1η Μάη Μέρα αγώνα και μνήμης

Εγκύκλιος Ομοσπονδίας Οργανωμένων Επαγγελμάτων
& Εργατικών Συνδικάτων (Η.Π.Α. 1886)

«Σηκωθείτε, δουλευτάδες της Αμερικής!, αφήστε κάτω τα εργαλεία σας την 1η του Μάη 1886, σταματήστε τη δουλειά σας, κλείστε τα εργοστάσια, τις φάμπρικες και τα ορυχεία. Για μια μέρα το χρόνο. Μια μέρα επανάστασης , όχι ανάπαυσης! Μια μέρα που δεν ορίστηκε από τους καυχησιάρηδες εκπροσώπους των θεσμών που κρατούν την εργατιά σε υποτέλεια. Μια μέρα στην οποία οι εργάτες κάνουν τους δικούς τους νόμους κι έχουν τη δύναμη να τους εφαρμόσουν, όλα αυτά χωρίς τη συγκατάθεση, την έγκριση αυτών που καταπιέζουν και κυβερνούν. Μια μέρα κατά την οποία με τεράστια δύναμη , η ενότητα της στρατιάς των δουλευτάδων παρατάσσεται κατά των δυνάμεων που σήμερα εξουσιάζουν τα πεπρωμένα του λαού όλων των εθνών. Μια μέρα διαμαρτυρίας ενάντια στην καταπίεση και την τυραννία, ενάντια στην αμάθεια και κάθε είδος πολέμου. Μια μέρα κατά την οποία οι εργάτες θα πρέπει να αρχίσουν να απολαμβάνουν «οκτώ ώρες για δουλειά, οκτώ ώρες για ανάπαυση και οκτώ ώρες για ό,τι θα ήθελαν».

Στο Ηράκλειο συγκέντρωση Ν. Τμήματος ΑΔΕΔΥ και Ε.Κ.Η στις 10 το πρωί στο Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου

Βαρέθηκα....

Βαρέθηκα.... και παρότι ο ελέυθερος χρόνος μου (διακοπές γαρ), είναι αρκετός, βαρέθηκα να σχολιάζω τα τεκταινόμενα. Βυθίστηκα σε παλιά αγαπημένα βιβλία, ανακάλυψα και πάλι τον Ηλία Πετρόπουλο και ξαναβυθίστηκα στη βιογραφία του Βικέντιου (!!!) Βαν Γκόγκ. Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν κατάφερε να γλυκάνει την ψυχή μου. Ας είναι σας αφήνω να ασχολήστε με την τιμή του οβελία, τα τερτίπια του καιρού και τα επικοινωνιακά ευρήματα του κου Τσίπρα!!! Θα τα πούμε μετά τις γιορτές....... Να περάσετε καλά!!

Ο φόβος για τις λέξεις

Οι λέξεις πάντα τρόμαζαν τις εξουσίες και εννοώ οι λέξεις οι αλώβητες από τον καθωσπρεπισμό και οι φέρουσες την αρχέγονη σημασία τους, οι « πιστοποιημένες» λέξεις. Ο γραπτός λόγος από τη φύση του, είναι «κοινωνικός», θέλει να μοιραστεί με άλλους ανθρώπους, να χαριεντιστεί μαζί τους, να τους «δοθεί» και να γίνει κτήμα των άλλων.Έτσι είναι. Οι λέξεις, οι προτάσεις, τα κείμενά μας, είναι σαν τις άπιστες γυναίκες. Θέλουν τα μάτια των άλλων να τις θαυμάζουν, να τις γδύνουν από τα επιφανειακά στολίδια τους, να τις κάνουν δικές τους. Περιμένουν τον ανυποψίαστο αναγνώστη, που είναι έτοιμος να παρακολουθήσει μια ιστορία που δεν τον ενδιαφέρει προσωπικά, ν` αρχίσει την ανάγνωση. Και του κλείνουν το μάτι, του ανοίγονται, του στέλνουν χιλιάδες μηνύματα, τον καθοδηγούν, μέχρι να τους παραδοθεί εντελώς. Έρμαιο στα χέρια τους. Το ίδιο και ο επόμενος, ο επόμενος….. κάθε ένας μοναδικός και ξεχωριστός εραστής σε αυτό το παιχνίδι στα σκιερά δάση της αφήγησης.Κι εσύ, ο γραφιάς, έρημος και μόνος, αποκομμένος από τα γραπτά σου, γεύεσαι τη χαρά της αφής του φτηνού χαρτιού. Απολαμβάνεις την ηδονή της ανάγνωσης και ήδη δουλεύεις στο μυαλό σου το επόμενο θέμα που σε συγκινεί. Αυτά σε φυσιολογικές συνθήκες γιατί μπορούν οι λέξεις σου να πέσουν σε «θεοφοβούμενους» σε ανθρώπους που το σύνθημα «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», είναι το όνειρό τους για την Κοινωνία και τότε:

