Παρασκευή, Απριλίου 23, 2010

Το νεοφιλελεύθερο σοκ της ελληνικής κοινωνίας


Ζούμε μια εποχή πρωτόγνωρη, μια εποχή που βασικές οικονομικές, εργασιακές, ασφαλιστικές αλλά και κοινωνικές κατακτήσεις, στοχοποιούνται ως αιτίες  της οικονομικής δυσπραγίας της χώρας και καταργούνται σωρηδόν.  Εκείνο που κάνει εντύπωση είναι η δυσανάλογη αντίδραση της Κοινωνίας απέναντι σε όλα τούτα. Οι εξηγήσεις ποικίλες: άλλοι τα ρίχνουν στον κοινωνικό αυτοματισμό (να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα), άλλοι στην δεινή θέση των συνδικάτων, που είχαν και έχουν καλλιεργήσει πνεύμα αναμονής και παθητικότητας  στους εργαζόμενους, άλλοι στο πνεύμα ιδιώτευσης και ωχαδερφισμού που χαρακτηρίζει μεγάλη μερίδα της Κοινωνίας μας. Άλλοι μιλούν για το  «shock doctrine» (http://www.youtube.com/watch?v=b2tmV8PQV7I&feature=player_embedded) , στη θεωρία που ανέπτυξε τα τελευταία χρόνια η Καναδή δημοσιογράφος Νάομι Κλάιν.
Στο βιβλίο της με τον ίδιο τίτλο (The shock doctrine), η διάσημη συγγραφέας υποστηρίζει ότι οι νεοφιλελεύθεροι -που κυριαρχούν τις τελευταίες 3 δεκαετίες στη διεθνή οικονομική σκέψη και πρακτική- χρησιμοποιούν κάθε λογής κρίσεις και καταστροφές, από πολέμους και τρομοκρατικές επιθέσεις μέχρι σεισμούς, φτώχια και οικονομικές χρεοκοπίες για να επιβάλουν τη ριζική αλλαγή της χώρας που έχει πληγεί.  Δεν είναι νέα τούτη η θεωρία: Ο  θεωρητικός του νεοφιλελευθερισμού Μίλτον Φρίντμαν, «μόνο μια κρίση παράγει πραγματική αλλαγή» και μπορεί να οδηγήσει σε απελευθέρωση από την «τυραννία του status quo». Και όταν μιλάνε για αλλαγή οι νεοφιλελεύθεροι ιδεολόγοι εννοούν την «αγία τριάδα» που λατρεύουν: ιδιωτικοποιήσεις, περιορισμός του κράτους και περικοπές των κοινωνικών δαπανών.
Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία της νεοφιλελεύθερης συνταγής: ένα είδος συλλογικού τραύματος της κοινωνίας-πειραματόζωο. Στη Ρωσία, μετά το 1991, το σοκ από την πτώση του κομμουνισμού έκανε δυνατή την εφαρμογή της «θεραπείας σοκ» που ιδιωτικοποίησε την κρατική οικονομία. Στη Βολιβία, όπου ιδιωτικοποιήθηκε μέχρι και το νερό, είχε προηγηθεί μια μεγάλη περίοδος οικονομικής και πολιτικής αστάθειας. Στην περίπτωση της Χιλής, όπου το νεοφιλελεύθερο πείραμα εφαρμόστηκε για πρώτη φορά μετά το πραξικόπημα του Πινοσέτ το 1973, η κοινωνία ήταν τραυματισμένη από την αιματηρή ανατροπή της κυβέρνησης Αλιέντε και την οικονομική κρίση που είχε προηγηθεί.
Οι σημερινοί Έλληνες βρίσκονται σε καθεστώς σοκ και πληρούν την προϋπόθεση του συλλογικού τραύματος: Οι πάντες κινδυνολογούν!! Και ιδιαίτερα αυτοί που επί σειρά ετών κυβερνούσαν και οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ. Τα μεγάλα ιδιωτικά ΜΜΕ, πουλάνε τρόμο και βάσανα. Αντί να πληροφορήσουν τον κόσμο για τα πραγματικά αίτια που δημιούργησαν αυτή την κρίση, προτιμούν σκοπίμως να τον εκφοβίζουν και να τον τρομοκρατούν με τις συνέπειες που έχει δημιουργήσει αυτή, ώστε να μην μπορεί κανείς να αντιληφθεί τα βρώμικα σχέδια, που εφαρμόζονται με έντεχνο τρόπο από την πολιτική και επιχειρηματική ελίτ , με μοναδικό πάντα γνώμονα το κέρδος. Τα κόμματα (δυστυχώς), αντί να οριοθετήσουν την υπάρχουσα οικονομική κρίση και να προτείνουν λύσεις, αρέσκονται είτε στην καταστροφολογία, είτε σε μικροπολιτικές αναλύσεις του περασμένου αιώνα. Και ο πολίτης έρμαιο και στόχος. Βομβαρδίζεται από παντού για μονοδρόμους. Αβοήθητος σκύβει το κεφάλι και ψάχνει ιδιωτικούς δρόμους σωτηρίας (δεύτερη δουλειά κλπ), απαξιώνοντας ακόμα περισσότερο τη συλλογική δράση. Υπάρχει εναλλακτική λύση; Υπάρχει άλλος δρόμος; Η απάντηση είναι ναι. Πρώτα από όλα χρειάζεται συνειδητοποίηση του προβλήματος. Αναγκαίο είναι να υπάρξει ικανοποιητική και εναλλακτική, σφαιρική  πληροφόρηση για τα τεκταινόμενα. Και φυσικά δραστηριοποίηση όλων για κοινή , συλλογική δράση για την αντιμετώπιση των αποτελεσμάτων της κρίσης.
(Εφημερίδα "Πατρίς" Παρασκευή 23/04/2010)

Δεν υπάρχουν σχόλια: