Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 15, 2006

Ανοιχτή επιστολή σε υποψήφιο απεργοσπάστη

- Εσείς κυρία θα απεργήσετε;
- Φυσικά παιδί μου.
- Και θα πληρώνεστε τις μέρες της απεργίας;
- Όχι παιδί μου.
- Κι αν τα αιτήματα σας δικαιωθούν θα αφορούν κι αυτούς που δεν απήργησαν;
- Μα φυσικά.
- Μα αυτό κυρία, εκτός από άδικο, είναι κι άτιμο.
(αυθεντικός διάλογος ανάμεσα σε εκπαιδευτικό και μαθητή λίγο πριν την απεργία)
Μας έλεγες: «Με 24ωρες και 48ωρες απεργίες τίποτα δεν γίνεται»
Για αυτό και 'μεις αποφασίσαμε αγώνα διαρκείας.
Αν έρθεις μαζί μας θα είμαστε πιο δυνατοί.
Αν έρθεις μαζί μας θα νικήσουμε συντομότερα.
Μας λες: «Λεν μπορώ να χάσω μεροκάματο. Δεν έχω. Με πνίγουν οι ανάγκες. Λυπάμαι.»
Σου λέμε: Δεν απεργεί αυτός που «έχει». Απεργούμε όλοι για να «έχουμε».
Και το δικό μας βιβλιάριο αδειάζει πριν τελειώσει το δεκαπενθήμερο.
Κι εμείς δάνεια έχουμε. Κι αν χρειαστεί θα ξαναδανειστούμε,
για να μη γίνουμε άδικοι, άτιμοι κι ανεύθυνοι. Για να μη γίνουμε απεργοσπάστες.
Κατάλαβέ το. Μας προσβάλλει ο εγωισμός σου. Κι εμείς ανάγκες έχουμε. Γι' αυτό και απεργούμε.
Μας λες: «Πρέπει να βρούμε διαφορετικές μορφές πάλης»
Σε προσκαλέσαμε σε τόσες συνελεύσεις και σε προσκαλούμε και τώρα να 'ρθεις μαζί μας και να μας πεις τις δικές σου μορφές πάλης
για να τις περπατήσουμε μαζί.
Σου λέμε πάντως καθαρά και ξάστερα:
στο βασίλειο της «ελεύθερης οικονομίας»
τα πάντα «κοστίζουν».
Και πάνω απ' όλα οι αγώνες.
Μας λες: «έλα μωρέ, με την απεργία τίποτε δεν γίνεται».
Σου λέμε: Πολλά γύρω μας γίνανε.
Μήπως δεν ξέρεις ότι τίποτα δεν μας χαρίστηκε;
Μήπως δεν ξέρεις ότι αυτά που σήμερα ακόμα κρατάμε
τα πήραμε με τους αγώνες των προηγούμενων;
Άλλωστε καταλαβαίνεις τι μας περιμένει χωρίς την απεργία.
Το βλέπεις δέκα χρόνια τώρα. Στη δουλειά που κάθε χρόνο γίνεται και χειρότερη.
Στο μισθό που λιγοστεύει.
Στη σύνταξη που απομακρύνεται.
Στα μάτια των μεγαλύτερων μαθητών που κάθε μέρα αδειάζουν από τη
δυσπιστία γι' αυτό που τους περιμένει.
Την απεργία δεν την κάνουμε εμείς. Την κάνουν αυτοί
που κάθε μέρα πριονίζουν περισσότερο το δικαίωμά μας να εργαζόμαστε με αξιοπρέπεια.
Αυτοί που με τους ασφαλιστικούς τους νόμους θέλουν να κάνουν τις τάξεις μας -εκτός από χώρους ζωής μας- και χώρους θανάτου μας.
Αυτοί που πιστεύουν πως δεν πιστεύουμε τα λόγια για
αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη
που καθημερινά διδάσκουμε στους μαθητές μας.
Μας λες: «ποιος θα μας ακούσει; ποιος νοιάζεται τώρα για την εκπαίδευση;»
Σου απαντάμε. Εσύ. Κι εμείς. Και χιλιάδες άλλοι
που βλέπουν πως το αυτονόητο στις μέρες μας παράλογο βαφτίζεται,
πως το αίτημα να ζούμε με αξιοπρέπεια από το μισθό μας βαφτίζεται κλοπή,
πως το δικαίωμα στη δουλειά και τη μόρφωση βαφτίζεται άχρηστη πολυτέλεια,
πως η καταδίκη των φτωχών μέσα από την εμπορευματοποίηση της παιδείας
λογίζεται μεγάλη εξυπνάδα,
πως το ανθρωπιστικό κέρδος από την κουλτούρα υποχωρεί
μπροστά στην «κουλτούρα του κέρδους».
Μας λες: «δεν έχω εμπιστοσύνη στην ηγεσία»
Σου λέμε: Σε προσκαλούμε (και τώρα)
να 'ρθεις στις συνελεύσεις για να σ’ ακούσουμε και να μας ακούσεις.
Να δικαιολογήσουμε το «συν» του συνάδελφου μέσα από την κοινή μας απόφαση.
Κι αν χάσουμε να ψάξουμε μαζί για το λάθος.
Για να ξαναρχίσουμε τους αγώνες πιο σωστά.
Έτσι κι αλλιώς θα έχουμε κερδίσει τη δυνατότητα να είμαστε μαζί,
χωρίς να ντρέπεσαι, χωρίς να ντρεπόμαστε. Κι αν κερδίσουμε μαζί να χαρούμε.
Λες στους μαθητές σου: «στη ζωή πρέπει να βαδίζετε με ψηλά το κεφάλι»
Σε ρωτάμε: Με πόσο ψηλά το κεφάλι μπορούν να βαδίσουν οι «προσκυνημένοι»; Το ξέρεις καλά και το ξέρουμε. Οι μεγάλες λέξεις που χρησιμοποιείς για να αποφύγεις τη
συστράτευση έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Πίσω τους μπορούν να κρυφτούν μικροί άνθρωποι.
Σου λέμε λοιπόν για στερνή φορά:
Όποιος μάθημα κάνει σαν αρχίζουν τα μαθήματα των αγώνων κι αφήνει άλλους να αγωνισθούν για πράγματα που κι αυτόν τον αφορούν
θα πρέπει δειλός κι ανεύθυνος να λέγεται.
Κι αν έρθει στην ήττα για να πει «εγώ σας τάλεγα»
θα πρέπει επιπλέον κι αναίσθητος να λέγεται:
αφού τα πράγματα που χάθηκαν κι αυτόν αφορούσαν.
Κι όταν έρθει στη νίκη με το τενεκεδάκι του απεργοσπάστη να μοιραστεί τα κέρδη,
πέρα από δειλός και ανεύθυνος και αναίσθητος,
κι άτιμος να λέγεται πρέπει, αφού τα πράγματα που με την τιμή των αγώνων και τους αγώνες της τιμής κερδήθηκανήταν πράγματα που κι αυτόν αφορούσαν

ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ...

Σκέψου συνολικά ..δράσε τοπικά

Το παραπάνω σύνθημα που βγήκε από τη δράση των περιβαλλοντικών και οικολογικών ομάδων στη δεκαετία του `80, πιστεύω, ότι συνεχίζει και σήμερα να περικλείει μέσα του μια μεγάλη αλήθεια και να σηματοδοτεί τη δράση ατόμων και ομάδων με ανησυχίες και ενδιαφέροντα για τον τόπο τους. Ουσιαστικά τι μας προτρέπει να κάνουμε; Να έχουμε στην οποιαδήποτε δράση μας, μια σφαιρική (σχεδόν παγκόσμια), γνώση και θεώρηση των πραγμάτων, αλλά να επικεντρώνουμε κάθε φορά σε κάτι μοναδικό και κοντινό μας με συνέπεια, μεράκι και πρόγραμμα ικανό να το μετασχηματίσει, κι ας θεωρείται από τους πολλούς «μικρό» και άνευ αξίας.
Σε φιλική κουβέντα, όταν τόλμησα να πω ότι θα με ενδιέφερε η «έκθεσή» μου για ένα από τα δημοτικά διαμερίσματα, κόντεψαν να με λυντσάρουν. Όλοι τους απορούσαν πως είναι δυνατόν να μπει κάποιος σε τέτοια διαδικασία. Στο μυαλό τους η πολιτική δράση, συνήθως ταυτίζεται τουλάχιστον με το αξίωμα του Βουλευτή και πάνω. Αδυνατούσαν να συνειδητοποιήσουν, ιδίως όσοι δεν είχαν ποτέ τους την οποιαδήποτε κοινωνική, συνδικαλιστική ή άλλη δράση, αλλά «ουρανοκατέβατοι» και «πορφυρογεννημένοι», κατεβαίνουν στην πολιτική κονίστρα, πως είναι δυνατόν κάποιος που συμμετέχει 20 χρόνια στα κοινά, να ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο. Η αντίδρασή τους με έπεισε για την ορθότητα της απόφασής μου.
Για όσους από μας η πολιτική δράση, δεν αποτελεί σκαλοπάτι και άλλοθι για κάτι άλλο (αξίωμα ή έμμισθη θέση), αλλά βασική ανάγκη έκφρασης και δραστηριοποίησης, η συμμετοχή μας στο βασικό, πρωταρχικό πλέον, κύτταρο της αυτοδιοίκησης είναι αναγκαία. Για να μπολιάσουμε από την αρχή τούτο το συκοφαντημένο και σε πολλές περιπτώσεις νεκρό σώμα της αυτοδιοίκησης με τις αρχές της ουσιαστικής λαϊκής συμμετοχής και δράσης. Για να συναντήσουμε επιτέλους τους πολίτες στο ζωτικό χώρο της γειτονιάς (βασικό κομμάτι της λειτουργίας μιας πόλης, μα παραμελημένο). Για να αναζητήσουμε τρόπους εξόδου από το κυρίαρχο μοντέλο της ιδιωτικοποιημένης αυτοδιοίκησης. Για να εφαρμόσουμε τις αρχές της εθελοντικής δράσης και της από τα κάτω διαχείρισης των ζητημάτων. Για να δημιουργήσουμε μια πόλη ανθρώπινη, που να αξίζει να ζούμε , εμείς και τα παιδιά μας.

