Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
Γράφει: Ο Νίκος Μεντζίνης
«Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
Είναι μη γίνω «ποιητής»
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
Ν` αγναντεύω τη θάλασσα
Κι απολησμονήσω…»
Κατερίνα Γώγου
Τρία κλικ αριστερά
Το τέλος του χρόνου έφτασε. Εποχή απολογισμού, εποχή προγραμματισμού για τη νέα χρονιά, μα κι εποχή της εντός μας κατάδυσης, για να μπορέσουμε να αναδείξουμε όλα εκείνα που μας πόνεσαν, μας έκαναν σοφότερους, μας πλούτισαν. Τούτη η πράξη σύνθετη κι επώδυνη πολλές φορές, θέλει περίσσευμα ψυχής κι επιμονή. Δε θέλει «λογιστές» που ακριβοδίκαια μετρούν και καταγράφουν στα λογιστικά τους τεφτέρια, έσοδα κι έξοδα αισθημάτων και συμπεριφορών και μεταφέρουν στην επόμενη χρήση υπόλοιπα και χρεωστικά. Μας θέλει να έχουμε υπερβεί μικρότητες και την καθημερινότητα που μας ταλανίζει. Τούτη η εποχή, του απολογισμού, με τρομάζει. Φοβάμαι, μην ανακαλύψω ότι κι εγώ έγινα σαν τους πολλούς που περνοδιαβαίνουν στο μεϊντάνι και πουλάνε ότι έχουν και δεν έχουν. Που με ύφος χιλίων καρδιναλίων έχουν άποψη για τα πάντα και ονειρεύονται εισαγγελικές έδρες να αγορεύουν και να επιμετρούν ποινές σε όσους διαφορετικά σκέπτονται και πράττουν. Φοβάμαι μήπως οι λέξεις μου δεν ενοχλούν πλέον κανέναν και γύρω μου ακούω καλά λόγια και κτυπήματα στην πλάτη επιδοκιμαστικά. Μη μάθω μέτρο και τεχνικές πολύπλοκες και τις κλείσω μέσα σε τούτα και τις κάνω οικόσιτες. Φοβάμαι μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου ψίθυροι και μουρμούρισμα που αποκοιμίζει τους δικούς μου. Μη καταντήσω να βλέπω την καθημερινότητα μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεων. Φοβάμαι μη καταντήσω να βλέπω από μακριά και με κιάλια τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος. Μην αρχίσω να βολεύομαι στον καναπέ μου και να τον στολίζω με όλα τα καλούδια της σύγχρονης ευημερίας μας και να τον κάνω πιο άνετο. Φοβάμαι μήπως βλέπω τη ζωή μόνο μέσα από τις σελίδες βιβλίων και μέσα από κάμερες τηλεδιασκέψεων και σταματήσω να ζω πραγματικά. Φοβάμαι να βλέπω γύρω μου ανθρώπους που έρχονται και μ` αγκαλιάζουν με την ίδια ευκολία που θα με κάρφωναν με λόγια είτε και με πράξεις. Φοβάμαι μήπως τούτο το γραπτό μείνει στη μέση και δεν βρει το στόχο του στο μυαλό των ανθρώπων και μείνει μόνο στην επιφάνεια των αισθημάτων τους . Φοβάμαι….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου