Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΜΟΥ ΣΤΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΑΣΟΚ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Είμαστε όλοι εδώ μετά από καιρό και αυτό από μόνο του είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Γιατί το ΠΑΣΟΚ, παρά τα όσα κατά καιρούς λέγονται μόνο όλοι μαζί μπορούμε να το πάμε ψηλά. Κι όταν λέω μαζί εννοώ ο καθένας με τις απόψεις και τα θέλω του , με σεβασμό όμως στις δημοκρατικές διαδικασίες και στα αποφασισμένα από κοινού.
Η πρώτη διαπίστωση που μπορεί κάποιος να κάνει μετά τις 16 του Σεπτέμβρη είναι ότι αν όλοι μας είχαμε δουλέψει με τον ίδιο τρόπο και προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ θα ήταν στην Κυβέρνηση. Πριν λίγες ημέρες ο συν. Σκανδαλίδης μάζεψε γύρω στους 1000 συντρόφους στις επαφές του. Χτες ο Βενιζέλος άλλες 2000, αύριο μεθαύριο ο Γ. Παπανδρέου άλλους τόσους ή περισσότερο. Ακριβώς πριν από ένα χρόνο στην επίσκεψη του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ στα εκλογικά κέντρα των υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ για τις δημοτικές και Νομαρχιακές εκλογές υπήρχαν 150-200 άτομα στην συγκέντρωσή του. Τα συμπεράσματα δικά σας. Να ξεκινήσω την τοποθέτησή μου λέγοντάς σας ότι δεν πιστεύω ότι κατέχω την απόλυτη αλήθεια, άρα τα λεγόμενά μου είναι η δική μου υποκειμενική αλήθεια, που ίσως μπορεί να συμπληρωθεί με κάποια άποψη δική σας. Δεν βλέπω σαν εχθρό κι αντίπαλο κανέναν από σας. Σας βλέπω ως συντρόφους με διαφορετικές ίσως απόψεις και προτιμήσεις αλλά που μπορούμε όταν λήξει τούτη η διαδικασία και πάλι μαζί να εργαστούμε.
Ας ξεκινήσουμε από τα αίτια της ήττας: κανείς δεν διαφωνεί ότι η ήττα έρχεται από το παρελθόν.
Ø Την κουβαλάμε μέσα μας από τη στιγμή που χάσαμε το δρόμο και την ψυχή μας κι διολισθήσαμε όσοι διολισθήσαμε στον κυβερνητισμό και στη νομή της εξουσίας.
Ø Όταν ξεχάσαμε ποιες κοινωνικές δυνάμεις εκπροσωπούσαμε κι αρχίσαμε να εξυπηρετούμε τα συμφέροντα της αγοράς, των τραπεζιτών, των μεγαλοεπιχειρηματιών.
Ø Όταν δημιουργήσαμε τους πρώτους ωρομίσθιους στην εκπαίδευση και τους εργαζόμενους του τετράωρου,
Ø Όταν οι σομόν σελίδες των εφημερίδων έγινα το ευαγγελιό μας ,
Ø Όταν η οργάνωσή μας ξέπεσε και από πολιτικός οργανισμός που παρήγαγε πολιτική, κατάντησε μηχανισμός εξυπηρέτησης προσωπικών στρατηγικών,
Ø Όταν τα οράματα για ΟΝΕ, μεγάλα έργα κλπ, δεν συνοδεύτηκαν από κοινωνική πολιτική και επένδυση στον άνθρωπο,
Ø Όταν τα νεοφιλελεύθερα προτάγματα έγιναν μονόδρομοι και λοιδορούνταν όσοι από μας μιλούσαμε για ανάπτυξη με επίκεντρο τον άνθρωπο.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες για αυτά που δεν κάναμε έγκαιρα και σωστά. Το σημαντικότερο ήταν και συνεχίζει πολλές φορές να είναι, ότι ξεχάσαμε να μιλάμε μεταξύ μας πολιτικά και είτε σκεπάζαμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί της εξουσίας, είτε προσωποποιούσαμε τα ζητήματα. Για όλα τα παραπάνω περίμενα να ακούσω από τους βαρώνους και τα πρωτοκλασάτα στελέχη κάποια κουβέντα αυτοκριτικής. Κάποια λόγια συγγνώμης και ελέγχου των πεπραγμένων.

Να είμαστε ειλικρινείς , μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου με περίσσευμα ψυχής αποδέχτηκε τα λάθη και τις παραλείψεις τους. Κανένας μα κανένας άλλος κουβέντα. Λες και δεν συμμετείχαν επί σειρά ετών στον στενό πυρήνα της κομματικής εξουσίας, λες και προήλθαν από παρθενογέννηση. Όλο οι άλλοι φταίνε. Ο Πρόεδρος, τα μέλη, ο λαός, ΠΟΤΕ ΑΥΤΟΙ. Αυτοί έρχονται σαν ΜΕΣΣΙΕΣ που θα φέρουν τη λύτρωση. Η ευθύνη βαραίνει όλους μας: Από το απλό μέλος που δέχτηκε να παραχωρήσει το δημοκρατικό του δικαίωμα να συζητά, να παράγει πολιτική και να την υλοποιεί στους μαζικούς χώρους, με αντάλλαγμα την είσοδό του σε απολίτικους και προσωπικούς συσχετισμούς, μέχρι την ηγεσία όλων των ειδών και μεγεθών, που ταυτίστηκε με το Κράτος, τον Κυβερνητισμό, την εξουσία.
Σε συζητήσεις με συντρόφους που στηρίζουν το συντρ. Βενιζέλο, το βασικό αν όχι μοναδικό επιχείρημά τους είναι ότι δήθεν ο Βενιζέλος μπορεί να νικήσει τον Καραμανλή και να φέρει την πολυπόθητη εξουσία. Το επιχείρημα τούτο πάσχει λογικά από πολλές πλευρές σύντροφοι μου:
Τα όποια ευρήματα των δημοσκοπήσεων στηρίζονται σε υποθετικά δεδομένα,
1. αν ο Βενιζέλος νικήσει τον Παπανδρέου,
2. αν καταφέρει να συσπειρώσει το κόμμα,
3. αν γίνουν εκλογές τώρα μπορεί να νικήσει

Το βασικότερο μειονέκτημα του συλλογισμού τους είναι: για το ποια εξουσία μιλάμε. Εξουσία για ποιον; Με ποιους; Το ΠΑΣΟΚ, ΔΕΝ είναι εμπόρευμα και επιχείρηση που όταν δεν κατακτά τα πλάνα της αλλάζουμε το διευθύνοντα σύμβουλο ή την συσκευασία του. Το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται αλλαγή πολιτικής; Και πορείας!!!
Για μας το να ξαναφέρουμε την πολιτική στο προσκήνιο είναι το ουσιώδες. Και πολιτική είναι να απαντάς στα ερωτήματα που απασχολούν την Κοινωνία: ιδιωτικοποιήσεις ή κοινωνικός τομέας ; «μαύρη» και τετράωρη εργασία ή πλήρης εργασία για όλους; Με τους επιχειρηματίες και τις τράπεζες ή τους εργαζόμενους; Συνεργασία με άλλες δυνάμεις ή αυτόνομη πορεία; Σε όλα τα παραπάνω ο Γιώργος Παπανδρέου έδωσε και με την αυτοκριτική του και με τις προτάσεις του ενδιαφέρουσες απαντήσεις. Το βασικότερο είναι ότι είναι ο μόνος που αναζήτησε τα αίτια της ήττας στην ουσία και στα αποτελέσματα της πολιτικής μας πρακτικής και όχι στα πρόσωπα και στην δαιμονοποίησή τους. Τα σχέδια για το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντός μας θα πρέπει να πατάνε στο παρελθόν και το τώρα. Θα πρέπει να περιλαμβάνουν:

Ø ένα νέο οργανωτικά ΠΑΣΟΚ, καθρέφτη των κοινωνικών δυνάμεων που επιθυμεί να εκφράσει κι όχι, πεδίο διαπάλης μηχανισμών και προσωπικών στρατηγικών. Μια οργάνωση ανοικτή στην Κοινωνία με ραχοκοκαλιά όμως και κοινούς στόχους.

Ø Ένα νέο όραμα για τη χώρα πέρα κι έξω από νεοφιλελεύθερους μονοδρόμους και συντηρητικές πολιτικές

Πιστεύω ότι ΟΛΟΙ ΜΑΣ, όσοι αγωνιούμε όχι για τις προσωπικές μας στρατηγικές αλλά για το κίνημα, μπορούμε να βρούμε τον κοινό βηματισμό που είναι απαραίτητος και η πρωτόγνωρη και μοναδική στην Ελλάδα διαδικασία ανάδειξης Προέδρου θα λειτουργήσει ενωτικά και προωθητικά για το νέο ξεκίνημα.