Έγκλημα στη σιωπή

Για 13^η ημέρα, το αίμα των αμάχων χύνεται στη γη του Λιβάνου και της Παλαιστίνης. Για άλλη μια φορά στη Μέση Ανατολή, το αίμα των αμάχων και των αθώων πολιτών χύνεται και κανείς από τους ισχυρούς της διεθνούς κοινότητας, δεν αντιδρά. Γιατί αντίδραση δεν είναι οι χλιαρές ανακοινώσεις όπου θύτες και θύματα καλούνται να δείξουν αυτοσυγκράτηση. Η κολοσσιαία πολεμική μηχανή του Ισραήλ, έχοντας την απόλυτη στήριξη των ΗΠΑ ( Veto στον ΟΗΕ, ακόμα και για απλή καταδίκη), σαρώνει , όχι τις πολεμικές δυνάμεις του Λιβάνου και των Παλαιστινίων, αλλά τις υποδομές των χωρών αυτών. Ηλεκτρικό, νερό, οδικό δίκτυο, αεροδρόμια, λιμάνια. Η συλλογική ευθύνη στο αποκορύφωμά της. Και η Ευρώπη, αλλά και η Κυβέρνησή μας, σφυρίζει αδιάφορη και για άλλα τυρβάζει. Ενώ έσπευσε να καταγγείλει την εκλογική επιτυχία της Χαμάς στην Παλαιστίνη και να τιμωρήσει έναν ολόκληρο λαό για τις πολιτικές του επιλογές, σιωπά και συσκέπτεται μπροστά στην ολοσχερή καταστροφή μιας χώρας και στην τιμωρία ενός ολόκληρου λαού. Ανθρωπιστική καταστροφή, ονόμασε η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας τις επιθέσεις. Και σαφώς δεν είναι η πρώτη!! Επί σειρά ετών, ένας ολόκληρος λαός τιμωρείται γιατί αγωνίζεται για το αυτονόητο: Τη δημιουργία μιας ελεύθερης πατρίδας. Και συκοφαντείται ο αγώνας τους και ονομάζεται «τρομοκρατικός». Στην εποχή της «αυτοκρατορίας» και της παντοδυναμίας των ΗΠΑ, κάθε κίνηση που αντιστρατεύεται τα συμφέροντά τους, αυτόματα τοποθετείται στον «άξονα του κακού» και δαιμονοποιείται, προκειμένου να καταστεί εύκολα αντιμετωπίσιμη. Κι όμως ο ηρωικός αγώνας του Παλαιστινιακού λαού και όσων αντιστέκονται, αντέχει και αποτελεί μόνιμο αγκάθι στην ιμπεριαλιστική πολιτική τους. Και χρειάζεται μια απάνθρωπη πολεμική μηχανή, για να προσπαθήσει να κάμψει το φρόνημά τους. Μέχρι τώρα δεν τα καταφέρνει. Και όσο υπάρχουν κινήματα στήριξης και συμπαράστασης σε τούτο τον αγώνα, κινήματα λαϊκά σε όλο τον κόσμο, υπάρχει ακόμα ελπίδα για όλους μας: Για να αντιπαλέψουμε τη βαρβαρότητα και την εγκληματική πολιτική τους. Γιατί δεν μπορούμε και δεν πρέπει να θρηνούμε από τον καναπέ μας. Γιατί η αδράνειά μας είναι ή γίνεται συνενοχή. Καιρός να πάρουμε μέρος σε τούτο τον πόλεμο ενάντια στην αδικία και την καταστροφή. Και να υψώσουμε τη φωνή μας. Και να ζητήσουμε εμείς, αφού δεν το κάνουν οι Κυβερνώντες: Σταμάτημα της βαρβαρότητας εδώ και τώρα.