Όταν μιλάει ο λαός…..

Πρωτοφανής ο εορτασμός της εθνικής επετείου. Πρωτοφανέρωτα γεγονότα που έδειξαν ακόμα μια φορά την αναντιστοιχία ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και την κοινωνία.  Ένα σύστημα παρηκμασμένο, ανίκανο να αφουγκραστεί και μια κοινωνία που βολοδέρνει στον αγώνα να σώσει ότι μπορεί από το παλιό και να οριοθετήσει το νέο.

Ένα πολιτικό σύστημα σε αφασία: μερίδα του (ΠΑΣΟΚ), θεωρεί ότι σώζει την πατρίδα από την καταστροφή, αδιαφορώντας για τους ανθρώπους . Χωρίς ανάλυση της κοινωνικής πραγματικότητας και της διεθνούς συγκυρίας, χωρίς καμιά αναφορά πλέον στις κοινωνικές δυνάμεις που το ανέδειξαν, μια χούφτα άνθρωποι κλεισμένοι στα γραφεία τους, θεωρούν ότι επιτελούν έργο εθνικό και σωτήριο. Λογιστές μικροί και άνοες, ασχολούνται με τα  οικονομικά μεγέθη, αδιαφορώντας για τις κοινωνικές τους επιπτώσεις. Γραφειοκράτες κολλημένοι στα όποια μικρά πλέον προνόμια, παινεύονται ότι αδιαφορούν για το πολιτικό κόστος, μη γνωρίζοντας ότι τούτη η έκφραση αποτελεί ύβρη για τη Δημοκρατία. Στο marketing της πολιτικής, η χρήση της φράσης “δεν υπολογίζουμε το πολιτικό κόστος”, έχει ως στόχο την παρουσίαση της κυβέρνησης ως μιας θαρραλέας, ανιδιοτελούς, πατριωτικής, ηθικής και υπεύθυνης ομάδας ανθρώπων, που βρίσκονται σε εθνική αποστολή και πράττουν με μόνο γνώμονα το όφελος των πολιτών και της χώρας. Επίσης χρησιμοποιείται για την “ηρωοποίηση”, ενός πολιτικού σχηματισμού που “δεν φοβάται το πολιτικό κόστος” και επικοινωνείται ως η αναγκαιότητα της εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής και ως αυαταπόδειξη για την κρισιμότητα της κατάστασης, που επιβάλλει την λήψη σκληρών μέτρων. Τι είναι όμως το πολιτικό κόστος που έχει γίνει το σύνθημα της καμπάνιας ; Το πολιτικό κόστος εξ ορισμού δεν έχει άλλη ερμηνεία, παρά την απώλεια του λαϊκού ερείσματος μέσα στην ίδια την κοινωνία, από την οποία εκλέγονται και στηρίζονται. Συνεπώς και κατά δήλωση, η απώλεια του ερείσματος μέσα στην κοινωνία δεν λαμβάνεται υπόψη στις αποφάσεις της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση λοιπόν κυβερνά αγνοώντας την βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών. Χωρίς ουσιαστική και δημοκρατική νομιμοποίηση.

  Άλλοι (ΝΔ), ποντάροντας στην ασθενική μνήμη, καιροφυλακτούν, λουφάζουν και οραματίζονται επαναφορά στην εξουσία. Θεωρούν ότι το σύστημα της εναλλαγής στην εξουσία είναι ακόμα στέρεο και αποτελεσματικό. Τι προτείνουν ; ένα «άλλο μείγμα πολιτικής», «διαπραγμάτευση». Ποιο είναι αυτό;  Άγνωστο!! Πως θα διαπραγματευτείς χωρίς συμμάχους, χωρίς κοινωνική δυναμική; Σε τούτα τα ερωτήματα , σιωπή και αμηχανία.

 Και η αριστερά; Κι όταν λέω αριστερά, εννοώ  όλο το φάσμα της από τη σοσιαλδημοκρατία ως το ΚΚΕ.  Που είναι η αριστερά; Κατακερματισμένη, λαϊκισμός και θεοποίηση του όχι. Ομφαλοσκόπηση και εγωιστική επαναστατική πρωτοπορία: Εμείς κατέχουμε την αλήθεια. Γιατί δεν σκέφτεται, γιατί δεν ρισκάρει, γιατί δεν ενώνεται γύρω από λίγα προγραμματικά πρώτα βήματα; Που είναι η Αριστερά; Γιατί αδυνατεί να μας ενώσει;  Γιατί μάλλον δεν θέλει να καταλάβει τη φύση της πολιτικής. Πώς πρέπει δηλαδή να κρατάς τους συμμάχους σου ευχαριστημένους, να κάνεις συμβιβασμούς με ταξικούς φίλους και συγγενείς, να φτιάχνεις πλειοψηφίες παρέμβασης με αξιώσεις επικράτησης. Να παίρνεις τον εαυτό σου και τον κόσμο στα σοβαρά, σαν ενήλικος και όχι σαν μουτρωμένο παιδάκι. Χωρίς φουσκωμένα λόγια και καμώματα και μικρού χωριού κακίες.

 Οι καιροί ου μενετοί, ήρθε η ώρα για μια νέα επανάσταση. Μια τέτοια επανάσταση δεν μπορεί παρά να αρχίσει στο πεδίο των ιδεών. Με τη διαμόρφωση συγκεκριμένων προτάσεων, με την επανάκτηση από την αριστερά,  της ιδιοκτησίας του όρου «μεταρρύθμιση», με μια νέα αξιολόγηση των εννοιών του δημοσίου συμφέροντος και της δημόσιας παρέμβασης, με τολμηρές προτάσεις για την Ευρώπη και με ένα «άνοιγμα» στον τρίτο κόσμο που δεν θα αποτελεί μεταμφίεση των επιδιώξεων της αχαλίνωτης παγκοσμιοποίησης. Στο μέλλον που μας ετοιμάζουν, θα πρέπει εκτός από τα όχι μας, να έχουμε μαζί μας και τα υλικά για το νέο που οραματιζόμαστε: Δημοκρατία, αλληλεγγύη, αγωνιστική διάθεση.