ΕΡΣΗ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ:
«Πάλι οι Ταλιμπάν... Είναι μια εξωφρενική απόφαση που υποστηρίζεται από ένα τραγελαφικό κείμενο. Γιατί τέτοιος φόβος για τις λέξεις; Δεν υπάρχουν καλές και "βρώμικες" λέξεις. Πίσω από μια βιτρίνα ηθικοπλαστικών προθέσων κρύβεται μια κοινωνία συντηρητική και μικρόψυχη, που εξοστρακίζει τους φόβους της με το κυνήγι μαγισσών.

ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΡΚΑΡΗΣ, (πρόεδρος του δ.σ. του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου):1) Οταν ένας δικαστής φτάνει στο σημείο μέσα σε μία απόφαση να κάνει ακόμη και υποδείξεις παιδαγωγικού χαρακτήρα με σφαλιάρες, δεν θα πρέπει να απορεί κανείς που δίνει εντός εισαγωγικών σφαλιάρα σ' ένα βιβλίο που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, πρόεδρος της Ελληνικής Ενωσης για τα Δικαιώματα του ΑνθρώπουΟ κύριος Πλεύρης αγωνίζεται υπέρ της ελεύθερης έκφρασης. Θεωρεί δικαίωμά του να υβρίζει τους εβραίους και να μεταδίδει τα αισθήματα μίσους που νιώθει απέναντί τους στο αναγνωστικό του κοινό. Οταν προσφάτως δικάστηκε για ένα βιβλίο του, επέλεξε την υπερασπιστική διέξοδο της ελευθερίας στην έκφραση για να μην καταδικαστεί. Στις δημοκρατίες, οι άνθρωποι στα βιβλία τους είναι ελεύθεροι να εκφράζουν τα αισθήματά τους για τους άλλους. Ο ίδιος ωστόσο -ιστορικά συνεπής στον αγώνα του εναντίον της ελεύθερης έκφρασης των άλλων- στράφηκε πριν από λίγο καιρό εναντίον του ελληνικού δημοσίου διότι το βιβλίο «Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές» της Ερσης Σωτηροπούλου συμπεριελήφθη στον κατάλογο βιβλίων που αγοράστηκαν από περίπου διακόσιες σχολικές βιβλιοθήκες στην Ελλάδα πριν από ένα χρόνο.

(Τα παραπάνω τρία αποσμπάσματα των δηλώσεων είναι από την Ελευθεροτυπία)

ΑΝΤΙ....τέλος

Μεγάλωσα με το ΑΝΤΙ. Ακόμα κρατάω τα παλιά τεύχη σε κάποια γωνιά. Όσο κι αν τα τελευταία χρόνια το είχα "κόψει" λόγω διαφωνιών μου με τη σκληρή και πολλές φορές άδικη επίθεση στο ΠΑΣΟΚ, συνέχιζα στα "μουλωχτά" να το διαβάζω μέσω της ηλεκτρονικής του έκδοσης. Το τέλος του όμως με λύπησε, σαν να χάνεις έναν παιδικό φίλο......

