι, καμιά εικοσαριά Πασόκοι, συζητούσαν για πρώτη φορά -πιστεύω- τόσο ελεύθερα, τόσο ανθρώπινα, άρα δημοκρατικά. Είμαστε ρατσιστές, ήταν το ερώτημα. Είμαστε ήταν η απάντηση, αλλά το παλεύουμε και τούτο είναι το ελπιδοφόρο. Αποφασίσαμε να ξαναβρεθούμε και να φτειάξουμε μια ομάδα στήριξης ενός happening αντιξενοφοβικού στο Ηράκλειο. Το απόλαυσα, μέχρι το τέλος του...... θα συνεχίσουμε αύριο. Όλη η νύχτα δικιά μας, για να δημιουργήσει θέματα, προς δημοσίευση και όχι μόνο.

Κείμενο δεύτερο μετά από την περιδιάβαση στην ποίηση της Κατερίνας Γώγου

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
Γράφει: Ο Νίκος Μεντζίνης

«Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
Είναι μη γίνω «ποιητής»
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
Ν` αγναντεύω τη θάλασσα
Κι απολησμονήσω…»
Κατερίνα Γώγου
Τρία κλικ αριστερά

Το τέλος του χρόνου έφτασε. Εποχή απολογισμού, εποχή προγραμματισμού για τη νέα χρονιά, μα κι εποχή της εντός μας κατάδυσης, για να μπορέσουμε να αναδείξουμε όλα εκείνα που μας πόνεσαν, μας έκαναν σοφότερους, μας πλούτισαν. Τούτη η πράξη σύνθετη κι επώδυνη πολλές φορές, θέλει περίσσευμα ψυχής κι επιμονή. Δε θέλει «λογιστές» που ακριβοδίκαια μετρούν και καταγράφουν στα λογιστικά τους τεφτέρια, έσοδα κι έξοδα αισθημάτων και συμπεριφορών και μεταφέρουν στην επόμενη χρήση υπόλοιπα και χρεωστικά. Μας θέλει να έχουμε υπερβεί μικρότητες και την καθημερινότητα που μας ταλανίζει. Τούτη η εποχή, του απολογισμού, με τρομάζει. Φοβάμαι, μην ανακαλύψω ότι κι εγώ έγινα σαν τους πολλούς που περνοδιαβαίνουν στο μεϊντάνι και πουλάνε ότι έχουν και δεν έχουν. Που με ύφος χιλίων καρδιναλίων έχουν άποψη για τα πάντα και ονειρεύονται εισαγγελικές έδρες να αγορεύουν και να επιμετρούν ποινές σε όσους διαφορετικά σκέπτονται και πράττουν. Φοβάμαι μήπως οι λέξεις μου δεν ενοχλούν πλέον κανέναν και γύρω μου ακούω καλά λόγια και κτυπήματα στην πλάτη επιδοκιμαστικά. Μη μάθω μέτρο και τεχνικές πολύπλοκες και τις κλείσω μέσα σε τούτα και τις κάνω οικόσιτες. Φοβάμαι μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου ψίθυροι και μουρμούρισμα που αποκοιμίζει τους δικούς μου. Μη καταντήσω να βλέπω την καθημερινότητα μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεων. Φοβάμαι μη καταντήσω να βλέπω από μακριά και με κιάλια τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος. Μην αρχίσω να βολεύομαι στον καναπέ μου και να τον στολίζω με όλα τα καλούδια της σύγχρονης ευημερίας μας και να τον κάνω πιο άνετο. Φοβάμαι μήπως βλέπω τη ζωή μόνο μέσα από τις σελίδες βιβλίων και μέσα από κάμερες τηλεδιασκέψεων και σταματήσω να ζω πραγματικά. Φοβάμαι να βλέπω γύρω μου ανθρώπους που έρχονται και μ` αγκαλιάζουν με την ίδια ευκολία που θα με κάρφωναν με λόγια είτε και με πράξεις. Φοβάμαι μήπως τούτο το γραπτό μείνει στη μέση και δεν βρει το στόχο του στο μυαλό των ανθρώπων και μείνει μόνο στην επιφάνεια των αισθημάτων τους . Φοβάμαι….

Κείμενο πρώτο Σάββατο 11/03/2006

Διονυσιακά και άλλα.. τα απόνερα ενός τριήμερου
Γράφει: Ο Νίκος Μεντζίνης
Με τραγούδια διονυσιακά και «πρόστυχα» για τα περιποιημένα αυτιά των μικροαστών γιορτάσαμε και τούτες τις Αποκριές. Τραγούδια που μιλάνε ευθεία για την χαρά του έρωτα και το σμίξιμο των ανθρώπων, πέρα κι έξω από συμβάσεις , «πρέπει» και συμβατικότητες. Της παρέας του Διόνυσου, του Μέγα γητευτή των σωμάτων των γυμνών, των αισθήσεων που κινητοποιούν τον σκυμμένο από τα γήινα άνθρωπο και τον κάνουν να ορθώνεται, να γίνεται θεός έστω και για λίγο και να κατορθώνει ως και να γονιμοποιεί τη γη που τον περιβάλλει, είναι τούτα, γιατί μέσα από την διήγηση της δικής του πορείας, μας υπενθυμίζει ότι όλα είναι κύκλος ότι ο κάθε θάνατος είναι και προοίμιο μιας νέας γεννήσεως. Τραγούδια και κρασί και χώμα .
Με χώματα στα χέρια και το κεφάλι. Ο νους μας πυρακτωμένος από τον ήλιο που λάμπει στα μάτια των γιων μας και οι κόρες μας, μικρές μαινάδες ουρλιάζουν και χαίρονται, κουβαλώντας στις μικρές τους αγκαλιές λούλουδα φτωχά –τα πρώτα της άνοιξης-. Στα κοψίδια της θράκας («ωμοφάγον χάριν», επιτελούντες κι εμείς), κατορθώσαμε για άλλη μια φορά να γίνουμε κοινότητα, με φίλους καρδιακούς και «ξένους» που για πρώτη φορά συναντήσαμε.
Τούτα τα τραγούδια τα αποκριάτικα, οι μάσκες που βάλαμε στα πρόσωπά μας, οι φορεσιές οι αλλόκοτες, μας απελευθέρωσαν έστω και για λίγο από τον σφιγμένο και στημένο εαυτούλη μας. Τα κόκκινα μάγουλα από τη μέθη και τον ερεθισμό της επαφής μας με τους άλλους, ένωσαν πάλι το κομμένο νήμα, μας οδηγούν στο να αντισταθούμε στην λαίλαπα της ιδιώτευσης, της μοναξιάς του καναπέ και να ξαναγίνουμε κοινότητα με τους άλλους. Από αιώνες τα κουβαλάμε μέσα μας, τούτα τα δρώμενα με ονόματα διαφορετικά κάθε εποχή, μα πάντα ίδια και μοναδικά και τα μεταδίδουμε στις επόμενες γενιές. Και μας βοηθούν να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες , την καθημερινότητα, το άγχος της αυριανής μέρας, με τα δυσοίωνα νέα για το ασφαλιστικό, τα εργασιακά, τα κοινωνικά δικαιώματα. Με σοφία χιλιόχρονη , ο λαός μας, κατορθώνει να ξαποστάσει, να βρει το ρυθμό του, να μεταμορφωθεί και πάλι ολόρθος να σταθεί και να διεκδικήσει. Την δική του άνοιξη να δημιουργήσει.