Διονυσιακά και άλλα.. τα απόνερα ενός τριήμερου
Γράφει: Ο Νίκος Μεντζίνης
Με τραγούδια διονυσιακά και «πρόστυχα» για τα περιποιημένα αυτιά των μικροαστών γιορτάσαμε και τούτες τις Αποκριές. Τραγούδια που μιλάνε ευθεία για την χαρά του έρωτα και το σμίξιμο των ανθρώπων, πέρα κι έξω από συμβάσεις , «πρέπει» και συμβατικότητες. Της παρέας του Διόνυσου, του Μέγα γητευτή των σωμάτων των γυμνών, των αισθήσεων που κινητοποιούν τον σκυμμένο από τα γήινα άνθρωπο και τον κάνουν να ορθώνεται, να γίνεται θεός έστω και για λίγο και να κατορθώνει ως και να γονιμοποιεί τη γη που τον περιβάλλει, είναι τούτα, γιατί μέσα από την διήγηση της δικής του πορείας, μας υπενθυμίζει ότι όλα είναι κύκλος ότι ο κάθε θάνατος είναι και προοίμιο μιας νέας γεννήσεως. Τραγούδια και κρασί και χώμα .
Με χώματα στα χέρια και το κεφάλι. Ο νους μας πυρακτωμένος από τον ήλιο που λάμπει στα μάτια των γιων μας και οι κόρες μας, μικρές μαινάδες ουρλιάζουν και χαίρονται, κουβαλώντας στις μικρές τους αγκαλιές λούλουδα φτωχά –τα πρώτα της άνοιξης-. Στα κοψίδια της θράκας («ωμοφάγον χάριν», επιτελούντες κι εμείς), κατορθώσαμε για άλλη μια φορά να γίνουμε κοινότητα, με φίλους καρδιακούς και «ξένους» που για πρώτη φορά συναντήσαμε.
Τούτα τα τραγούδια τα αποκριάτικα, οι μάσκες που βάλαμε στα πρόσωπά μας, οι φορεσιές οι αλλόκοτες, μας απελευθέρωσαν έστω και για λίγο από τον σφιγμένο και στημένο εαυτούλη μας. Τα κόκκινα μάγουλα από τη μέθη και τον ερεθισμό της επαφής μας με τους άλλους, ένωσαν πάλι το κομμένο νήμα, μας οδηγούν στο να αντισταθούμε στην λαίλαπα της ιδιώτευσης, της μοναξιάς του καναπέ και να ξαναγίνουμε κοινότητα με τους άλλους. Από αιώνες τα κουβαλάμε μέσα μας, τούτα τα δρώμενα με ονόματα διαφορετικά κάθε εποχή, μα πάντα ίδια και μοναδικά και τα μεταδίδουμε στις επόμενες γενιές. Και μας βοηθούν να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες , την καθημερινότητα, το άγχος της αυριανής μέρας, με τα δυσοίωνα νέα για το ασφαλιστικό, τα εργασιακά, τα κοινωνικά δικαιώματα. Με σοφία χιλιόχρονη , ο λαός μας, κατορθώνει να ξαποστάσει, να βρει το ρυθμό του, να μεταμορφωθεί και πάλι ολόρθος να σταθεί και να διεκδικήσει. Την δική του άνοιξη να δημιουργήσει.
Γράφει: Ο Νίκος Μεντζίνης
Με τραγούδια διονυσιακά και «πρόστυχα» για τα περιποιημένα αυτιά των μικροαστών γιορτάσαμε και τούτες τις Αποκριές. Τραγούδια που μιλάνε ευθεία για την χαρά του έρωτα και το σμίξιμο των ανθρώπων, πέρα κι έξω από συμβάσεις , «πρέπει» και συμβατικότητες. Της παρέας του Διόνυσου, του Μέγα γητευτή των σωμάτων των γυμνών, των αισθήσεων που κινητοποιούν τον σκυμμένο από τα γήινα άνθρωπο και τον κάνουν να ορθώνεται, να γίνεται θεός έστω και για λίγο και να κατορθώνει ως και να γονιμοποιεί τη γη που τον περιβάλλει, είναι τούτα, γιατί μέσα από την διήγηση της δικής του πορείας, μας υπενθυμίζει ότι όλα είναι κύκλος ότι ο κάθε θάνατος είναι και προοίμιο μιας νέας γεννήσεως. Τραγούδια και κρασί και χώμα .
Με χώματα στα χέρια και το κεφάλι. Ο νους μας πυρακτωμένος από τον ήλιο που λάμπει στα μάτια των γιων μας και οι κόρες μας, μικρές μαινάδες ουρλιάζουν και χαίρονται, κουβαλώντας στις μικρές τους αγκαλιές λούλουδα φτωχά –τα πρώτα της άνοιξης-. Στα κοψίδια της θράκας («ωμοφάγον χάριν», επιτελούντες κι εμείς), κατορθώσαμε για άλλη μια φορά να γίνουμε κοινότητα, με φίλους καρδιακούς και «ξένους» που για πρώτη φορά συναντήσαμε.
Τούτα τα τραγούδια τα αποκριάτικα, οι μάσκες που βάλαμε στα πρόσωπά μας, οι φορεσιές οι αλλόκοτες, μας απελευθέρωσαν έστω και για λίγο από τον σφιγμένο και στημένο εαυτούλη μας. Τα κόκκινα μάγουλα από τη μέθη και τον ερεθισμό της επαφής μας με τους άλλους, ένωσαν πάλι το κομμένο νήμα, μας οδηγούν στο να αντισταθούμε στην λαίλαπα της ιδιώτευσης, της μοναξιάς του καναπέ και να ξαναγίνουμε κοινότητα με τους άλλους. Από αιώνες τα κουβαλάμε μέσα μας, τούτα τα δρώμενα με ονόματα διαφορετικά κάθε εποχή, μα πάντα ίδια και μοναδικά και τα μεταδίδουμε στις επόμενες γενιές. Και μας βοηθούν να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες , την καθημερινότητα, το άγχος της αυριανής μέρας, με τα δυσοίωνα νέα για το ασφαλιστικό, τα εργασιακά, τα κοινωνικά δικαιώματα. Με σοφία χιλιόχρονη , ο λαός μας, κατορθώνει να ξαποστάσει, να βρει το ρυθμό του, να μεταμορφωθεί και πάλι ολόρθος να σταθεί και να διεκδικήσει. Την δική του άνοιξη να δημιουργήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου