Οι ανέστιοι

«Εμείς, του `60 οι εκδρομείς, 

απόμακροι εξ αρχής

εκτός παραδομένου κόσμου εμείς, 

ανήλικοι διαρκώς, 

μα κι απ’ το καθεστώς

αμόλυντοι ευτυχώς, εμείς»

Δ. Σαββόπουλος

Εμείς του 60 οι εκδρομείς. Που δεν «γνωρίσαμε» στο πετσί μας την Χούντα, αλλά τον αυταρχισμό μιας ολόκληρης εποχής,  στον αστυφύλακα που τρομοκρατούσε με τα κοινωνικά φρονήματα, στον δάσκαλο με τη βέργα που φοβισμένος από τον επιθεωρητή, έδερνε αλύπητα, στους γονείς που αποκαμωμένοι από τη φτώχεια μας έλεγαν «μακριά από τα κόμματα».

Κι εμείς; Χωθήκαμε στα βιβλία και απεγνωσμένα ψάχναμε απαντήσεις για  όσα δεν μας είχαν μιλήσει ποτέ. Τη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία,  τον σοσιαλισμό, την αυτοδιαχείριση και τόσα άλλα. Που με 3 χιλιάρικα δραχμές στην τσέπη, ένα λεωφορείο μας παράτησε στον Βαρδάρη ένα φθινοπωρινό βράδυ. Κι αντί να λουστούμε στα φώτα της μεγαλούπολης χωθήκαμε στα σκοτάδια της πρώτης μας κατάληψης για να αφουγκραστούμε και να ανασάνουμε έναν αέρα ελευθερίας.

Εμείς, που δεν «μπήκαμε» στο Πολυτεχνείο, αλλά η αύρα του μας συνεπήρε και μας έσπρωξε στα αμφιθέατρα και στο συνδικάτο. Τα υπόλοιπα γνωστά: Κόμματα, παρατάξεις φοιτητικές, ατέλειωτες συζητήσεις ολόψυχο δόσιμο στα κοινά και στον νέο κόσμο που θα δημιουργούσαμε. Στους περισσότερους, μετά από κάποια χρόνια στις παραδοσιακές δυνάμεις της αριστεράς, οι διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ, έδιναν απαντήσεις πέρα κι έξω από την αυτιστική , ξύλινη πολιτική πρακτική τους . Κι έτσι συνεχίσαμε για 20 , 30 χρόνια, εκεί προσηλωμένοι στα κοινά. Χωρίς απουσίες από όλα τα γεγονότα των τόπων όπου η ζωή μας οδήγησε. Με λάθη, λάθη πολλά και σφάλματα κι ελλείψεις. Αλλά ποτέ με κλειστά μάτια κι αυτιά. Στους δρόμους.

Και ξάφνου η γη οπού πατούσαμε, οι σταθερές μας χάθηκαν. Ο ίδιος μας ο πολιτικός Φορέας, άνοιξε το πουκάμισό του και άφησε να φανούν οι τρίχες του κτήνους. Πολλοί τα είχαν δει από καιρό, είχαν διαγραφεί, είχαν λοιδορηθεί ως αριστεριστές και αιθεροβάμονες. Κάποιοι εθελοτυφλούσαν . Μα η μνημονιακή πολιτική ήρθε και έριξε τη σκιά της και φάνηκαν όλες οι τρομαχτικές αλήθειες: Μια ηγετική ομάδα με δεκάδες δορυφόρους της- έναν ολόκληρο κόσμο- που στηριζόταν στον λαϊκισμό, στην ρεμούλα, στο βόλεμα, στην αρπαχτή. Που αντί να διαπαιδαγωγήσει  τις μάζες, τις εκμαύλιζε στην διαφθορά.

Και μείναμε άστεγοι και σκορπίσαμε. Άλλοι  ιδιώτευσαν κι άλλοι άρχισαν τις αναζητήσεις στα «νέα» πολιτικά σχήματα. Μα  με ένα κόμπο στο λαιμό και χωρίς το πάθος εκείνο που πάντα μας χαρακτήριζε. Και ήρθαν και πάλι τα πιστοποιητικά να μας τυραννούν: πιστοποιητικά «αριστεροσύνης», «καθαρότητας», «αγωνιστικότητας» κά. Να αποδείξεις –σε ποιους άραγε;- μετά από 30 χρόνια στους δρόμους, ότι δεν ήσουν συμμέτοχος στην αλητεία, ότι έχεις το δικαίωμα να διατηρείς την ιστορική σου πορεία,  και να αποφασίζεις ελεύθερα. Με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.

Κι όμως είμαστε σκληρά καρύδια. Πληγωμένοι, ανεξάρτητοι κι ανέστιοι, μα πάντα εκεί: στα κοινωνικά και πολιτικά θέματα πρωτοπόροι κι ενεργοί.  Κι έτσι θα συνεχίσουμε. Με το δρόμο που ο καθένας θα διαλέξει . Μα πάντα μαζί, στους δρόμους και στους αγώνες που έρχονται. Σε ένα πολιτικό τοπίο που μεταβάλλεται συνεχώς, που οι «αλήθειες» έχασαν την απολυτότητά τους, που τα κόμματα συνεχίζουν να αναζητούν την περπατησιά τους, η μεγάλη μάζα των ενεργών πολιτών, που ακόμα πληγωμένη σιωπά και αναμένει, θα παίξει και πάλι πρωτεύοντα ρόλο στη γέννηση μιας νέας αφήγησης για το μέλλον του τόπου μας.