1η Μέρα στο σχολείο

Άνοιξαν τις πόρτες τους τα σχολεία και υποδέχτηκαν τους χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες για άλλη μια φορά και μαζί τους ήρθαν στην επιφάνεια τα προβλήματα που συνεχίζουν να ταλανίζουν την εκπαίδευση. Προβλήματα χρόνια που έχουν να κάνουν με την υλικοτεχνική υποδομή (αίθουσες τσιμεντένιες και άχαρες), τις άθλιες μίζερες αυλές που χωρίς πράσινο, προσπαθούν να ξεκουράσουν από τον κάματο της μέρας (οι πιο σκληρά εργαζόμενοι είναι οι μαθητές μας) και να φιλοξενήσουν τα παιχνίδια των παιδιών μας. Με κενά σε εκπαιδευτικούς όλων των ειδικοτήτων ( αυτή τη στιγμή ξεπερνούν τους 170 σε όλο το Νομό, χωρίς να συνυπολογιστούν οι εκπαιδευτικοί που απουσιάζουν από το Ολοήμερο που καρκινοβατεί) . Εκπαιδευτικοί κακοπληρωμένοι (ο μισθός τους στο 45%-55%, του μέσου Ευρωπαϊκού), που γερνούν στις έδρες. Εκπαιδευτικοί που λοιδορούνται από την ηγεσία του ΥΠΕΘ, σαν τεμπέληδες και ψεύτες (τελευταίο παράδειγμα το ζήτημα των γυναικών που εγκυμονούν).
Προβλήματα φετινά που έχουν να κάνουν με την καθυστερημένη και χωρίς επαρκή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών νέων βιβλίων. Χιλιάδες τεύχη βιβλίων που οι δάσκαλοι, πιάνουν στα χέρια τους για πρώτη φορά, χωρίς να έχουν την παραμικρή άποψη για το περιεχόμενο, την διάρθρωση της ύλης, την σελιδοποίηση, το εικαστικό κομμάτι. Βιβλία που άλλοι κατασκεύασαν για αυτούς χωρίς αυτούς. Σε κάθε χώρα που σέβεται τον εαυτό της η διαδικασία αυτή θα κρατούσε 2-3 χρόνια. Θα έμπαιναν πιλοτικά τα νέα βιβλία και θα δοκιμάζονταν στην πράξη. Θα ζητούσαν τη γνώμη των μάχιμων εκπαιδευτικών της τάξης, θα σημείωναν τυχόν προβλήματα και δυσλειτουργίες, θα διόρθωναν τις ατέλειες, θα επιμόρφωναν επί μακρόν τους εκπαιδευτικούς και σταδιακά θα εντάσσονταν στο κανονικό πρόγραμμα. Εδώ, όλα τα παραπάνω έγιναν σε διάστημα 10 ημερών με 15 ώρες (ΝΑΙ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΩΡΕΣ επιμόρφωση)!!! Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΠΘ, η Κυβέρνηση, στο όραμα της Κοινωνίας για ένα σύγχρονο και δημοκρατικό σχολείο, απαντά με επιστροφή στο παρελθόν: Δοτοί Προϊστάμενοι, ανυπαρξία σχεδιασμού και οράματος, κεντρικός μέχρις ασφυξίας έλεγχος, μετατροπή της εκπαιδευτικής διαδικασίας σε ρουτίνα, σχολείο εξεταστικό κέντρο, εκπαιδευτικοί κακοπληρωμένοι, ανεκπαίδευτοι, εύκολα χειραγωγίσημοι, ταξικός προσανατολισμός, αποδόμηση του δημόσιου σχολείου. Ας αντισταθούμε και ας δράσουμε όλοι μαζί Εκπαιδευτικοί και γονείς. Δεν πάει άλλο!!