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ ΤΟΥ

"Oι αποχαιρετισμοί είναι πάντα δύσκολοι και ο υπογράφων εκδότης, σαν έτοιμος από καιρό θέλω να απευθυνθώ σε σας που τόσα χρόνια ζήσατε μαζί με εμένα και τους συνεργάτες μας την περιπέτεια της έκδοσης του Αντί και να σας θυμίσω τις καλές αλλά και τις σκληρές μέρες που διατρέξαμε όλα αυτά τα χρόνια με ένα περιοδικό ανά χείρας κάθε δεκαπενθήμερο ή και πιο συχνά. Να σας θυμίσω τις ζωντανές μας συναντήσεις μέσα από τα συνέδρια, τις εκδηλώσεις και τις γιορτές του περιοδικού, μέσα από την ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας.
Θέλω να σας πω, με την ειλικρίνεια και την αμεσότητα που ήταν το γνώρισμα πάντα της σχέσης μας, ότι η έκδοση του περιοδικού αναστέλλεται. Πως άλλοι πιο νέοι και πιο δραστήριοι από εμάς θα έρθουν ίσως στο μέλλον στη θέση μας και ίσως με αυτό τον τρόπο, με το καινούριο αίμα, το περιοδικό να έρθει ακόμη πιο κοντά στους νέους ανθρώπους και στις νέες εποχές. Aυτή η ώρα έχει έρθει; Το βέβαιο είναι πως από τη θέση αυτή, εδώ και σχεδόν 34 χρόνια, προσπάθησα να κάνω το καλύτερο που μπορούσα με καθαρή καρδιά.
Από τη θέση αυτή θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους που πέρασαν από το Αντί στη μακρά διάρκεια των 34 χρόνων της έκδοσής του. Τους συνεργάτες δημοσιογράφους, τους φίλους πανεπιστημιακούς, τους σκιτσογράφους, τους φωτογράφους, τους τεχνικούς, τους τυπογράφους, όλους τους ανεξάρτητους αριστερούς πολίτες που συνέβαλαν στη συγκρότηση της ύλης και βοήθησαν, ο καθένας από τη σκοπιά του, στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του περιοδικού.Τώρα που πέρασαν τα χρόνια, φαίνεται καθαρότερα η βοήθεια και η συμβολή του καθενός. Αν και το Αντί δεν διατήρησε πάντα τις καλύτερες σχέσεις με πολλούς φίλους και συνεργάτες, ωστόσο οφείλει να αναγνωρίσει ότι όλες οι συμβολές λειτούργησαν εντέλει θετικά.
Οι αποχαιρετισμοί είναι πάντα δύσκολοι, ας μην τους κάνουμε δυσκολότερους με λόγια περιττά και ανούσιες φλυαρίες.Η αναστολή έκδοσης του περιοδικού αποφασίστηκε οριστικά πριν από έξι μέρες. Τώρα λοιπόν που κλείνουμε και τα λογιστικά μας βιβλία, διαπιστώσαμε ότι πολλοί συνδρομητές έχουν ανανεώσει τη συνδρομή τους. Εμείς έχουμε όλα αυτά τα στοιχεία· δεν έχουμε, όμως, τους λογαριασμούς σας. Γι’ αυτό θα θέλαμε να ζητήσουμε από τους συνδρομητές που έχουν πληρώσει τη συνδρομή τους να μας στείλουν τα στοιχεία τους, για να επιστρέψουμε εμείς πλέον ό,τι χρωστάμε. Σας παρακαλούμε λοιπόν να μας στείλετε με επιστολή (περιοδικό Αντί, Δημοχάρους 60, 115 21 Αθήνα), φαξ (210-7226107) ή ηλεκτρονικό μήνυμα (chpapou@otenet.gr) ονοματεπώνυμο, διεύθυνση και τραπεζικό λογαριασμό (εάν έχετε). Εναλλακτικά, θα μπορούσατε να πάρετε βιβλία των εκδόσεων «Πολύτυπο» ή τόμους του Αντί. Περιμένουμε το μήνυμά σας.
Kι όπως λέγαν οι παλιοί,Σας ευχαριστώ και σας σφίγγω το χέρι.
Χρήστος Γ. Παπουτσάκης

