Κρίση και συνδικάτα

Η πολυποίκιλη κρίση που μαστίζει τη χώρα μας, αλλά και την Ευρώπη στο σύνολό της, δεν θα μπορούσε να μην έχει και τα αποτελέσματά της σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής και ιδιαίτερα στον συνδικαλισμό. Σε μια εποχή που κατεδαφίζονται κατακτήσεις χρόνων, που οι εργαζόμενοι βιώνουν για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, το ίδιο το φάσμα της πείνας, είναι φυσικό να αναδύονται και να γίνονται αν όχι πλειοψηφία, αλλά τουλάχιστον να εμφανίζονται με επιμονή απόψεις απολίτικες, γενικεύσεις, ακόμα και εθνικιστικές ή ρατσιστικές κορώνες.

Σε μια τέτοια θολή εποχή, με τη βοήθεια του διαδικτύου και των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, παρατηρούμε, ιδιαίτερα στο συνδικαλιστικό χώρο να αναπτύσσονται απόψεις που δεν είναι νέες, αλλά καλύπτονται από το  προσωπείο της «ανανέωσης», της «ανεξαρτησίας», της «καινοτόμου δράσης».  Τούτες οι απόψεις, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και  στηρίζονται από πολλές αιτίες:

·         Στο σοκ που έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι από το μέγεθος των απωλειών τους στο οικονομικό, εργασιακό και ασφαλιστικό τους πεδίο.

·         Στις υπαρκτές ελλείψεις των συνδικάτων (αναξιοκρατία, γραφειοκρατία, κομματική υποταγή), αλλά και στην αδυναμία τους  να αντιμετωπίσουν τούτη την λαίλαπα.

·         Στην συντονισμένη επίθεση των ΜΜΕ και της Κυβερνητικής εξουσίας, στα συνδικάτα.

·         Στην πολιτική της Κυβέρνησης που στοχεύει στο φούντωμα του κοινωνικού αυτοματισμού και της σαλαμοποίησης των  εργασιακών Κλάδων (νεοδιόριστοι εναντίον «παλιών»,  κλπ)

Στην εποχή μας όμως το να περιγράφεις το πρόβλημα, δεν φτάνει. Πολλές φορές μάλιστα η επανάληψη αυτή, δημιουργεί δευτερογενή προβλήματα και οξύνει την ήδη βαριά ατμόσφαιρα. Το πρόβλημα είναι πολυσύνθετο. Η πολιτική, ο συνδικαλισμός και οι διάκονοί τους, είναι προϊόντα της κοινωνίας. Η λειτουργία τους, επηρεάζεται από διάφορους παράγοντες όπως: τις παραγωγικές σχέσεις, τη δομή της οικονομίας, τις κυρίαρχες ιδεολογίες και τις δυνάμεις που τις επικαλύπτουν. Η πολιτική κι ο συνδικαλισμός δηλαδή, διαμορφώνει αλλά και διαμορφώνεται από τη λειτουργία της κοινωνίας και της οικονομίας. Τρεις πρέπει να είναι οι πυλώνες της δικής μας παρέμβασης:

·         Επαναφορά της συλλογικότητας στα συνδικάτα μας. Για να μην μείνει ευχή, χρειάζεται συντονισμένη προσπάθεια: Να βρούμε εκείνα τα μεγάλα που μας ενώνουν και όχι τα μικρά που μας χωρίζουν. Να ορίσουμε τους στρατηγικούς μας στόχους που απαρέγκλιτα με όλα τα μέσα θα αγωνιστούμε να κατακτήσουμε. Να θυμηθούμε την ιστορία μας και να διδαχτούμε από τις κατακτήσεις αλλά και από τις αποτυχίες μας. Το μεταπολιτευτικό Κράτος με τις κοινωνικές του παροχές, και την οικονομική ευμάρεια , δεν προέκυψε από μόνο του, αλλά μέσα από αγώνες και θυσίες.

·         Μαζικοποίηση των συνδικάτων. Η αποστασιοποίηση από την πολιτική και τα συνδικάτα, οι  απολίτικες συμπεριφορές, ο ατομισμός, είναι οι εχθροί μας.

·         Ανανέωση και δημοκρατική διαδικασία: θα προκύψει μέσα από τις δυο προηγούμενες στοχεύσεις μας, αλλά και από την προσωπική στάση και δράση όλων όσων ήδη συμμετέχουν.

Η προσπάθεια κι ο αγώνας, που είναι δύσκολα πράγματα, όπως λέει ο Γιούγκ, αλλά είναι το μόνο που έχουμε