Πού Π.Α.ΜΕ;

Τα τελευταία επεισόδια με την απεργία του ΠΑΜΕ στις 17 του Δεκέμβρη ήταν το αποκορύφωμα μιας πορείας πολλών χρόνων. Το Π.Α.ΜΕ (το ΚΚΕ), δηλαδή, έχει από χρόνια αποφασίσει να τραβήξει , στα άκρα, τις σχέσεις του με τα συνδικάτα. Εφαρμόζοντας στα συνδικάτα την πολιτική του : Πέντε κόμματα δύο πολιτικές, αποφάσισε για τον εαυτό του ότι εκφράζει την εργατική δύναμη της χώρας με τον πιο επαναστατικό τρόπο. Για τις άλλες παρατάξεις η κριτική του ξεκινά από «προσκυνημένες ηγεσίες» ως «απεργοσπαστικούς μηχανισμούς».

Παρότι συμμετέχει και στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ, αλλά και στις διάφορες Ομοσπονδίες των ιδιωτικών και Δημοσίων Υπαλλήλων, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ψήφισε ή συμμετείχε στις απεργιακές συγκεντρώσεις των συνδικάτων. Ακόμα και στη μεγάλη απεργία των Δασκάλων (6 εβδομάδες) , ενώ αποφασίζαμε (οι Γενικές Συνελεύσεις), απεργίες διαρκείας, αυτό, στη ΔΟΕ πρότεινε απεργία 48 ωρών!!! Έχουν γίνει ανέκδοτο πλέον οι συγκεντρώσεις του την ίδια στιγμή αλλά σε άλλο χώρο . Στα μεγάλα Αντιπολεμικά συλλαλητήρια ενάντια στον πόλεμο στο ΙΡΑΚ, ενώ σύσσωμοι (πάνω από 3 χιλιάδες), οι εργαζόμενοι και οι πολίτες του Νομού Ηρακλείου, συμμετείχαν στην Πλατεία Ελευθερίας, το Π.Α.ΜΕ με μερικούς δεκάδες οπαδούς του έκανε διαδήλωση στο ΙΚΑ της οδού Γεωργιάδη!!!!!! Όποτε η συγκυρία δεν το ευνοεί (Πολυτεχνείο κλπ), εμφανίζεται με το μπλοκ των δυνάμεων του, παίρνει το λόγο και αφού κατηγορήσει ΟΛΟΥΣ τους άλλους για την πολιτική τους, αποχωρεί υπερήφανο και ξεχωριστά κάνει την πορεία του.

Η προκήρυξη της απεργίας στις 17 του Δεκέμβρη 2009, έγινε για τα πρωτοβάθμια σωματεία και κάποιες ελάχιστες Ομοσπονδίες που το Π.Α.ΜΕ ελέγχει. Δεν θα μπούμε στη λογική να κριτικάρουμε την ορθότητα της απόφασης αυτής. Δεν θα κάνουμε σύγκριση με την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ: ( Από τον Μάρτη του 2004 που εκλέχτηκε , η πρώτη απεργία έγινε τον Νοέμβρη του 2004. Σήμερα μέσα σε 70 μέρες έχουν γίνει 10 απεργιακές κινητοποιήσεις). Εκείνο που όλοι καταδικάσαμε ήταν η προσπάθεια του Π.Α.ΜΕ να παραπληροφορήσει τους εργαζόμενους ότι είναι γενική Απεργία, την ίδια ώρα που η ΓΣΣΕ και η ΑΔΕΔΥ ΔΕΝ είχαν προκηρύξει απεργία και άρα οι εργαζόμενοι δεν καλύπτονταν συνδικαλιστικά.

Αφού λοιπόν, καταστρατήγησε όλους τους θεσμούς των συνδικάτων, (πότε άραγε έγιναν γενικές συνελεύσεις και αποφασίστηκε η απεργία;) κατηγορεί όλους τους άλλους για απεργοσπασία!!!

Σε μια συγκυρία πολιτική και οικονομική σχεδόν τραγική, είναι πλέον επικίνδυνες αυτές οι πολιτικές και οι περιχαρακώσεις. Δεν γνωρίζω αν στα σχέδια του Π.Α.ΜΕ, είναι να διασπάσει το συνδικαλιστικό κίνημα και να δημιουργήσει «δικά του» τριτοβάθμια όργανα, είναι όμως απαράδεκτο να λοιδορούνται συλλήβδην οι εκλεγμένες ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ, της ΓΣΕΕ, των Εργατικών Κέντρων και των Νομαρχιακών Τμημάτων της ΑΔΕΔΥ, ως απεργοσπαστικές. Η κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος, είναι υπαρκτή και οι ευθύνες βαρύνουν όλους μας. Από κει και πέρα, η διάσπαση θα ήταν όντως καταστροφική. Για πολλά χρόνια , είχαμε μάθει να συνυπάρχουμε και να βαδίζουμε ΜΑΖΙ, παρά τις όποιες θεμιτές διαφορές στην πολιτική και συνδικαλιστική πρακτική μας. Μπορούμε ακόμα και σήμερα να ξαναβρούμε τον κοινό βηματισμό μας . Οι εργαζόμενοι χρειάζονται ένα συνδικάτο μαζικό, πολιτικοποιημένο και ενωμένο