Σύγχρονα κολαστήρια

εν φυλακή, και ουκ επεσκέψασθέ με.
02/3 Ματθαίος κε΄31-46

«Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε»
Ναζίμ Χικμέτ, Μικρόκοσμος

Σκυμμένοι από την καθημερινότητα, προσπερνάμε πολλές φορές με ελαφρά την καρδία τα μικρά ή μεγαλύτερα δράματα που διαδραματίζονται στα «σωφρονιστικά καταστήματα». Ναρκωτικά, βία, αρρώστιες, αυτοκτονίες, απόγνωση, «σχολείο εγκλήματος». Ανατριχιάζουμε ίσως καμιά φορά καθισμένοι στον καναπέ μας , αλλά μέχρις εκεί. Κι όμως η κόλαση είναι δίπλα μας: Οι κρατούμενοι βρίσκονται στη φυλακή επειδή τιμωρήθηκαν και όχι για να τιμωρηθούν. Οι εξεγέρσεις, οι αυτοκτονίες και οι θάνατοι στις φυλακές δεν είναι τα ψιλά των εφημερίδων, αλλά οι δραματικές εκκλήσεις στον «έξω κόσμο» για να σταματήσουν τα απάνθρωπα μέτρα σωφρονισμού, οι παράλογες πειθαρχικές ποινές, οι συνεχείς μεταγωγές και τα σκληρά κατασταλτικά μέτρα που προσβάλλουν τα στοιχειώδη δικαιώματα και την αξιοπρέπειά τους. Στις φυλακές, το πρόβλημα εκδηλώνεται στις απάνθρωπες και βάρβαρες συνθήκες κράτησης, το στοίβαγμα και την «αποθήκευση» διπλάσιου αριθμού κρατουμένων σε σχέση με τη χωρητικότητα, τις τραγικές ελλείψεις σε ειδικό επιστημονικό και υποστηρικτικό προσωπικό. Πρόκειται για μια κατάσταση που δικαιολογεί τη συχνά χρησιμοποιούμενη λέξη για τις φυλακές «ανθρώπινες χωματερές». Μια πολιτική επανένταξης, που έχει στο κέντρο της προσοχής τον άνθρωπο που παραβίασε τον ποινικό νόμο, ξεκινάει μέσα από τη φυλακή. Με την εξασφάλιση θέσεων εργασίας για όλους τους κρατούμενους, ώστε να μην εθίζονται στην απραξία και να μην ατονούν οι γνώσεις και οι ικανότητες που είχαν πριν τη φυλάκιση. Με τη λειτουργία εκπαιδευτικών προγραμμάτων και πολιτιστικών - αθλητικών δραστηριοτήτων. Με τη διαρκή και επαρκή λειτουργία προγραμμάτων απεξάρτησης για τους χρήστες. Αντί αυτού, υπόδικοι συγκατοικούν με κατάδικους, χρήστες με εμπόρους ναρκωτικών, ελαφροποινίτες με βαρυποινίτες. Μέριμνα για τον αποφυλακισμένο σημαίνει εξασφάλιση μόνιμης και σταθερής εργασίας, κάτι που ακούγεται δυστυχώς σαν ανέκδοτο μέσα στις συνθήκες αύξησης της ανεργίας, των απολύσεων, επέκτασης των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Θα αντιδράσουμε κάποια στιγμή συνδικάτα, κόμματα και Κοινωνία, ή και πάλι πέφτουμε από τα σύννεφα;

Citius, altius, fortius…. Η κοινωνία της ντόπας

Το ζήτημα της ντόπας που ξαναβγήκε στην επικαιρότητα και της αποκαθήλωσης των μέχρι πρότινος ηρώων, είναι μια εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας και της Κοινωνίας μας. Είναι το μωσαϊκό που έχει τα πάντα : «Αρχαίο πνεύμα αθάνατο» και «αθανάτους» εργολάβους και σύγχρονα κάτεργα που νέοι και νέες «μετατρέπονται» σε υπερπρωταθλητές. Σκληρά εργαζόμενους που τα φέρνουν δύσκολα πέρα και μαύρο χρήμα που σπαταλιέται ασύστολα.
Η υπόθεση της ντόπας στους αθλητές της άρσης βαρών, έσπασε και πάλι το απόστημα και φανέρωσε ακόμα και σε μας τους αδαείς την αλήθεια: ότι το οικοδόμημα του αθλητισμού που δημιουργήθηκε για να γεννήσει πρωταθλητές και χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, είναι σάπιο. Αφήσαμε στα αζήτητα τον μαζικό αθλητισμό της δεκαετίας του 1980 και παρασυρμένοι από τις σειρήνες των διακρίσεων αλλά και του εύκολου πλουτισμού, ενδώσαμε πολιτεία και κοινωνία στην ύβρη: Στην παραγωγή πρωταθλητών πέρα και έξω από το μέτρο.
Ένα μυστικό στους ειδικούς και στους κυβερνώντες, έγινε κοινό μυστικό. Κι εκεί που μια Κοινωνία έκλεινε τα μάτια και δοξολογούσε την ανωτερότητα της φυλής και των γονιδίων της, οι ίδιοι οι ήρωές της γκρεμοτσακίστηκαν από τα βάθρα τους. Είναι τελικά μια εξαίρεση τούτη η κατάσταση; Μάλλον όχι , πιστεύω ότι είναι ο κανόνας: Η κοινωνία μας είναι στηριγμένη πάνω στις ντόπες παντός είδους. Η ντόπα είναι σαν την πρέζα, από άποψη παρενεργειών, αλλά υπάρχει μία μεγάλη διαφορά: η πρέζα σε οδηγεί στο περιθώριο, ενώ η ντόπα στην καταξίωση. Τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση. Η ντόπα είναι και αυτή παιδί του σύγχρονου life style . Το πρότυπο της αρπαχτής και του νεοπλουτισμού, η «κονόμα» και η γλυκιά ζωή είναι το όραμά μας. Για να το πετύχουμε δεν διστάζουμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε μέσο: Να περάσουμε από κρεβάτια Γενικών Γραμματέων, να στριμωχτούμε στα πολιτικά γραφεία, να βγάλουμε σε δημόσια θέα κάθε ιδιωτική μας σκηνή προκειμένου να αποκτήσουμε δημοσιότητα για 15 λεπτά. Άλλωστε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Ακόμα κι αν οι ίδιοι, οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί, ξανασηκωθούν, εμείς όλοι μας θα παραμείνουμε για πάντα θαμμένοι και πληγωμένοι στα ερείπια. Έως ότου αποφασίσουμε την αυτοκάθαρσή μας και την επιβάλλουμε και σε αυτούς που μας κυβερνούν.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΟΛΜΗ" (tolmi.gr) την Παρασκευή 11/04/2008

Το τέλος του κοινωνικού κράτους;

Ιδιαίτερα επίκαιρη η κυκλοφορία του νέου βιβλίου του Αλέξη Μητρόπουλου. Βγαίνει στην κυκλοφορία σε μια εποχή που η νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΝΔ, άφησε κατά μέρος τα φληναφήματα περί Μεσαίου χώρου, σεμνότητας και ταπεινότητας και έδειξε το δασύτριχο στήθος του κτήνους. Έδειξε την πραγματική εικόνα μιας νεοδεξιάς Κυβέρνησης που αδιαφορεί για την κοινωνική αποδόμηση που δημιουργεί η πολιτική της προκειμένου να εξυπηρετήσει τις πολιτικές επιδιώξεις της. Το ασφαλιστικό αλλά και οι επιχειρούμενες αλλαγές στα εργασιακά, οι αντιεκπαιδευτικές πολιτικές της, η αποδόμηση της δημόσιας υγείας, αποτελούν την επιθετική αιχμή της ΝΔ απέναντι στην Κοινωνία. Τώρα είναι η ώρα να οπλιστούμε όλοι μας με θεωρητικά εργαλεία ικανά να μας κινητοποιήσουν και να μας κάνουν ικανούς να απαντήσουμε συλλογικά.

Στο Ηράκλειο η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει την ΤΕΤΑΡΤΗ 09/04/2008 στις 7 μμ στο Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου. Συντονιστής ο δημοσιογράφος Γιώργος Σαχίνης. Θα μιλήσει ο συγγραφέας Αλέξης Μητρόπουλος και θα το παρουσιάσουν οι:

• Νικήτας Δολαψάκης Πρόεδρος Επιμελητηρίου Ηρακλείου
• Βασίλης Λαμπρινός Πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Ηρακλείου
• Νίκος Μεντζίνης Πρόεδρος Νομ. Τμήματος ΑΔΕΔΥ
• Γιώργος Σκουλατάκης Πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου

Για τους συντρόφους μου.......αφιερωμένο

Αναρωτιέμαι: γιατί να συζητάω μαζί τους;

ψωνίζουνε τη γνώση για να την πουλήσουν.

θέλουν να μάθουνε πού υπάρχει γνώση φτηνή που να μπορούνε ακριβά να την πουλήσουν.

Γιατί να ενδιαφερθούνε να γνωρίσουν ό,τι ενάντια στην αγοραπωλησία μιλάει;

Θέλουνε να νικήσουν.

Στη νίκη ενάντια τίποτα δε θέλουνε να ξέρουν.

Δε Θέλουνε άλλοι να τους καταπιέζουν, Θέλουνε να καταπιέζουνε οι ίδιοι.

Δε θέλουνε την πρόοδο.Θέλουνε την υπεροχή.

Πειθαρχούνε σ' όποιοντους υπόσχεται πως θα μπορούνε να διατάζουν.

Θυσιάζονται για να μπορέσει να μείνει όρθιος ο βωμός της θυσίας.

Τι να τους πω, σκέφτηκα.

Αυτό θέλω να τους πω, αποφάσισα.

(ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ)

Βέτο..... στις αυξήσεις

1-2,5 Ευρώ την ημέρα οι αυξήσεις που ανακοινώθηκαν από το οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης για τους Δημοσίους Υπαλλήλους!!!

Η εισοδηματική πολιτική (2,5% από 1ης Ιανουαρίου και 2% από 1ης Οκτωβρίου αλλά και η ένταξη μόνο του 1/3 του κινήτρου απόδοσης στο βασικό μισθό) που ανακοινώθηκε από την Κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική λιτότητας για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και για το 2008.Οι «αυξήσεις» που δίνονται υπολείπονται σε μέσα επίπεδα ακόμη και του επίσημου πληθωρισμού που τρέχει με 4,5%. Αν κανείς πάρει υπόψη του ότι τα παραπάνω ποσά δίνονται μόνο στις βασικές αποδοχές και όχι στο σύνολο των αποδοχών, καθώς και το γεγονός ότι το 2007 είχαμε ακόμη και ονομαστική μείωση των αποδοχών μας εξαιτίας της θεσμοθέτησης κρατήσεων για την επέκταση των 140 ευρώ στους συνταξιούχους, τότε αποκαλύπτεται πλήρως η συνέχεια της αποδυνάμωσης της αγοραστικής δύναμης των μισθών μας.Έτσι, το πραγματικό εισόδημα των δημοσίων υπαλλήλων το 2008, μετά την αφαίρεση του πληθωρισμού, παραμένει στάσιμο ή και υφίσταται μικρή μείωση- σε ορισμένες κατηγορίες- σε περίοδο όπου οι τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης κάνουν άλματα και οι δόσεις των δανείων των νοικοκυριών γίνονται όλο και μεγαλύτερες. Οι αυξήσεις της εισοδηματικής πολιτικής είναι αρκετά χαμηλότερες και από αυτές που προβλέπει για τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα η νέα συλλογική σύμβαση ΓΣΕΕ και ΣΕΒ!!!

Προς κρατικοποίηση οι τράπεζες

Το Φόρουμ Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας προτείνει σε Μπους και Μπράουν την εθνικοποίηση τραπεζών

▅ Οι υπουργοί Οικονομίας και οι κεντρικοί τραπεζίτες των δέκα πλουσιότερων χωρών θεωρούν την κατάσταση στις αγορές «ασταθή και άκρως επικίνδυνη»
▅ Για τις τράπεζες που απειλούνται με κατάρρευση προτείνουν τη μερική επανεθνικοποίησή τους, όπως έγινε με τη Νorthern Rock και την Βear Sterns
▅ Μια τέτοια λύση αμφισβητεί το φιλελεύθερο μοντέλο των αυτορρυθμιζόμενων αγορών και σηματοδοτεί την επιστροφή στην εποχή του κρατικού παρεμβατισμού

Από το σημερινό "Βήμα" η είδηση και η φωτό

Και τα παπαγαλάκια του Νεοφιλελευθερισμού; Και οι "φιλόσοφοι" που περιέγραφαν το "τέλος της ιστορίας"; Και οι "μονόδρομοι" προς την κυριαρχία της αγοράς; Που θα κρυφτούν όλοι τους που λοιδορούσαν τα κινήματα για απηρχαιωμένες αντιλήψεις και "συντηρητικές απόψεις";

Η συνέχεια

Και τώρα τι; Το σύνθημα στους τοίχους δεν θα πρέπει να γίνει πράξη. Η διέξοδος, για το ξεπέρασμα των πολύπλευρων κρίσεων και προκλήσεων είναι η συνεργία, η συμμετοχή του εργαζόμενου, του ενεργού Πολίτη, η συνευθύνη, η συναίνεσή του και η συνεργασία του,σε κάθε τομέα της ζωής. Πρέπει να ανοίξουμε το σπίτι της πολιτικής όχι μόνο στον “επώνυμο” πολίτη αλλά και στον εντελώς “άγνωστο”, σε μια ακατάπαυστη κίνηση προόδου της κοινωνίας. Η χωρίς προϋποθέσεις υποδοχή της γνώμης του “άλλου” τροφοδοτεί αδιάλειπτα τον νέο λόγο και ανοίγει τον δρόμο σε μορφές άμεσης δημοκρατίας. Να δημιουργήσουμε από τα κάτω, με την συμμετοχή όλων , ένα πρόγραμμα συμμετοχής και αγώνα νέο, ελκυστικό, αποτελεσματικό, προϊόν διαλόγου, συνευθύνης και όχι πρόγραμμα γραφειοκρατών χωρίς όραμα και "από τα πάνω". Δεν θέλουμε τον λαό στον καναπέ της ιδιώτευσης αλλά στο κέντρο των εξελίξεων και συνδιαμορφωτή σε αυτές. Η έξοδος από την πολιτική ένδεια και την ακοινωνησία, είναι η δυνατότητα της από κοινού κατοχής της πολιτικής από το σύνολο των πολιτών που επιθυμούν να μετέχουν. Μια τέτοια ολική πολιτική που μας επιτρέπει την αποδοχή του διαφορετικού, επομένως και την σύνθεση, μπορεί να βοηθήσει ποικιλοτρόπως. Να είναι αλληλέγγυα με κάθε πολίτη, επειδή είναι πολιτική που προάγει την ισόρροπη σχέση ανάμεσα στο δικαίωμα και στην ευθύνη. Ας βοηθήσουμε όλοι μας στην δημιουργία του νέου σύγχρονου κινήματος . Οι ιδέες όλων, η δημιουργικότητα, η συμμετοχή , είναι απαραίτητος όρος.

Πρωταπριλιά: Χρόνια πολλά ΝΔ